LAHZA

|16|

Bölüm Şarkısı :  Jon Howard/ In The Air Tonight

Eski Lahza'ya yakışır şekilde uzun bir bölüm. Artık bölümler daha kısa aralıklarla gelecek. Tek istediğim bu süreçte okuyan insanların bir saniyesini ayırarak vote vermeleri ve hikayeme değer verdiklerini göstermeleri. İyi okumalar 🌸

Kabus gördüğümüz için mi uykuya dalmaktan kaçardık? Yoksa uyanıkken mi başlardı gördüğümüz kabuslar? Ve gözlerimizi kapattığımızda kaçtığımız o korku dolu düşlerle bir odaya hapsederdi bizi kendi göz kapaklarımız.

Özgürlüklerimiz, prangalarımız, aşklarımız, kin beslediklerimiz, benliğimizin bize karşı büründüğü bu gizli kimlik miydi tüm bunları yöneten?

Olduğumu sandığım kişi aslında kimdi?

Benim yerime tüm bu seçimleri yapan?

Şimdiye kadar tüm hayatımda sahnedeki başrol olduğumu sanıyorken sahneye çıkan bir genç adam, ucundan dumanların süzüldüğü parmağını seyirci koltuğuna çevirdi. Ve anladım. Ben o başrol değil, koltuktaki bir seyirciydim.

Bu adam beni mahvetti. Bana gerçeği kırık bir şarap şişesinin, leziz şaraba bulanmış keskin parçalarıyla sundu. Gerçeğe dokunan ruhum bir yandan kan revan içerisinde kalırken bir yandan o buruk tatla sarhoş oldu.

Kabullendim sonra.

Başka bir adam çıktı karşıma. O da bana bir gerçeği bağışladı. Başta ne kadar dirense de onun kimliği kötülüğü barındıramazdı.

Bu adamın bana verdiği gerçek iyileştiriciydi. Kaybettiğim renkleri bana yeniden öğretti.

Bu adamın bana verdiği gerçek şuydu:

Hayatındaki başrol sen değilsin ama oyunlar her zaman seyirci için oynanır. Ve gördüğün koltuktaki seyirci sendin.

Bu gerçeği kabullenmem daha kolay oldu.

Şimdi o adamın gözleri benim üzerimdeydi. Bir gerçek verme sırası bana gelmişti.

Bana bakarken gözleri kayıp ışıltısını geri kazanmıştı. Kavgaları, üzüntüleri, pişmanlıkları kalbindeki duygunun gölgesinde kaybolmuştu. Yeniden yaşamanın tadını çıkarıyordu.

Onun bana verip, benim iyileşmemi sağlayan gerçek gibi değildi ki benim ona vereceğim gerçek.

Hayır.

Eğee bu gerçek dudaklarımdan ayrılacak olursa  bizim gerçeğimiz olacaktı ve bu bizim aşkımıza hiç yakışmayan bir son olurdu...

Uykulu gözlerle yanımda dikkatini yola vermiş olan adama bakarken buldum kendimi. Işıklar yüzünde darmadığın bir keşifteydi. Saçları başta dağınık sandığım ama ona alıştıkça aslında ona özgü bir model olduğunu fark ettiğim şekilde, yüzüyle uyumlu bir ahenk tutturmuş; yarı açık camdan arabaya dolan geceyle kıvrılıyordu.

Elimi uzatarak ellerimizi birleştirdim. Sımsıcak eli içimi ısıtırken bana dönerek gülümsedi.

"Nasıl gidiyor yolculuk?"

"Güzel." dedim gözleri beni içine doğru çekerken. "Ama ne zaman mola vereceğiz? Gün ağarmak üzere."

"Gün ağarmadan sizin evrene geçmiş olmalıyız. Bir saate moladayız demektir bu."

Yolda tek tük araba vardı. Onlar da hızla gittiğimiz için sadece birkaç saniyeliğine görüş alanıma giriyordu.

Arka koltuğa koyduğumuz kalın kitaba uzandım. Uyuyakalmamak için bir şeylerle uğraşmam gerekiyordu. İlk birkaç sayfayı elle yapıldığı belli olan süslemelee kaplıyordu. Karşıma içindekiler kısmı çıktığında elim otomatik olarak m harfinin olduğu kısımda gezinmeye başladı.