Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER NINETEEN

Nagising ako dahil sa may naramdaman akong humahaplos sa buhok ko. Unti-unti ko minulat ko iyon at hindi ako nagpahalata na gising ako. Hindi ko inakala na matutulog ako dahil sa kakaiyak.

"Anak. . . Si M-Mama pagod na sa buhay," She scoffed. "Alam mo anak, kung p'wedeng magpakamatay, ginawa ko na. . . kaso hindi, eh. Takot ako. . . Sobrang takot ako na iwanan ko kayong tatlong mga makukulit kong anak. . ."

Sa mga narinig ko iyon, doon ko napagtanto na nagkukunwari lang maging masaya si Mama para 'di kami mag-alala pero, dahil sa kaniyang ginawa hindi man lang na'min nakitang pagod na pala siya. Pagod na pala siyang lumaban, at pagod na pala siya sa loob-looban.

Pagod na pala ang Mama ko. . .
Patago kong pinunasan ang luhang tumulo habang nakahiga akong patagilid at may yakap yakap akong unan. Gusto kong umiyak ng malakas. Gustong kong sabayan siya sa sakit nararamdam niya tila bang may pumipigil sa 'kin. Gusto ko pang marinig ang inanakit ni Mama. Gusto kong malaman kung gaano na siya na sukong-suko sa buhay. Gusto ko malaman kung gaano na siya kapagod.

"Anak, alam kong tulog ka na pero. . ." pumiyok ang boses ni mama. "Pero h'wag mong gagayahin si Mama, ah. . . H'wag mong gagayahin si Mama mo na madaling sumuko. Pasensiya na kung mahina si M-mama. . ." pigil niyang magpahagulgol.

Naramdaman ko ang daloy ng sakit ba nararanasan ni Mama. Bata pa lang ako pero, parang mulat na ako sa kasakitan sa pamilya. Ang sakit lang, dahil kaming magkakapatid nagsasaya sa skwelahan. . . samantalang ang Mama na 'min ay may mabigat na pala siyang naramdaman.

I hate this life when I face difficult times, know that challenges are not sent to destroy me. They're sent to promote, increase and strengthen me.
'Yan na lang ba ang nasa isip ko?
Paano kung ang mismong kalakasan ko ay unti unti na palang siya sumusuko at napapagod sa buhay?

"Bunso, patawarin mo si M-mama. . . dahil naging mahina siya sainyo. . ." Ramdam na ramdam ko na rin na luhang tumutulo sa aking balat na galing kay Mama.

"'Di ko naman kailangan maging malakas palagi 'di ba?" I bit my lower lip to stop my tears from falling again.
Mama, you can rant on me! Ilabas mo lang 'yan lahat!

"Maging masaya ka lang anak, ah. . . H'wag na h'wag mo rin idedepende ang kasiyahan mo sa iba. . . pati ako!" nanginginig boses ni Mama. "Kahit kanino, h'wag mong idepende dahil iiwan ka rin nila. Ikaw rin mahihirapan sa huli. . ."

No way!

I'm not gonna defend my happiness from others but. . . I can't be happy if I knew that my only beloved Mama was suffering.

I don't depend on the happiness of others, but when it comes to my Mama, I depend. . . I depend on her excitement, her love, and I depend even more on Mom's happiness. . . especially if Mama is suffering, it's hard for me too because that's my Mama!

I love my Mama. She's my girl.

She is my everything.

"Bunso, mahal na mahal ko kayo. . ." oaos ang boses niya.

Nang maramadam kong tumayo ito, dali-dali ako dumapa na tila bang nagpalit akong p'westo at pinikit ko ang aking mga mata. Sa pagpikit kong ng aking mga mata, nakaramdaman ko ang paghalik niya sa aking noo.

I love you so much, Mama!

Nagising ako dahil may naramdaman akong gutom, biglang kumulo ang aking tiyan. Lumabas ako sa kwarto na 'min ni mama at dali dali akong pumunta sa kusina para tignan kung may pagkain. Bumaba na ako at nagtaka ako dahil nandito si Tita Jiselle. Kapatid siya ni mama. Sa apat na magkakapatid panganay si Mama.
Ibinalingan niya akong tingin at sabay ngiti ng malapad.