Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER TWENTY-SIX

"Why are you acting like this?! Not even saying goodbye properly?!" he said angrily, his Adam's apple bobbing with frustration and his brows furrowed in concern.

"Eh 'di aalis na ako." I sarcastic said. "Mag-uusap na lang tayo bukas, magulo ang isip ko ngayon."

I'm sorry, honey!

This is my issue kaya labas ka rito sa problema ko.

I rushed out of Joaquin's house and flagged down a tricycle to get home. While I sat there, my mind was filled with worry about what I might face when I got back. Even though I tried to forget him, I still felt nervous at the thought of him. I knew I had moved on, but the memories of him still lingered, causing me to feel unsettled.

Tapos babalik siya?!

Hindi ko lubos maisip kung bakit pa siya umuwi? Hindi na na’min siya hinahanap, hindi na na’min siya kailangan sa buhay.

[Biglang umuwi at hinahanap ka.]

[Biglang umuwi at hinahanap ka.]

[Biglang umuwi at hinahanap ka.]

The words Aunt Jiselle spoke to me kept replaying in my mind, echoing over and over again. Hindi ko lubos matanggap kung bakit siya bumalik. Hanggang ngayon, sobrang laki ang palaisipan ko kung bakit niya kami iniwan noon? May pumatak ng isang butil ng luha ko sa may kamay ko. Tinignan ko ang luhang iyon at nagsunud-sunod na ang pagpatak ng iyon.

"Manong, d'yan na lang po sa may tabi." I said, wiping my tears.

I was standing at the gate of our house while my hand was still shaking. Kaya ko na ba siya makita? Kakayanin ko ba? Ano'ng sasabihin niya? Ano'ng balak niya? Babalik na siya kahit na hindi ko na siya kailangan?

Ano'ng klase siyang tao!

"Kaya mo ito, Shainny. . . Kakayanin mo 'di ba?" pagpapalakas ko ng loob, pilit ko pinapakalma ng sarili ko. "Ang sarili mo lang kakampi mo, panigurado."

I entered the gate even though my chest was pounding with anger. I just kept going inside the house and went straight to the stairs. Napansin ko siya sa kusina, nagkakape pa.

Wow! Pa-relax-relax lang siya.

Nakakahiya sa señorito. See? Ni kahit katiting na hiya wala siya! Nakipagkape pa!

"Tsk. Walang hiya." mahinang saad.

Hahakbang na sana ako ulit ngunit nang bigla niya ako tinawag. Napahinto ako saglit, hindi humaharap sa kaniy sa gawi niya. Tumayo siya sa kinauupuhan niya at dahan-dahan siya lumapit papunta sa 'kin. Nang akma niya sana ako yayakapin bigla ako humakbang ako paatras at tinabig ko ang kamay niya.

"A-Anak?" he smiled painfully at me in his eyes "Anak, ako 'to, tatay mo,"
"Nakikilala mo pa ako? Tatay mo ako. Kinalimutan mo na?" ngumiti siyang tipid.

Hindi pa rin ako sumasagot sa kaniya. Hinayaan ko lang siyang magsalita nang magsalita.

"Anak, sumagot ka naman. Sobrang miss ka ni Papa mo. Alam mo ba anak na ako ang—"