Błąd przeszłości ( Geralt x Jaskier )

＊*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚1˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

— Gdzie go widziałaś po raz ostatni i kto go porwał? —
Zacząłem zadawać pytania, które miały mi pomóc w odnalezieniu tego człowieka.

— Stało się to niedaleko. Przyszedł pewien mężczyzna z żołnierzami. O coś się dopytywał, jednak Radosz nie udzielił mu odpowiedzi,  przez co został mocno pobity, a potem wrzucony do jakiegoś wozu. Porywacze odjechali w stronę Novigradu. —
Obwieściła kobieta. Nie miałem pojęcia, o co mogło chodzić, ale miałem nadzieję, że nagroda za to będzie duża.

— Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby go odnaleźć i przywieźć z powrotem do domu —
Powiedziałem i wsiadłem na Płotkę. Kobieta zaczęła mi dziękować, pełna nadziei. Nic więcej nie mówiąc, ruszyłem w drogę.

Jechałem za śladami pozostawionymi przez wóz, który miał rzekomo wieźć naszą zgubę. Mogłem się tylko domyślać, o co chodzi. Novigrad ostatnio na za dużo sobie pozwalał. Z tego co wiem, groził Oxenfurtowi z powodów biznesowych, a na koniec, wywalczył sobie więcej jedzenia, które im dostarczał sam Oxenfurt. Dużo plotek mówiło również o mordercy, zatrudnionym przez samego króla, który odwalał za niego całą brudną robotę. Nie wiedziałem, ile jest w tym prawdy, jednak przeczuwałem, że niedługo ją poznam. Zmęczony wydarzeniami z dzisiejszego dnia, zjechałem z głównej drogi do lasu. Nie zaszywałem się w głąb, aby nie tracić czasu, zmartwiony, że ślady kół mogłyby zniknąć lub zostać ponownie przysypane piachem do rana.

Następnego dnia, wróciłem na główną ścieżkę i ruszyłem z powrotem za lekko już zwietrzałymi śladami. Doprowadziły mnie one do Novigradu, gdzie zacząłem wypytywać o zaginionego mężczyznę. Dziwnym było to, że nikt z pytanych przechodniów go nie widział. Postanowiłem więc zawitać do gospody. Tam ludzie zawsze wiedzieli najwięcej. Stanąłem przy barze, gdzie barman nalewał piwo dla innego klienta, a następnie zmierzył mnie wzrokiem.

— Co podać? —
Spytał znudzony. Pewnie nie lubił tej pracy, ale cóż, sam jest sobie winny.

— Informacje. —
Odrzekłem, rzucając mu pieniądze na stół.
— Porwano mężczyznę z wioski położonej niedaleko Novigradu. Przywieziono go prawdopodobnie przedwczoraj w wozie, podczas pory nocnej. Widziałeś coś? —
Spytałem, nie owijając w bawełnę. Czym prędzej zdobędę potrzebne informacje, tym szybciej będę miał spokój. Barman spojrzał na skórzany worek, otworzył go i ze skupieniem studiując jego zawartość, zastanawiał się. Mój wzrok i ilość monet, przekonały go do mówienia. Gestem wykonanym przez jego rękę, zrozumiałem, że mam się nachylić. To też zrobiłem i słuchałem uważnie, analizując każde wypowiedziane przez mężczyznę słowo.

— Z tego, co słyszałem, porywają rolników z pobliskich wiosek, nie wiem jednak do czego są wykorzystywani. Więżą ich w pałacu króla. —

Powiedział ciszej, wracając do polerowania szklanki. Nie miałem pojęcia, co król znowu wymyślił, ale wiedziałem, że to nie będzie nic dobrego. Jeśli dobrze pamiętam, władca Cyrus nie był jednym z najmilszych królów. Za każdym jego planem chował się dalszy, znacznie gorszy spisek.

— Jak się dostanę do pałacu? —
Spytałem obojętnym głosem. Chciałem to już mieć za sobą. Mężczyzna udawał, że nie usłyszał pytania, które padło i zaczął nalewać piwo następnemu klientowi. Wiedziałem, czego chce. Wysypałem więcej novigradzkich koron na stół, a barmanowi zaświeciły się oczy i ponownie odwrócił się w moją stronę, odpowiadając na wcześniej zadane przeze mnie pytanie.

— W nocy, jedna brama prowadząca do pałacu stoi pusta. Nikt jej nie pilnuje, ale za to w środku są wszędzie straże. Niemożliwym jest się tam dostać—
Pokręcił głową. Tyle mi wystarczyło do obmyślenia planu. Nie chciałem sięgać po przemoc, kiedy nie musiałem. Najpierw spróbuję odbyć dyplomatyczną rozmowę.