GECENİN AYİNİ

Bölüm 3

Çemberdemiyim?

Gözlerimin karardığını hissettim. Başıma saplanan sayısız ince sızı bana savaş açar nitelikteydi. Aynı anda hem bedenimdeydim hem de ruhumu da alıp çıkıp gitmiştim sanki. Ayakta kalmamı sağlayan 2 çift kol vardı. Güven veren kollar.

Bakıyordum ama göremiyordum.
Bir takım sesler geliyordu ama seçemiyordum. Kalbim değil göğsüm çarpıyordu sanki, etrafım çizgiler haline geliyor, silikleşiyor, çift oluyor sonra tekrardan düzeliyordu.

Nefes alamadım.

Gözlerim iki çift göz arasında kayıp gidiyordu. Yeşiller mavilere çevrildi maviler bana baktı. Omuzlarımı sarsan güçlü eller dengemi bozuyordu. Aldığım kokular değişmişti sanki. Etraf netleşmeye başladığında yerdeki taşları gördüm artık daha fazla parlıyorlardı. Sıra sıra serilmiş morun en göze çarpıcı halindeki ışıklar, hem benim hemde vücudumdaki ellerin sahiplerini çevrelemişti.

Çemberdeydim.

"Ne?"

Karşımdaki iki çift dehşetle bakan renkli gözler benim için mi endişeleniyor yoksa korkularını kendileri için mi saklıyor emin olamıyordum.

Kafamı çevirip ağaçlara baktım. Yerlerde gölgeler vardı. Simaları seçemiyordum ama varlıkları gün gibi ortadaydı. Belki 5 belki de 8 kişilerdi. Anlamadığım bir şekilde konuşuyorlar ya da kavga ediyorlardı.

"Neler oluyor?" Silik sorumu ben bile zor duymuşken aklım bir cevap arıyordu.

"Sen kaybolduktan sonra bi anda her şey durdu. Bedenim sanki emir almış gibi katkatı kesildi. Defalarca çarptığım ağaç kökünden kırıldı ve düştü."

"Bir şey beni yönlendiriyordu. Buna eminim. Ama ne olduğunu bilmiyorum bana dokunmadı ya da ben onu görmedim. Ama beni kolayca etkisi altına almıştı."

"Bana seslendiğini duydum ama sana bakamadım bile, o şey her neyse fazla güçlüydü"

"Kemiklerimin her noktasının 5 kez aynı anda kırıldığını sandım ama bu acı bi anda bitti."

Luka'nın ağzından dökülenler beni o anlara götürdü. Nerde olduğumu, neden burda olduğumu ve ne yaşadığımı tek tek hatırladım.

"Ya sen?" Sorum karşısında Carl bir kaç saniye sustu.

"Hatırlamıyorum."

Bana son sözleri söyleyenin Carl olduğunu anımsadım. Emily'nin bana son söylediği sözlerle uyumunu anımsadım.

"Bana söyledin" ne anladığımı ben bile bilmiyordum ama ağzımdan sözler istemsiz çıkıyordu.

"Bunlar da kim?" Dedim bizi çevreleyenleri göstererek.

"Sen koşarak bize doğru geldiğinde bu taşların içine girdin ve onlar anıda parlamaya başladı. Gözlerini gördüm Adi, göz bebeklerin aynı anda gitmişti. Nefesin kesilmiş gibiydi. Seni tutmak için yanına geldiğimde taşlar sanki beni yerime çivilemişti kıpırdayamadım yada hareket edemedim. Carl'ında benden farkı yoktu ve bum hepimiz bu taşların içindeydik. Sonra bu herifler geldi ve kendi aralarında konuşup durdular"

"Konuşmayı ya da bağırmayı denedim ama bizi duymuyorlar" Carlın sözleri bittiği anda bir sürü bakışın bize döndüğünü hissettim.

"Sanırım bunu duydular."

Yüzleri yoktu, simaları yoktu. Kadın mı yoksa erkek mi oldukları belirsizdi. Sadece vardılar ve enerjileri çok baskındı.

Biri konuşmaya başladı ama hangisiydi bilemiyordum.

"Tarih tekerrür ediyor, bir kez olanlar bir daha olacak. Kan akmaya hazır."

"Yücelerin oyunu artık başlayacak. Yıkım hepsini sonlandıracak. 3 beden tek zihin, 3 ölüm tek ceset"

"Dilerim ki yerler yarılır, imrenecekler çıkar. Gözcüler gelir hayat çalar. Ve tekrar dilerim ki birinin umudu tekrar hepsine can olur."

Sesler çoğaldı, kelimeler bir bir hepimizin hayatına dokundu. Aklımız alındı ve yaşamımız çalındı. Bu bir yazıcıydı bizde yazılar.

Söylenen her bir kelime binlercesine dönüşüp zihnimizde dolanıyordu.

Sesler yükseldi, susan kalmadı. Hava karardı ve siyahlık her yere aktı.

Herkes tek bir güçte toplandı.

"Çember gitsin ayin girsin
Yaşam ve ölüm birleşsin.
Gözler kör kulaklar sağır.
Ey yüceler oyun hazır."

"Esperko inante şırek!"

"ESPERKO İNANTE ŞIREK!"

Bu bir çığlıktı, Kulaklardan kan akıtacak bir çığlık.

"ESPERKO! İNANTE! ŞIREK!"

Oyun başladı.

~Oy ve yorumlarınızı bırakmayı unutmayın :)