Kitap oluyor. Tanıtım amaçlı sadece 5 bölüm yayımdadır.
İki rakip
Nefretle başlayan arkadaşlık
Ve büyük, tutkulu bir aşk.
Eğer nefretle başlayan aşkları okumaktan hoşlanıyorsanız, İş İlişkisi tam da aradığınız kitap.
Kathy Hotson, bir kadın derg...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kathy
İşimi seviyordum. Yazmak vazgeçemeyeceğim bir şeydi ve bir kadına yardım eli uzatmak benim yaşamımın en önemli kısmıydı. İkisi birleşmiş ve bana hayallerimin işini vermişti. Tüm Yıl Kadın Dergisi, yardıma ihtiyaç duyan tüm kadınlar için faaliyete geçmiş ve bunun için çabalamaya devam etmişti. Birçok kadına istihdam sağlanmış, birçoğuna maddi ve manevi destek verilmişti. Kaç kadının hayata tutunmak için minik bir desteğe ihtiyaç duyduğunu öğrendiğimde yalnız olmadığımı anlamıştım. Şimdi onları yalnız olmadığına ikna etmeye çabalıyordum.
Her gün işe gelirken beni motive eden tamamen bu düşüncelerdi. Erkeklerle aram pek iyi sayılmazdı. Başarısız ilişkilerimin ardından genellikle onlardan uzak durmayı tercih ediyordum. İşimin güzel kısımlarından biri de buydu, çalışanlar sadece kadınlardan oluşuyordu. Tabii kaderin cilvesi dedikleri bir tesadüfle tam karşımızda faaliyetini sürdüren bir erkek dergisi vardı. Tüm çalışanları erkek olmasa da yayın yönetmenleri sinirimi bozmak konusunda uzmanlaşmış bir erkekti. Ondan uzak durmam için birçok sebep vardı. Mesela, aşırı uzun ve kaslı bir adamdı. Ürkütücü görünüyordu. Tek bir darbesi beni yerle bir edebilirdi. Tanrım, neden fiziksel olarak bu kadar ufak yaratılmıştım ki! Ayrıca aptal bir espri anlayışı vardı ve beni nasıl kızdıracağını keşfetmişti.
Aaron Alfred Abrams, Erkek Gözüyle Dergisi'nin yayın yönetmeni ve benim ezeli rakibim. Her ay trajlarda kafa kafaya gidiyorduk. Onların saçma sapan erkek fikirlerine karşılık Tüm Yıl Kadın Dergisi'nin kutsal bir amacı vardı. Onu ezip geçmek istiyordum. Sayfalarında kadınları bir cinsel obje olarak göstermekten başka işe yaramayan kas yığını erkeklerin aptalca fantezileriyle dolu bir dergi nasıl olur da benim mükemmel dergime yetişebilirdi anlamıyorum.
Asansörün kapısının açılmasıyla birlikte içeriye adım attım. Henüz dış kapıya sırtım dönüktü ama izlendiğimi anlamıştım. İstemsizce gülümsedim. Şey, bu biraz sinsi bir gülüştü. Arkamı dönüp elimi asansör füğmesine götürürken dış kapıdan içeriye giren ezeli rakibim gözlerini kısmış beni izliyordu. Bir adım attı ve sonra diğerini. Dudaklarım Joker'in boyaları gibi yanaklarıma ulaşmıştı. İşte savaş başlıyordu. Her gün asansöre önce ulaşmak için erken kalkıyordum. Bazı günler kaçırsam da asansör genellikle benim oluyordu ve o ukala her seferinde boş bir umutla kapıyı tutmamı bekliyordu.
Çok beklerdi!
Etrafta onca insan varken Bay Mükemmel koşmayı göze alamazdı. Elim asansörün düğmesine gitti ve kapı kapanmaya başladı. Yüzünün şekli değişmişti. Savaş boyası kullanmıyorduk ama ifadelerimiz her şeyi açığa çıkarıyordu. Merdivenlere yöneldiğini gördüğümde sesli şekilde gülmeye başladım. Günüm güzel geçecekti.
Aynı katta çalışmamız yetmiyormuş gibi adam odasını tam karşımdaki odayla değiştirmişti. Camımın çizgili buğuları kısmi bir mahremiyet tanısa da gözlerini çoğunlukla odamın içini gezerken yakalıyordum. Anlaşılan onunla düşman olmamı hazmedememişti. Birçok kadını etkileyebildiğine emindim ancak işlerin her zaman böyle yürümediğini öğrenmeliydi. Kadınları bir sevgili, yatak arkadaşı ve istediği her an elde edilebilecek zayıf bireyler olarak görmekten vazgeçmeliydi. Bir kadın istediğinde her şey olabilirdi.
