Acıyla başa çıkma yöntemlerim var sanıyordum.
İnsan en başa dönebiliyormuş en tecrübesiz zamanlarına. Her şey başa sarabiliyormuş mesela.
Yaşamak istiyorum. Mutlu yaşamak istiyorum.
Yaşamak ne bilmiyorum ama. Bu kadar hissetmek olmamalı bunu biliyorum.
Sen beni otogarda ağlattın. Kendi evinin yatak odasında, banyosunda, balkonunda duyar mı endişesiyle ağlattın. İş yerinde biri görür mü endişesiyle ağlattın.Bir gece yarısı uykumdan uyandırıp ağlattın! Şehirlerarası bir otobüste aynı şarkıyla saatlerce ağlattın. Ben de saçımı kestirince izin silinir sandım. En azından kulaklarımdan sesin silinir sandım.
Korkuyor gibi hissediyorum şimdi. Hani çocuklar yaramazlık yaptığı zaman ortaya çıkar diye paniklerler o duyguyu yaşıyorum ama hiçbir şey yapmadım ki...
Hata yaptığımda kendime yakalanma korkusu mu bu?
En başa dönme, aynalardan kaçma korkusu mu?
