Ouarda&Nasser

Deel 1 de eerste ontmoeting

Perspectief vanuit Ouarda 

"Ik kan ook niks vinden in dit stomme rot huis," roep ik boos en gooi de doos op de grond. Mijn vader kijkt op van zijn krant en zet zijn bril af. Hij begint te lachen om mijn gezicht; vast weer rood, zoals altijd, en er komt stoom uit mijn oren."Niet zo boos, prinses. Je broer komt je zo helpen," zegt hij, alsof er niets aan de hand is. Ik schud mijn hoofd en moet ook lachen om zijn gezicht; altijd zo serieus als hij de krant leest.Even kort voorstellen: mijn naam is Ouarda. Ik woon samen met mijn ouders Mimoun en Naima en mijn drie oudere zussen Safae, Yousra, en Ilham. Ik heb recentelijk een goede band opgebouwd met Yousra, de oudste van de meiden. Omdat ze zelf de hijaab is gaan dragen, wil ze van alles weten. Ik heb ook nog vijf broers: Aymane, Yassine, Solaymane, Mohammed (de oudste) en mijn tweelingbroers Sofyan en Imraan.

Ons kleine huis werd te krap, vandaar dat mijn vader een nieuw huis heeft gekocht. We moesten verhuizen vanwege de voortdurende ruzies en gevechten tussen mijn broers. Ben ik blij? Nee, helemaal niet. Dat weet mijn vader, maar hij is tevreden. Zijn zaak loopt goed, hij verdient meer geld dan ooit. Sommige dingen wil ik gewoon niet weten, heeft hij ooit gezegd, en die woorden blijven bij me.

"Ouarda, het gebed is net geweest. Ga eerst even bidden en dan verder met de dozen uitpakken," zegt mijn vader. Nu even over wie ik ben: ik ben 23 en over een paar maanden word ik 24. De tijd vliegt; het lijkt gisteren dat ik leerde fietsen. Ik draag sinds mijn 17e de hijaab en sinds mijn 18e de khimaar. Het was een keuze waar niemand echt blij mee was, vooral mijn vader vond het niets. Hij vond het te extreem, maar de familie waar ik ben opgegroeid, is alleen maar bezig met geld verdienen en uitgeven. Op een gegeven moment dacht ik dat het tijd was om voor mezelf te kiezen. Mijn jeugd was behoorlijk pittig; ik moest echt sterk worden. Diep van binnen ben ik echter onzeker door de opvoeding die ik heb gekregen."Ouarda, hallo," zwaait mijn vader voor mijn gezicht."Oh sorry, baba, ik was even aan het nadenken," zeg ik beschaamd."Ja, dat zie ik. Schiet op, je moet zo naar school, toch? Je eerste dag," zegt hij iets te opgewekt. Ik ben helemaal niet blij. Ik heb me ingeschreven voor een mbo-school in de buurt, een MBO 4-opleiding verpleegkundige. Ik stroom in, aangezien de lessen al zijn begonnen, slechts een week geleden. Dat komt goed uit, want ik wil niet te veel achterlopen.Ik pak de dozen die ik nodig heb en neem ze mee naar boven. Ik moet haast maken, anders kom ik te laat. Na het Duhr-gebed kleed ik me snel om. Ik bid en trek ook handschoenen aan. Ik ben echt voor de volle 100% bezig met het geloof. Niets is belangrijker voor mij dan het gebed of het lezen van de Koran. En er is ook niets belangrijker dan mijn Deen."Ouarda, meisje, het gebed is net geweest. Ga eerst maar even bidden en dan verder met de dozen uitpakken," zegt mijn vader. Ik knik en begin mijn gebed.---

Perspectief vanuit Nasser

"ik kon vanochtend die broek niet eens vinden, echt vervelend wollah, en dat is een nadeel van een groot huis," zegt Nassim geïrriteerd. Ik pak een sigaret uit mijn doosje; het is de laatste. Nassim kan het beter gebruiken nu; die man is pissig."Hier, gast," zeg ik. Hij neemt het aan en steekt de sigaret direct op. Laat me mezelf even kort voorstellen, zodat je een idee hebt wie Tarik is. Ik ben inmiddels 24 en over een maandje 25. Tijd gaat echt snel, zei mijn vader gisteren. Volgens hem is het nu echt tijd om te trouwen; anders gaat mijn "spermabank" dicht. Mijn beste vrienden zijn Nassim, Hicham, Samir, Appie (eigenlijk Abdellah) en mijn broers Rayan, Rachid en Ilias. Los van mijn kring heb ik nog andere vrienden, maar als ik praat over mijn 'day one', dan zijn het deze mensen en natuurlijk Abdel, mijn neef. Hij is gewoon mijn tweeling, niet alleen qua uiterlijk maar ook qua karakter; precies hetzelfde. Ik heb ook nog een tweelingzusje, Meryem, en zij staat ook wel boven aan mijn lijst. Ik doe alles voor haar; ik zou voor Meryem sterven, en niemand komt tussen haar en mij.Verder ben ik een doodnormale jongeman.