မင်းတစ်ယောက်သာ

မင်းတစ်ယောက်သာ အပိုင်း_၁

1997ခုနစ်

" သခင်လေးရော ဟမ် "

သခင်ကြီးရှောင်းလျှိုကြောင့်အစေခံတွေမှာဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိပေ။မပြောရဲပဲသာခေါင်းငုပ်ထားနေမိတော့သည်။

" ပါးပါး "

ဟော ပြောရင်းဆိုရင်းပေါ်တော်မူရှောင်းကျန့်ရောက်ချလာပါပြီ။ကြီးလာတာနဲ့အမျှဆိုးချင်တိုင်းဆိုးနေတာ။မပြောချင်တော့ဘူး။ကလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊အမြဲတမ်းလျှောက်ဖြုန်းနေတာ၊မိကွဲဖကွဲမို့အလိုလိုက်ထားရခြင်းပင်။ဇနီးဖြစ်သူကတော့အခြားမြို့ရွာမှာနေသော်လည်းရှောင်းကျန့်နဲ့အဆက်သွယ်ရသည်။ရှောင်းကျန့်ဆိုတာဖြူဖြူအုအုအသာရည်ဖွေးဝင်တောက်ပနေ၍မျက်နှာလေးကညိုယူထားသလိုသိပ်ဖမ်စားလွန်းသည်အထိလှရက်နိုင်သူ။ပန်းရောင်အလိုလိုသန်းနေတဲ့နှုတ်ခမ်းအောက်ကမှည့်နက်လေးနဲ့ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ကောင်လေးဟာတရုတ်ပြည်ပေကျင်းမြို့ရဲ့အာဏာအရှိဆုံးမြို့စားမင်းရဲ့တစ်ဉီးတည်းသောသားလေးပင်။ဘယ်သူမှရှောင်းကျန့်ကိုမထိရဲ။မာနလျှမ်းလျှမ်းတောက်ကြီးလွန်းလို့အဆင့်တန်းလည်းခွဲခြားတဲ့အပြင်မြို့အုပ်မင်းရှောင်းကျန့်ကိုကြည့်မရပေမယ့်မြို့အုပ်မင်းသားဖြစ်တာမို့ပြည်သူတွေကကောင်းကောင်းရိုသေလေစားဆက်ဆံကြရတာပေါ့။

အပေါ်တက်သွားကာမှန်ကြည့်ပြီးထိုင်လိုက်သည်။မှန်မှာမြင်နေရတဲ့သူလည်ပင်းမှာဆွဲထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကိုင်ရင်းတွေးတောမိသည်။ဒီဆွဲကြိုးကကောကောဆိုသူပေးခဲ့တာမို့အတွေးတန်းရောက်နေရဲ့။သို့သော်ကိုယ်ကကြီးလာပြီဆိုတော့သူကိုမမှတ်မိတော့ဘူး၊အဲ့တုန်းကကလေးပေါက်စနလေးပဲရှိသေးလို့လေ။ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ကာကောင်းကင်ပေါ်မှာတည်ရှိနေသောလမင်းလေးအားငေးကြည့်နေတယ်။ဒီတစ်ရက်တော့လည်းလမင်းကြီးကြည့်ရင်းတစ်ညတာအချိန်တွေကုန်သွားပါလေသတဲ့။
_________________

ရှန်းဟိုင်မြို့လယ်ခေါင်မှာနှင်းဖွေးဖွေးလေးတွေကျနေတယ်။ရှန်းဟိုင်စစ်အုပ်ချုပ်ရေးရုံးဆိုတဲ့ရုံးတစ်ရုံးပေါ့အုပ်ချုပ်သူကတော့ဗိုလ်ချုပ်လျှိရိမင်ပင်ဖြစ်ပေမယ့်သူထက်ရာထူးငယ်တဲ့ဗိုလ်ချုပ်ဝမ်ရိပေါ်အားစေလွှတ်စေခိုင်းတော့ချက်ချင်းရောက်ချလာသူ။