One Shots by Heather (Myanmar Colonial Era)

"ဘခက်ရဲ့ချစ်ဒုက္ခ"

ထိုနေ့က ညနေစောင်း ခြံဝင်းကျယ်က နောက်မှီပက်လက်ထိုင်ခုံ၌ ဘခက်တစ်ယောက် လဲလျောင်းကာ စီးကရက်ကို ဖွာရှိုက်နေ၏။ စီးကရက် အငွေ့တို့သည် ပြာမှိုင်းရီဝေကာ ဝန်းကျင်၌ လွင့်မြူးယှက်သန်းသွားသည်။

အမြင်အားဖြင့် ဘခက်သည် စိတ်အေးလက်အေး ထိုင်၍ လောကစည်းစိမ် ယူနေသည်ဟု အထင်ရှိရသော်လည်း အမှန်အားဖြင့် သူသည် ကြီးစွာသော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖြစ်တည်ရာ ဝေဒနာ၏ နေရာ အတိအကျကား စနေနံ အက္ခရာ အစပြုသော နှလုံးသားပင်။ သူ၏ စိတ်ကူးအာရုံ၌ ပြေပြစ်လှပ၊ နူးညံ့သည့် လက်ချောင်း ကလေးများသည် စီးကရက်အငွေ့များကြား ရိုးတိုးရိပ်တိပ်လာထင်ဟပ်၏။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင် ဘခက်ခမျာ နှလုံးသားကို ပုရွက်ဆိတ်လေးကိုက်သလို ခံရခက်စွာ မရိုးမယွဖြစ်သွားသည်။

"ခက်တယ်. . .ဒါ အတော်ခက်တယ်''

တစ်ကိုယ်တည်း ရင်တွင်းဝေဒနာ သက်သာလိုသက်သာငြား ညည်းတွားကြည့်၏။ အချည်းနှီးပင်။ ပို၍ပင် ဆိုးလာကာ လေးထောင့်ကျကျ ရွေရောင်ဝင်းဝင်း မျက်မှန် ကလေးကိုပင် သူ့ခမျာ ပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ ထိုမျက်မှန်အောက်က မျက်ဝန်းတစ်စုံ ကိုကား ဆိုဖွယ်ရာမရှိတော့။ ဆရာဝန်များဟာ လူနာကို ရောဂါကုသပေးသတဲ့။ အခု ဒီဆရာဝန်နဲ့မှပဲ ဘခက်တစ်ယောက် ရောဂါတိုးနေလေသည်။

ဖြစ်ပုံမှာ လွန်ခဲ့သည့် ရက်ပိုင်းခန့်က ဘခက်နှင့် ငယ်သားအချို့ အခြားမြို့မှ မိုက်ကြေး လာခွဲသူများနှင့် မြင်းကွင်း၌ ရန်ပွဲဖြစ်ကြ၏။ အင်အားချင်း မတိမ်းမယိမ်းရှိသော်လည်း ဘခက် လက်သံပြောင်သောကြောင့် တစ်ဖက်မှာ မချိမဆံ့ခံသွားရသည်။ ဘခက်ဘက်က မောင်ထွန်းခင်ဆိုသူ တပည့်တစ်ယောက်မှာတော့ လက်ကျိုးခေါင်းပဲ့ဖြစ်သွားလေ၏။

ဒဏ်ရာအတော်များလေရာ ဘခက် လျစ်လျူမထားနိုင်၍ သကောင့်သားကိုခေါ်၍ နီးရာ အင်္ဂလိပ်ဆေးခန်းသို့ ခေါ်သွားရ၏။ ခေတ်ပညာတတ်ပေမို့ ဗန္ဓောဆရာဘာညာကို ဘခက် အယုံအကြည်မရှိ။ မြန်မြန်ထက်ထက်ချုပ်၍ ဆေးထည့်လိုက်ခြင်းသာ အဖြေဟု သူယုံ၏။ ဖြစ်ချင်တော့ ဆေးခန်းကအသစ်ဖွင့်ထားသော ဆေးခန်းဖြစ်လေ၏။