İnsan doğduğunda hayata atılır aslında. Onu zor bir hayat bekliyordur. Fakat çocuk aklı bunu asla anlamaz. Hayatının güle oynaya geçeceğini zanneder. Önüne engel çıktığında ise fazlasıyla kırılır. Bende böyle kırıldım işte, mutlu olduğum zamanlarda hiç beklediğim bir acıyla karşılaştım. Düzelmeye çalıştım fakat daha da dibe battım. Kendimi en çıkmazda hissettiğim zamanlar tekrar küllerimden doğdum. Tekrar atıldım hayata, çünkü kötü de olsa yaşamaya değer.
Belki kalbimin en derinliklerinde gizledim o acıyı, kimse anlamadı. Herkes dışardan baktığı kadarıyla gördü beni. Bende onların beni anlamasına izin vermedim. İsteseler de anlayamazdı zaten insanlar, işlerine geldiği gibi anlarlar.
Hayatta her zaman önünüze bir zorluk çıkar. Düşünmeniz gereken şey acı çeken tek insan olmadığınız. Çoğu insan acı içinde. Ağır ya da hafif olmasına gerek yok. Acı heryerde acıdır, ve acıtır.
Yargılamadan dinleyin insanları. "Neden?" sorusunu sormayın. Onları anlamaya çalışın. Zaten dışarıdan mutlu gözüken insanlar, aslında en büyük acıları çekerler. En çok kalpleri kırılan onlardır. Çünkü onlar için her şey bitmiştir artık. Hayalleri, hevesleri, umutları tükenmiştir.
YOU ARE READING
KIRIK KALPLER
短篇故事İnsanın en güzel zamanlarıdır çocukluk. Çocukken büyümek istersiniz, büyüdüğünüz zaman ise çocuk olmayı. Ya da büyüyün en fazla ne olabilir ki?
