Thindra

GİRİŞ

Bazen, hiçbir şeyin bir daha aynı olmayacağını bildiğiniz anlar olur. Bu onlardan birisiydi. Annemin gözlerini elimle kapatırken derin bir nefes verdiğimi sonradan fark ettim, o kadar rahatlatıcı bir andı ki bunun beni gaddar birisi yaptığını düşündüm kısa bir an. Bana yaşadığım dünyayı cehennem eden ve yaşamaya dair hiçbir istek bırakmayan birisinin ölümüne üzülmemem kime göre gaddar sayılıyordu peki, benim durumumu hiç yaşamamış olanlara mı? Öyleyse gaddar olmam için hiçbir sebep yoktu. İçimde acı veya üzüntüye dair tek bir kırıntı bile yoktu. Bu iğrenç duygulara dair hiçbir şey hissetmiyordum. Ondan kurtulduğum için kutlama yapmayı dahi düşünüyordum. Çoğu zaman yalnız kalmak, bazen de sakinleşmek için gittiğim göl kenarına gidebilirdim. Ağacın altında oturup bütün bunların tadını çıkarabilirdim. Defterimi de yanımda götürür ve bir şeyler karalardım. Kulağa harika geliyordu.

"Adeera."

Babamın sesiyle birlikte ona döndüm, kapının eşiğinde durmuş beni izliyordu. Anneme nefretle baktığımı da gördüğünü umdum. Arasından yavaş yavaş beyazların görünmeye başladığı sakallarını ovuşturarak yanıma geldi, diğer elini omzuma koydu.

"Sonunda huzurlu gözüküyor değil mi?"

Kendimi tutamayarak, "Herkes huzurlu sonunda." dedim. İç çekişini duydum. Bana bir şey demeye hakkı olmadığını biliyordu. Bir süre ikimiz de konuşmadık ve sessizliği bozan babam oldu.

"Annen bana dün gece bir şey söyledi. "

Evet beklenen şey geliyordu sonunda. Bir şey söylemek istediği belliydi. Benden oldukça çekiniyordu, bunu sezmiştim. Böylesine çekindiğine göre bir şey isteyecekti. Klasik işte. Annemin ölmeden önceki son isteğini yerine getirmemi falan. İstemiyordum. Bu kadın hayatımdan çıkmıştı. Zor olmuştu ama sonunda gitmişti ve sesini duymaya, yüzünü görmeye devam etmeyecektim ve o da aynı şekilde bana eziyet çektirmeye devam edemeyecekti. Bu günü 20 senedir bekliyordum. Bunu hiçbir şey bozamazdı.

"Söylediği şey her ne ise, onu gerçekleştirmeyeceğimi bilmeni istiyorum." Babam bu sefer tam karşıma geçip iki elini birden omuzlarıma koydu.

"Adeera, beni dikkatlice dinlemeni istiyorum."

Başımı hafifçe salladım ardından ne olduğunu sordum.

"Sen çok küçükken odamızda kenarlarında oyma olan, kocaman kilide sahip bir sandık bulmuştun hatırlıyorsun değil mi?"

Hayal meyal hatırlıyordum. Annemle babamın odasında kız kardeşimle birlikte oyun oynuyorduk. İkisi de yemek bulma amacıyla şehir merkezine inmişti ve ben Davina ile evde yalnız kalmıştım. O zamanlar ben 8, Davina ise 5 yaşındaydı. Çok fazla bir seçeneğimiz yoktu bu yüzden saklambaç oynuyorduk.

Davina gözlerini sıkı sıkı kapatmış sayı saymaya çalışırken ben gömme dolabın içine girmiştim. Dolabın içinde ayakta duruyordum fakat kısıtlı alanım vardı çünkü ayağıma bir şey çarpıyordu ve daha fazla geriye gidemiyordum. Yere doğru eğilip onun ne olduğuna baktığımda bir sandık olduğunu görmüştüm. Tam o sırada Davina'nın dolabın kapağını açmaya çalıştığını duydum. Dolabın kulplarına boyu yetişmediği için kapak kısmından açmaya çalışıyordu. Ona yardımcı olup kapağı açtım.

"Hey Davy, ne bulduğuma bir baksana!"

Babama hatırladığımı ama bu konunun nerden çıktığını sordum.

"Annen o sandığın içine bir şeyler saklamış Adeera. Ne olduğu hakkında bir fikrim yok. O sandıktan haberim olduğu günden beri annen beni iki konuda tembihledi. İlk olarak asla içine bakamayacağım, ikinci olarak da annenin başına bir şey gelirse sandığı sana emanet edeceğim."

Saçmalıktı. Tek düşündüğüm şey koca bir saçmalık olduğuydu. Hayattayken, hayatımı mahvetmemiş gibi, öldükten sonra da musallat olmaya devam ediyordu.

"İstemiyorum."

"Zorundasın."

"Hiçbir şeyin zorunda değilim."

"Adeera."

"Baba, beni lütfen yalnız bırak. En son istediğim şey annem hala varmış gibi davranmak. Biraz nefes almamı istiyorsan, beni bırak."

Bir şey demedi. Beni rahat bıraktığını gösterircesine elleriyle kapıyı işaret etti. Gidebilirsin diyordu. Sonunda.