Yaralı İkizler [Tamamlandı]

49.BÖLÜM

"değil, çok güzel bir şey" Rahatlamıştım. Uzun süre beladan uzak durmak istiyordum

"tamam ben deniz'i kaldırmaya gidiyorum" Başını salladığında odasından çıktım. Sırada en zor görev başımın tatlı uyku belasını kaldırmak vardı

Odasının önüne gelince sertçe kapısını açtım. Yuh ama ya insan bir irkilir. Yatakta ters bir şekilde yatıyordu. Hem ayağının altında hem de başının altında bir yastık vardı. yorgan sadece belini sarmış bedeninin yere düşmesine az kalmış bir şekilde yatıyordu

Onun bu haline gülümsemeden edemedim. Yanına gidip üstünde ki yorganı çekip kenara koydum. Ayağının altında ki yastığı da alıp kafasına vurdum "denizko kalk"

Tabi ki tınlamadı. Bir iki kere de dürttüm ama hiç umurunda olmadı. Kapı açıldığında oraya döndüm. Miraç gülerek bize bakıyordu

"yardım lazım mı?"

"çok iyi olur" Yanıma gelip deniz'in komodinin üstünde ki sürahiyi aldı

"en kolay yol en kısa yoldur" Der demez sürahiyi deniz'in üstüne döktü. Deniz tabi sıçrayarak kalktı.

"LAN DONDUMMM" İkimizde onun bu haline kahkahalarla gülüyorduk. Deniz tişörtünü çıkarıp kenara fırlattıktan sonra bize kötü ama sevimli bir şekilde baktı

"kim yaptı bunu" Miraç gülerek elini kaldırdığında deniz şoka girmişti. Ondan böyle bir şey beklemiyordu "ama miraç çok ayıp bizim aynı tarafta olmamız lazım"

"o tarafını seçti bence denizko"

"ya bana ne ya bende beni koruyan bir abi istiyorum"

"lan biz seni korumuyor muyuz?"

"dışarıya karşı koruyorsunuz ama ben, beni sizden koruyacak biri istiyorum" Kenara attığı tişörtü kafasına fırlatıp

"susta kalk abim bekliyor" Miraç'la birlikte odadan çıktım. Aşağıya indiğimde abim, miray ve tanımadığım bir adam sofrada oturuyordu. Adamın sırtı bize dönüktü

Kimdi ki bu?

Miraç ile birbirimize baktık. O da şaşırmıştı. Birlikte masaya gittiğimizde adam'ın yüzünü gördüm.

Oha şaka mı bu resmen miraç'ın tıpatıp aynısı

"abi ne oluyor"

Miraç da benim kadar şaşkın bir şekilde bakıyordu. Karşımızda ki adam ne kadar sert görünse de gözlerinin içi gülümsüyordu

"anlatacağım oturun"

İkimizde yerimize geçtik. Hala şokla ona bakıyorduk. O ise bizi ezberlemek istermiş gibi bakıyordu. Deniz zıplayarak merdivenlerden indi. Yanımıza gelince aynı bizim gibi adama bakmaya başladı

"oha bu kim"

"abiniz" Abimin dediği şey ile bedenim kaskatı kesilmişti. O az önce abiniz mi dedi yoksa ben mi yanlış anladım

"a-abimiz mi?"

Miraç şoktan çıkıp sorduğunda ben hala şok içinde karşımda ki adama bakıyordum yani abimize

"evet annemiz ortak abiniz alaz"

"nasıl ya ben hiçbir şey anlamadım"

"deniz abi otur size her şeyi anlatacaklar." Miray'ın konuşması ile ona baktım. O biliyor muydu

"sen biliyor musun?"

"o da dün öğrendi"

Neye şaşıracağımı bilmiyordum. Miray'ın bizim dışımızdan biriyle bu kadar çabuk anlaşmasına ve onun yanında rahatça konuşmasına mı? yoksa hiç bilmediğimiz bir abimizin olmasına mı?

...

Abim her şeyi anlatmıştı ve biz şok içinde onu dinlemiştik. Küçükken annemi çok severdim. Büyüyünce onun gibi bir kadınla evlenmek isterdim şimdi ise tüm o anlarım önümde paramparça olmuştu.

Annem ne zamandan beri bu kadar kötüydü. Nasıl evladına saklardı

"a-abi annemiz bu kadar kötü olamaz"

"olmuş deniz'im annemiz bu kadar kötü olmuş" Alaz'ın yani abimin gözleri benim üstümdeydi. Bende ona bakıyordum. Ne diyeceğimi bilmiyordum.

"miraç sen ne düşünüyorsun" Bakışlarım yanımda oturmuş düşünceli bir şekilde duran miraç'a kaydı

"kaç kardeşimizin daha çıkacağını düşünüyorum ay ışığım" Onun bu kadar rahat olması normal miydi?

"bir dakika... sen biliyor musun?"

Miraç gülerek başını salladı. Anlaşılan miraç'ın alaz'ı bildiğinden kimsenin haberi yoktu. Özellikle alaz'ın

"sürekli bizi takip eden birileri vardı. bende şüphelenmiştim ve bir gün onları takip ettim senin şirketine gelince de adını soyadını öğrenip küçük bir araştırma yaptım tabi abimiz olduğunu bilmiyordum"

"bu çocuk bana benziyor demiştim"

Gerçektende öyleydi miraç ve alaz çok benziyordu. Ona abi mi demeliydim ne yapmalıydım

"peki bu konu hakkında ne düşünüyorsunuz"

"düşünecek bir şey yok sadece sofraya bir tabak daha eklemeliyiz"

Deniz onu kabul etmişti. Kalabalık aile fikri ona hep sıcak gelmişti. Aslında hepimiz kabul etmiştik. Sonuçta bizden ayrı büyümeyi o seçmemişti. Ona cephe almamız saçma olurdu

"miraç sen?"

"4 abiyle hayatım güzel olabilir"

Hepsi bana baktığında ben yerimden kalkıp alaz'a sarıldım. Ne diyeceğini, ne düşüneceğini umursamadım. Her zaman yaptığım gibi kalbimin sesini dinledim. İlk başta karşılık vermese de sonra o da bana sarıldı.

"bu anı ne kadar uzun zamandır bekliyorum anlatamam" Kulağıma fısıldadığında gözlerim dolmuştu. şuan ağlamak istemiyordum geri çekilip gülümsedim

"bende deniz'i sabahları kaldıracak bir kişiyi çok uzun zamandır bekliyordum"

Dediğimde herkes kahkaha atmaya başladı. sanırım olmuştu evimizden önce babam gitmişti sonra ikizler gelmişti sonra annem gitmişti ve en sonda alaz abim gelmişti. Artık tamamlanmıştık. Hayatımızda ki fazlalıkları çıkarmış asıl olması gerekenleri almıştık.

Biz artık tamamlanmıştık. Bundan sonra sadece zamana ve birbirimize ihtiyacımız vardı.

SON

NASILDI?

AİLE TAMAMLANDI NE DÜŞÜNÜYORSUNUZ?

EN SEVDİĞİNİZ SAHNE?

ZAMAN ATLAMASI YAPAYIM MI?