"အေး ငါမေးနေတာကြာပြီ"
ကျွန်တော် ဆန်ပြုတ်အိုးကို ခုလေးတင်
ပါကင်ဖောက်ပြီး ထည့်မွှေနေသည်။
ကြက်ဉပြုတ်ကိုပါးစပ်ထဲထိုးထည့်နေတဲ့ကောင်က ကျွန်တော့်ကိုလှည့်ကြည့်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ??"
သူ့ရဲ့ ဝါကျမမည်တဲ့ မေးခွန်းခပ်ပြတ်ပြတ်ကြောင့် ကျွန်တော်မျက်မှောင်ကြုံ့မိသည်။
"မင်းမျက်နာကို မနက်ပိုင်းကြီးဘာလို့လာပြရလဲ၊ မနေ့ညကနဲ့တင် မလုံလောက်သေးဖူးလား၊
ငါ့မှာ ရက်ရောချင်စိတ် ရှိရဲ့လားဆိုတာတောင်မသိတော့ ဖူး"
"မင်းလား ရက်ရောမှာ?"
"ရေစက်က ဖြတ်ရခက်ချက်ပဲ၊
မလုံလောက်နိုင်သေးဖူး၊
မင်းအခန်းမှာ စားစရာဘာမှမရှိဖူးလား၊
ငါ့အခန်းထဲပဲလာနေတော့မှာလား?"
"ငါ့မှာပေါင်မုန့်တွေပဲရှိတာ နို့ဆီမရှိတော့ဖူး
ငါက ယိုနဲ့စားရတာမကြိုက်ဖူး"
"Hey! ငါကသိထားရမှာလား"
"မင်းအခန်းထဲမှာဝယ်ချင်ဝယ်ထားပေး ပေါ့"
ဒီလူပါးဝတဲ့ကောင်က ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးဖြင့်ပြောသည်။ ကျွန်တော်ဆန်ပြုတ်ကို ဇွန်းဖြင့်မောက်မောက်တဇွန်းသောက်ချလိုက်တော့ သူ့ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ထဲမှာ အမူန့်တွေ မပျော်သေးတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"Hey မင်း##& ဆန်ပြုတ်တောင်ကျက်အောင်မချက်နိုင်ဖူးလား"
"မင်းသတိထားမိပြန်ပြီပေါ့၊ ငါ့ကိုအရမ်းပဲစိတ်ဝင်စားနေလား"
"ဖြစ်ရတယ်"
"အခုငါဘာစားရမှာလဲ"
"မသိဖူး"
"Patတယောက်ထဲဖြစ်နေရင် Khun Pran ရှိနေပြီပဲဟာ"
"မင်းမှာဘယ်သူမှမရှိဖူး၊ မင်းက တယောက်ထဲပဲ
ပြီးတော့ မင်းစားတာများတယ်"
ကျွန်တော်သူ့ကို မေတ္တာကောင်းကောင်းပို့နေတာတောင်Pat ကပြုံးဖြဲဖြဲနှင့်စိတ်လူပ်ရှားနေသေးသည်။
သူ့ပါးစပ်ထဲ ဆန်ပြုတ် မရောက်ခင် ဆန်ပြုတ်ပူပူကိုသူ့ပန်းကန်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။
