KODLARIN YAZGISI (tamamlandı)

18. BÖLÜM: Yaz geldi.

"Yazgı ben gidip."

"Arabaya gelsin dedim!"

Yanındaki korumaya söyledi.

Arabaya geçtik Kerem'i beklemeye başladık.

"Ben sizi eve bıraksam..."

"Hayır!"

"Yazgı bak bu bizim işimiz."

"Kim o?"

"Kerem'in bunu sana anlatması daha iyi olur."

"Ekin."

"Yazgı gerçekten söyleyemem."

"Biliyorsun yani."

"Evet. Ama Yazgı lütfen Kerem'i yalnız bıraktım zaten. O burada yokken sana bir şey anlatamam."

"Başınıza bir şey gelirse bu işler yüzünden."

"Hiç bir şey olmaz her şey kontrol altında."

"Tanıdığımız biri mi?" diye sordu Sima.

"Hayatım lütfen."

"Bunların da bu lütfenleri." dedim. Kapı açıldı Kerem.

Yüzü ifadesiz. Zoraki gülümseme ile bana baktı.

"Gidelim." dedi şoföre.

"Ne oluyor Kerem?"

"Yok bir şey her şey yolundaymış." dedi sarılmak için yaklaştı durdurdum.

"Kim yine?"

"Sevgilim."

"Kerem."

"Sevgilim lütfen."

"Anlat."

"Sevgilim anlatıyorum ama beni pişman etme anlattığıma."

"Anlat lafı uzatma."

"Bunu neden yaptığını bilmiyorum ama Yaman bizi takip ettiriyor."

"Yaman."

"Yaman evet ama lütfen yani gerek yok sinirlenme sakin ol."

"Sakinim." dedim telefonu elime aldım.

"Aramana gerek yok."

"Sen sus." dedim. Yaman'ı aradım.

"Efendim."

"Nerdesin?"

"Evdeyim."

"Tamam geliyorum birazdan."

"Bekliyorum." dedi kapattım telefonu.

"Hayır Yazgı hiç bir yere gitmiyorsun." dedi Sima.

"Niye yapıyor bunu onu öğrenmeliyim."

"Sevgilim..."

"Abimle konuşmaya gidiyorum abartmayın."

"Ben de seninle geliyorum o zaman." dedi Sima.

"Kimse gelmiyor. Beni bırakın oraya siz eve geçin."

"Sevgilim Yaman abin biliyorum ama yalnız gidemezsin."

"Kerem abimi ben daha iyi tanıyorum. Onun amacı zaten benimle konuşmak."

"Evet ama."

"Aması yok beni bırakın eve geçin."

Evin önünde durdu araba.

"Sevgilim çok dikkat et."

"Tamam." dedim elimi bıraktı. İndim arabadan. Araba uzaklaşınca.