"dito ako dinadala ni mom after school, i go to this place whenever i feel stressed."
"w-why did you brought me here?" she looked at me intently
"you need it, i thought of bringing you here because this place is so relaxing. To make you feel good."
I shook my head dahil hindi talaga ako sanay na nag-uusap kami ng normal, 'yung hindi kami nagsisigawan, hindi niya ako sinisigawan o kulang nalang ipagkalulo sa mga bad spirit.
"tutunganga ka lang diyan buong gabi? i thought nilalamig ka?" i regret what i said earlier, hindi nga ako sinigawan masungit parin siya.
"why do you care?" maangas na tanong ko at mabilis nanamang nagsalubong ang mga kilay niya, she's cute when frowning.
"i don't care about y-you, i care about myself!" nautal pa siya talaga, siguro crush ako nito? she's denying lang.
"why stuttering?"
"you know what? umuwi ka mag-isa mo!" masungit niyang sigaw at mabilis akong tinalikuran sa pwesto ko, nasa tapat na siya ng kotse niya ngayon.
"what about this?" sigaw ko tsaka inangat ang isa kong kamay na hawak ang phone niya, natawa ako dahil mabilis siyang nakalapit sa pwesto ko.
Tumayo muna ako at pinagpagan ang sarili, ngayon nakaangat na ang ulo niya dahil mas matangkad ako sakaniya. The irritation still plastered on her face.
"akin na 'yan!" sabi niya at mabilis ang naging pag-abot sa kamay ko pero mabilis ko rin 'yong nailayo sakaniya.
Nakangisi ang mukha kong nakatingin sa kaniya, mukha na siyang bomb na sasabog dahil sa reaction ng mukha niya.
"give me that back, i'm fucking serious." mukha ngang seryoso na talaga siya at hindi nakikipagbiruan, may awtoridad na utos niya.
but later on i noticed myself running away from her, i giggle like a child running away from her mother.
napatingin naman ako sa likuran ko and my eyes widen because she's chasing me now, mas binilisan ko pa ang takbo ko dahil malawak naman itong park kaya kahit saan ay may matatakbuhan ako.
"bumalik ka rito, you wench!" sigaw niya pa galing sa malayo at hinahabol parin ako, ramdam ko na agad ang hingal pero mas lamang ang sayang nararamdaman ko ngayon. I stopped for a while para sana kahit papa'no ay makapagpahinga.
Agad niya rin akong nahuli kaya napahiga nalang ako sa sahig, medyo madamong part na kasi rito at nagpakawala ako ng malawak na ngiti dahil sobrang ganda ng langit.
"Get up, madumi diyan!" saad niya pero hindi ako natinag at hinila pa siya pahiga sa tabi ko, hanggang ngayon ay sobra sa pagkakunot ang noo niya. Hindi ba siya napapagod para sa mukha niya?
"you're still annoying!" sigaw niya pa na tinawanan ko, she's tried to get up but hinila ko siya pabalik.
"what the--"
"just look at the sky, ang ganda!" nakangiting saad ko habang pinagmamasdan 'yung langit, andaming star na nakapalibot rito na kumikinang pa.
"hi dad, i miss you so much.." mahinang pagkakasabi but i think minty heard that dahil mabilis niya akong nilingon.
I just ignored it at hanggang ngayon ay nakatitig parin sa isang star na malaki, he's shining brightly compared sa iba.
Is that you, dad?
"I'm s-sorry..it must've been a hard time for your family"
I nodded slowly "you don't have to be sorry, but yes. Mahirap nga, we lost him..everything"
