តាំងពីគាត់បានណែនាំខ្លួនឯងឱ្យគេបានស្គាល់ហើយមកគេក៏លែងខ្លាចគាត់ដូចជាពេលដែលបានជួបគ្នាដំបូងទៀតមិនតែ
ប៉ុណ្ណោះនូវអង្វរឱ្យគាត់ជួយដោះលែងគេថែមទៀត។
ប៉ុន្តែគាត់ឯណាទៅហ៊ានដោះលែងគេដោយគ្មានការបញ្ជាពីចៅហ្វាយគាត់ទៅអ៊ីចឹងហើយមានតែព្យាយាមនិយាយបន្លបតែប៉ុណ្ណោះ ទោះជាចិត្តពិតគាត់អាណិតដល់ក្មេងម្នាក់នេះយ៉ាងណាក្ដីក៏គាត់មិនហ៊ានក្បត់និងចៅហ្វាយរបស់គាត់ដែរ។ ព្រោះតែនាយមាន
គុណបុណ្យមកលើគ្រួសាររបស់គាត់ណាស់។
«ឈប់សិន! អ៊ុំស្រីកុំទាន់ទៅ» ឃើញ អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី រៀបនិងបើកទ្វាចេញទៅហើយ ជីន ក៏ហៅគាត់ជាមុន។
«ត្រូវការអ្វីទៀតមែនទេអ្នកប្រុស?» អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី បញ្ឈប់ដំណើររបស់គាត់ហើយក៏ងាកមកសួរនាំរាងតូច។ ឃើញទេគាត់គិតមិនខុស
ពិតមែនថាក្មេងម្នាក់នេះប្រាកដជាហៅឱ្យគាត់ឈប់ហើយ។
«គឺខ្ញុំចង់~~» ជីន
«មិនបានទេអ្នកប្រុស! អ៊ុំពិតជាមិនអាចជួយអ្នកប្រុសបានពិតមែន» មិនឱ្យរាងតូចបញ្ចប់ប្រយោគរបស់គេទាន់ អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី ក៏និយាយកាត់ជាមុន។
«មិនមែនរឿងនេះទេអ៊ុំស្រី! ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងថាពេលនេះខ្ញុំនៅឯណាតែប៉ុណ្ណោះ» មិន
មែន ជីន ឈប់មានគំនិតចង់រត់ចេញទើបមិនសុំអង្វរ អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី ឱ្យជួយដោះលែងដល់ខ្លួនដូចជាពេលមុនទៀត។ ប៉ុន្តែមកពីដឹងថាទោះបីខំប្រឹងអង្វរករយ៉ាងណាក៏គាត់គ្មាននិងជួយខ្លួន។ ម្យ៉ាងទៀតទោះបីជាចង់រត់
ចេញដោយខ្លួនឯងក៏មិនកើតព្រោះមិនថាទ្វាឬក៏បង្អួចគ្រប់កន្លែងដែលមាននៅក្នុងបន្ទប់នេះគឺត្រូវចាក់សោជាប់ទាំងអស់។
បែបនេះហើយទើបត្រឹមតែចង់ដឹងថាពេល
នេះគេស្ថិតនៅត្រង់ចំណុចណានៃប្រទេសកូរ៉េនេះ។ បើតាមការស្មានទីនេះប្រហែលជាសមុទ្រព្រោះតែគេបានស្ដាប់ឮសម្លេងទឹករលក ចំណែកនៅជុំវិញបរិវេណខាងក្រៅបន្ទប់ដែល
គេកំពុងតែនៅនេះគឺពោរពេញទៅដោយដើម
ឈើពណ៌ខៀវស្រងាត់នឹងសម្លេងសត្វយំព័ទ្ធជុំវិញ។
«ទីនេះគឺកោះកណ្ដាលសមុទ្រ! អ្នកប្រុសដឹងបែបនេះហើយឈប់មានគំនិតចង់រត់ចេញទៀតទៅព្រោះនៅជុំវិញទីនេះទាំងអស់គឺសុទ្ធ
តែជាទឹកសមុទ្រ» ឮសំណួររបស់រាងតូចហើយ អ៊ុំស្រីហ៊ុនស៊ី ក៏ធូរទ្រូងបានបន្តិចមុននេះស្មានតែគេសុំអង្វរគាត់ទៀតហើយទេតើ។ មុននឹងឆ្លើយប្រាប់តាមអ្វីដែលរាងតូចចង់ដឹង ហើយ
ក៏មិនភ្លេចប្រាប់កុំឱ្យគេមានគំនិតចង់រត់គេចតទៅទៀតព្រោះថាវាមិនអាចទៅរួចនោះទេ។
«កោះកណ្ដាលសមុទ្រ?» បានចម្លើយហើយធ្វើឱ្យ ជីន អស់សង្ឃឹមជាខ្លាំង ព្រោះ
តែពេលនេះក្តីសង្ឃឹមរបស់គេត្រូវបានរលាយអស់ហើយ។
«ចាស! អ្នកប្រុសសម្រាកចុះអ៊ុំមិនរំខានទៀត» អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី និយាយហើយក៏បើកទ្វាចេញទៅដោយទុកឱ្យរាងតូចនៅក្នុងបន្ទប់មួយនេះតែម្នាក់ឯងដូចដើម។
«ហឹក~~បងប្រុសជួយ ជីន ផងហឹក~~
ជីន មិនចង់នៅទីនេះទៀតទេ ហឹក~~» ជីន ធ្វើអ្វីមិនបានក្រៅពីគេងយំដង្ហើយរកបងប្រុសទាំងបីរបស់ខ្លួនម្នាក់ឯងតែប៉ុណ្ណោះ។
សំឡេងយំសោករបស់ ជីន ក៏បន្លឺឡើងដោយមិនដាច់សូររហូតដល់មួយសន្ទុះធំទើបសំឡេងនោះបានបាត់ទៅហើយម្ចាស់វាក៏បានគេងលក់បាត់ទៅហើយ។
ក្រាក!!!
សំឡេងយំសោកបានស្ងាត់ទៅអស់រយៈ
ពេលជាង 2 ម៉ោងពេលនេះសំឡេងថ្មីក៏ចូលមកជំនួសវិញម្ដង។ ទ្វាបន្ទប់ត្រូវបានបើកឡើងម្ដងទៀត ប្រាកដណាស់ថាលើកនេះគឺមិន
មែនជា អ៊ុំស្រីហ៊ុនសុី ជាអ្នកចូលមកដូចជាលើកមុនៗនោះឡើយ។
ដំណើរដ៏ស្វាហាប់របស់ យ៉ុនហ្គី កំពុងតែបោះជំហានមួយៗទៅរកគ្រែគេងរបស់ខ្លួនដែលពេលនេះមានរាងកាយដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់ ជីន កំពុងតែគេងលង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្ករ ដោយមិនបានដឹងខ្លួនឡើយថាពេលនេះអ្នកដែលខ្លួនកំពុងខ្លាចនិងបន់ស្រន់រាល់យប់កុំឱ្យបានត្រឡប់មកវិញនោះកំពុងតែស្ថិត
នៅក្នុងបន្ទប់តែមួយជាមួយនឹងខ្លួនដែលហើយ។
យ៉ុនហ្គី សម្លឹងមើលទៅរាងតូចមិនដាក់
ភ្នែកស្នាមញញឹមចុងមាត់ក៏ញោចឡើងនៅលើផ្ទៃមុខដ៏ស្រស់សង្ហា មិនចាំយូរ យ៉ុនហ្គី ក៏ទម្លាក់ទម្ងន់ខ្លួនទៅទ្រោបលើរាងកាយដ៏ល្អឥត
ខ្ចោះរបស់រាងតូចតែម្ដង (មុននិងចូលមករករាងតូច យ៉ុនហ្គី បានក្លែងបន្លំខ្លួនរួចហើយ)។
«អាយ~~ចេញទៅៗ អឹម~~ជុប~~»~~~
_______សូមរងចាំអាននៅភាគបន្ត.....
សរសេរដោយ ⭐ប៊ីលីន🌻
អានហើយជួយចុចផ្កាយផងណាអ្នកអាន😊
YOU ARE READING
🔥គំនុំស្នេហ៍ម៉ាហ្វៀ🔥
Fanfictionសាច់រឿងនិយាយពីគំនុំកុំគួននៅក្នុងចិត្តរបស់ យ៉ុនហ្គី មានទៅលើ ថេយ៉ុង ដែលបានដណ្ដើមមនុស្សជាទីស្រលាញ់ចេញពីនាយ។ ប៉ុន្ដែនាយបែរជាជ្រើសរើសមនុស្សដែលមិនដឹងខ្យល់អ្វីសោះមកសងសឹកជំនួសទៅវិញ។ មីន យ៉ុងហ្គី & គីម ស៊ុកជីន សរសេរដោយ លីន🌻 [ម៉ាហ្វៀកំណាច] (រដូវកា...
ភាគទី12: ហឹក~~បងប្រុសជួយជីនផង
Start from the beginning
