Aşk-ı Mecbur

4 bölüm " Düğün hazırlığı"

Kayanın dedikleri aklımda dönüb duruyodu ben gerçektende onunla evlenmeye razı olmuştum. Bundan sonra nasıl olacaktı hayatım? Bu bir aşk evliliği deyildi gerçektende bir karı koca gibi davranmak zorundayız ailem için Allah'ım bana yardım et ve lütfen birdaha hiçbir kadın tecavüze, istismara, berdele, zorla hiçbirşey maruz kalmasın. Gözlerim ağır-ağır kapanıyordu uykunun kolarına kendimi bırakdım.

&

Dışardan gelen yüksek seslerle uykumdan uyandım. Annem babama "bu nasıl olur Zümrüt nasıl razı gelir dün razı olmayan kız bugün nasıl razı geldi aklım almıyor" ağlıyordu. Babam "sakin ol hayatım hiçkimse Zümrüte hiçbirşey söylemedi biz onunla meydanda karşılaştık kısa bir gerilim oldu oda kendini Kayanın önüne geçdi evliliğe razı olduğunu söyledi".

Baba'mın sesinde endişe vardı anlıyorum onlarıda ama böyle olmasaydı ne olacaktı ki, Baran abimi öldürseler diyemi bekliyecektik yengemle amcamın sekiz yıl sonra olan tek çocuğu Baran abi nekadar kötü birşey yapmış olsaydı da bu acıyı onlara yaratmazdım annem söylüyordu 8 yıl boyunca gitmedikler doktor kalmamış tedaviler ve sonunda bir çocukları olmuş nasıl yapa bilirdimki tek çare berdelse bunu ailem için yapardım.

Ama sonunacan giderdim sadece beni vaz geçiren o kız oldu bende bir kadınım başı dik dışarıya çıka bilsin diye yapdım. Kapı tıklatıldı annem "Zümrüt güzel kızım gele bilirmiyiz" daldığım düsüncelerimden ayrıldım "evet anne" annem babam ve Mehmet abim içeriye girdiler.

Babamla annem yanıma abimde karşıma sandelye koyub oturdu. "Abicim iyimisin?" Sesinde endişe çekingenlik vardı bundan sonraki soracağı soruların tedirginliği.

"iyiyim merak etmeyin ve bana öyle bakmayın öyle düşünmeyin bana hiçkimse hiçbirşey demedi zorla yaptırmadı kendi öz irademle aldığım bir karar nasıl olsa bir gün evlenicekdim inanın bana böylesi daha iyi" hakikaten böylesi dahamı iyi olacaktı? Doğru beni hiçkimse mecbur bırakmadı ama bu kendiminde severek kabulendiyim bir evlilik diyil aileme dahada dert olsun istemiyorum tek çare bu onun içinde hickimse bu olayı istemeden evlendiyim düşüncelerine kabullenmek isdemesinler isdiyodum. Ailem annem üzülmesin diye onlar için mutlu evlilik oyunu oynuyucaktım o Kaya denilen herifde bu oyunu benimle beraber oynuyacak buna mecbur.

"Güzel kızım eminmisin bak baban abinler var hickimse sana isdemediyi bişey yaptıramaz zorla bir sorun varsa bize söyle halledelim kendin hallederim düşünüb isdemediyin bişey yapma" annem hep endişeli ve korkunca böyle konuşurdu " hayır anne söyledim ya hiçkimse beni mecbur bırakmadı ben kendim evlenmek istiyorum ve lütfen nolur kimse artık bu soruları sormasınlar kendi isdeyim" gülümsedim içten olmasada içten gibi görünsün diye çabaladım.

Babam "eminmisin? güzel kızım bak bir lafın yeter herşeyi değişmeye söyle bana" geniş bir gülümsemeyle "babacım merak etme kendim kabullendim evlenmeyi ben Kayayla evlenmek istiyorum merak etme mutlu olmak için elimden gelenide yapıcam. Hem bence Kaya göründüğü gibi deyil sadece bu olaylar için öyle sert görünüyor."

Son cümlem beni bile
düşündürdü gerçektende iki defa bir birimizi tanımadan karşılaştık ve kötü birine benzemiyordu "iyi ozaman kızım kararlarına saygı duyuyoruz sen sorun yoksa yokdur ozaman" babamla sarıldık annemde beni saçlarımdan okşayıp öpdü.

"Hadi aşağıya inelim ben çok acıktım yemek yiyelim" annem yaşlı gözlerle gülümsedi "Senin sevdiyin yemekleri yapmış yengen kendince sana nasıl teşekkür edecek bilmiyor hadi gidelim" dedi ve hepimiz ayağa kalktık. Odadan çıkıp aşağıya indik sofra hazırdı herkez oturmuş bizi bekliyordu bizde yerlerimize geçib oturduk.

Yengem karşıma bir kase çorba koydu yanıma oturdu ellerimden tutdu ona doğru bakdım "Zümrüt güzel kızım eminmisin bak bunu Baran için yapıyorsan oğlum bile olsa senin bir kızın daha hayatını oğlum için mahf etmesini istemiyorum." Ağlıyordu gözlerinde hem çaresizlik hemde oğlu ölmeyecek diye utanç dolu mutluluk vardı.