AAMININ KO NA, GUSTO KITA.

XII

"Tatay, are you okay?!" Czar snap her fingers infront of my face.

"H-huh? Uh ano nga yung sinasabi mo?"

"Sabi ko po, it's almost seven thirty, need na po natin pakainin si Mama kasi she needs to drink her meds at eight." Pagpapaalala sa akin ni Czar.

I nodded. "Y-yeah. Dadalhan ko na lang siya ng food sa taas." I said and stood up para ayusin ang pagkain ni Cy.

-

I knocked twice before openong the door. There, I saw her still peacefully sleeping. I don't want to ruin her sleep but she needs to take meds later, so no choice but to wake her up.

"Loveee..." I softly wake her up and gently tap her cheeks.

She moved a bit.

"Goodmorning, Choy." I uttered and gave her a sweet peck. "Breakfast in bed." I said in glee.

She smiled and kissed me in return. "Thank you, lover." She said. She slowly sit up and I assisted her, she rests her back at the headboard of the bed.

"Are you comfortable?" I asked just to made sure.

She nodded in response.

I took the tray of food and placed it adjacent to her para accessible at madali niyang maabot. If I can spoonfeed her gagawin ko but Cy won't let me, kaya naman daw niya, hindi naman daw siya baldado.

Pinagmamasdan ko lang siya habang kumakain siya.

"Ikaw? Kumain ka na ba?" She asked me, siguro napansin niya na nakatitig lang ako sa kaniya.

"Tapusin mo na muna yan, maya maya na ako." I answered and she threw me a glance.

"Nako! Halika na sabayan mo na ako." Napakamot na lang ako sa ulo.

"Sige na, love. Ubusin mo na yan, mamaya na lang ako, nagcoffee naman ako kanina bago umakyat dito eh." I reasoned out. Wala naman na siyang nagawa.

She's cute, so cute. Akala mo bata na napagalitan at napilitang ubusin ang inihain na pagkain sa kaniya. Uminom na rin naman siya ng mga gamot niya afterwards. Maya maya pa ay tumayo ito, akmang tutulungan ko na siya but she signalled me not to.

CY's

Xyle has been hands-on with me. Simula sa pag-alalay sa akin, sa paninigurado na kumakain ako on time at nakakainom ng meds on time—hands-on talaga siya, minsan nga nahihiya na ako sa kaniya kasi dagdag ako sa mga responsibilidad niya kahit hindi naman dapat pero wala eh, si Xyle to, hindi ako mananalo dito kaya hinahayaan ko na lang.

And I'm thankful, kasi kahit anong pilit ko na kaya ko na yung sarili ko, mas mapilit pa rin siya na alagaan ako, and I thank him for that lalo at nararamdaman ko na talaga yung panghihina, gusto ko na nga sana na sa ospital na pero iniisip ko na palagpasin muna ang week na to. I wanted to talk to my friends and my family, I felt guilty sa paglilihim ko sa kanila.

Ngayon, Xyle is still here, inside my room. Tapos naman na akong kumain at nakainom na rin naman ako ng meds. Naalala ko naman na hindi ko nagawa ang morning routine ko kanina.

Tatayo pa lamang sana ako, napansin ko din naman ang agarang pagtayo ni Xyle, akmang aalalayan ako pero sinenyasan ko na agad siya na huwag na. Kaya ko naman.