Sevda Karası (1 Mayıs'ta kalkacak)

2🔥

Bölüm Şarkısı: Funda Arar&Semicenk / Al Sevgilim

🔥

Gidiyorsun sevgilim,
Kapıların kapalı.
Susuyorsun sevgilim,
Dudakların aralı.
Seviyorsun sevgilim,
Yüreğin yaralı.
Unutuyorsun sevgilim,
Bu bir sevda yangını...

🔥

Çok uzun bir bölümle geldim, lütfen sınırı bir an önce geçin ve ben de size harika bir bölümle daha geleyim.

Sınır 1000 oy 3000 yorum

Keyifli okumalar!

Timur'un ailesinin evinden ayrılıp kendi evime geldiğimde rahat bir nefes aldım. Kendime kırmızı meyvelerden oluşan bitki çayımdan yaptıktan sonra terasa çıktım. Şehrin sessizliğinin içindeki sesler bile huzur vericiydi. Çayımdan aldığım yudumlarla sandalyelerden birisine oturdum. Kokusu öyle güzel ve ferahtı ki çayın o an fark ettim bir hafta kadar önce Timur alışveriş yaptığında almıştı benim için. Baş ağrısına iyi gelir diyerek aldığı meyve çaylarından biriydi. Dolapta görünce aklıma hiç gelmemişti onun aldığı.

Bugün benim için çok yoğun geçmişti, özellikle işten çıktıktan sonra hem onunla hem de Timur'la kısa da olsa yüz yüze gelmek beni yormuştu. Her yolu deniyorum demişti bana, benim onun olduğu yolları ateşe verdiğimi biliyor muydu acaba? Kalbim sızlıyordu, canımı yakıyordu. Hiç geçmeyecek gibi geliyordu bazen, geçsin istiyordum. Gözlerine baktığımda atmasın deli gibi kalbim, kokusu beni darmaduman etmesin, tenim sıcaklığını istemesin. Belki diyordu mantığım, belki bütün bunları aşar ve kendi yoluna devam edebilirsin.

Ondan sadece bize güvenmesini istemiştim, bize inanmasını ama o bize inanmadı. Eğer inansaydı öğrendiği an gelirdi bana, çıkardı karşıma. Ona yazdığım son mektup geldiğinde aklıma yaktığım her bir satır zihnimde dağıldı. O mektuba rağmen gelmemişti bana ve çıkmamıştı karşıma. Bana cevap yazıp göndermeyip, gelmemi bekleyeceğine kendisi çıksaydı karşıma. Ben o mektupların arkasına ne kadar saklandıysam o da kendi sokaklarına saklamıştı kendini. Beni mahveden de sanırım buydu, benim olan mektupların tek satırını bile okuyamamış hep boş yere umut ettim sanmıştım.

Onun bir başka kadını kollarına alıp sarmasını bile tahammül etmiştim ben, kabul edemediğim o kadını ben sanıp da kollarına almasıydı. Saçlarımı görüyormuş uzaktan, çok seviyormuş. Öyle yazmış bana yazıp sakladığı mektubun birinde. Ben onu yüzlerce insan içinden gözüm kapalı bulurdum ama o her ben geldim diyene kapısını açacak kadar umursamazdı. Öyle büyük bir şeyi fark ettim ki benim onu terk etme sebebim aslında buydu.

O, beni hiçbir zaman sevmemişti. Onun sevdiği benim ona olan sevdamdı.

Eylem'i sorgusuz sualsiz kabul etmesinin nedeni buydu. Eylem ona istediği ilgiyi, sevgiyi veriyordu en başta. Her ne kadar kavgalar üstüne olan yalan bir ilişki yaşamış olsalar da şimdi dönüp bakınca Eylem onu terk ettiğinde peşinden gitmemesinin nedeni tamamen beklediği ilgiyi ve sevgiyi artık görememesinden kaynaklanıyordu. Ben ona o kadar büyük bir sevgi ve ilgi vermiştim ki yokluğumda ona hissettirdiğim duygular olmayınca boşluğa düşmüştü. Beni değil, ona olan sevdamı geri istiyordu. Ve ben eminim ki benim yerimde başka bir kadın yarın ona aynı ilgiyi verse hiç düşünmez Eylem'e yaptığı gibi kapıyı benim yüzüme de kapatırdı. Ben sadece yüzüme kapıyı o kapatmadan açıkken kendim çıkmıştım.