ΕΡΩΤΑΣ, Ο ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ

Το Λενιώ μας

Ο Λάμπρος ανασηκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον ανιψιό του κατάματα. Είχε μεγάλη αδυναμία στο Σέργιο και πάντα εκτιμούσε τη γνώμη του. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να τον πιστέψει. Έγειρε το κεφάλι του στον ώμο του ανιψιού του χωρίς να αποχωρίζεται λεπτό το χέρι της κόρης του.

Η Δρόσω και η Ελένη σε μια γωνιά, αγκαλιασμενες έκλαιγαν με αναφιλητα. Υποβασταζομενες από την Άνετα κάθισαν στις καρέκλες δίπλα από το Λάμπρο και την Ελπιδα. Πλάι τους, οι άντρες τους που δεν ήξεραν σε ποιον απ' όλους να σταθούν πρώτα.

Τις επόμενες ώρες, στο θάλαμο αναμονής, εκτυλίχθηκαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας. Ο Λάμπρος δεν άφηνε από την αγκαλιά του την κόρη του. Προσπαθούσε να της δώσει κουράγιο και να μαλακώσει τις τύψεις της.

Ήταν, όμως, στιγμές που ένιωθε την ψυχή του να βγαίνει απ'το σώμα. Σα να συνδεόταν με εκείνης που πάλευε στο χειρουργείο για τη ζωή της. Τότε έκλαιγε σπαρακτικά, σα μικρό παιδάκι. Μονολογούσε χωρίς να έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ο ψηλός και ευθυτενής άντρας ήταν ένα αδύναμο κουβαράκι, που δε μπορούσε να σηκώσει στους ώμους του αυτό το χτύπημα της μοίρας.

Η Ελπιδα τη μια στιγμή ούρλιαζε από τύψεις και ενοχές για το ατύχημα της μάνας της,την άλλη οδύρονταν και χτυπούσε μανιασμένη την πόρτα του χειρουργείου για να τη δει και όταν, για λίγα λεπτά, έβρισκε τον εαυτό της προσπαθούσε να σταθεί στον πατέρα της και να τον ηρεμήσει.

Η Δρόσω και η Ασημίνα κρατιόταν σφιχτά και έκλαιγαν η μία στην αγκαλιά της άλλης. Οι άντρες τους προσπαθούσαν να τις παρηγορήσουν μα ήταν μάταιο. Η Ελένη ήταν για αυτές μάνα και πατέρας, στην ιδέα και μόνο ότι θα την έχαναν ένιωθαν να φεύγει η γη κάτω απ'τα πόδια τους.

Ο Νέστορας, διατηρώντας την ψυχραιμία του και βλέποντας τη γυναίκα και τον πεθερό του σε αυτή την κατάσταση, ανέλαβε τα ηνία. Χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες και την ιδιότητα του ήρθε σε επαφή με τον προϊστάμενο του χειρουργικού τμήματος και ζήτησε πλήρη και αναλυτική ενημέρωση για την κατάσταση της Ελένης.

Ο Λάμπρος και η Ελπιδα κρέμονταν από τα χείλη του.
Τα νέα δεν ήταν ενθαρρυντικά. Από το χτύπημα προκλήθηκε ένα  οξύ αιμάτωμα το οποίο πίεζε έντονα τον εγκέφαλο και απαιτούσε άμεση χειρουργική επέμβαση προκειμένου να αποφευχθεί βαριά εγκεφαλική βλάβη.

Η Ελένη βρισκόταν ήδη στην αίθουσα του χειρουργείου για την αφαίρεση του  ενδοκρανιακου αιματωματος. Η επέμβαση διαρκούσε ήδη τρεις ώρες και αναμένονταν να έχει συνέχεια. Ο γιατρός που την ανέλαβε ήταν, για καλή της τύχη, από τους κορυφαίους στο είδος του.