Sirena| Texting

-7-

Şoktan karmakarışık olan duygularımın altında ki en baskın duygu; korkuydu.

Korkuyordum.

Kafamı iki yana sallayarak dolu gözlerimle telaştan ellerimle oynadım.
"Oydu," diyerek bu sefer kendime fısıldadım.

Bilinmeyen kişi benim apartmanımdan çıkmıştı. Benim apartmanımdan çıkmıştı!

Benim apartmanımdan çıkacak kadar yakındı bana.

Yaşadığım şaşkınlıktı. Çok büyük şaşkınlıktı evet ama neden bu kadar korku dolu hissediyordum kendimi?

Ne için bu kadar ürküyordum?

Derin nefes alarak ellerimle oynamayı bıraktığımda göz ucuyla çantama baktım.

Ne yapacağımı bilmiyordum.
Ne yapmalıydım?

Beni takip mi ediyordu.
Gerçi beni takip etse peşimde olurdu, gireceğim yerden çıkmazdı.

Allahım, evimi bildiğini biliyordum ama onu apartmanımdan çıkarken görmek başkaydı.

Çok başkaydı.

Bu kadarıda olamazdı.

Ona hesap sormalıydım ne bekliyordum mi! Bana hesap vermeliydi.

Bana apartmanımdan çıkmanın hesabını vermeliydi.

Hızlıca çantama ilerlediğimde küçük çaplı bir öksürük krizi yaşasamda içimde beliren öfke bunun önüne geçmişti.

Evet.
Korkunun yanında güçlü bir duygu daha belirmişti: Öfke.

Çantamdan telefonumu çıkararak açmak için heveslendiğimde açılmayınca şarjının bittiğini anlamam uzun sürmedi.

"Allah kahretsin!" Diyerek olduğum yerde öfkeyle tepinirken "Tam da zamanını bulur zaten!" Diyerek burnumdan soludum.

Kapalı telefonumu sıkarak sinirimi böyle çıkarmaya çalışsam da olumlu düşünmeye çalıştım.

Belkide ani ve fevri davranışlar sergilememeliydim ona o bana yazmadan yazmamalı biraz daha düşünmemeliydim.

Yanılma ihtimalim kesinlikle yoktu.
Bunun olur tarafıda.

Ama biraz daha düşünürsem ve sakinleşirsem çok daha iyi olurdum.

Evet.
Bu kesinlikle en iyisiydi.

Nefesimi düzene sokmaya çalışarak aynı zamanda öfkemi dengeli bir oranda tutmaya çalıştım lakin dindirmeye asla çabalamadım.

Çünkü öfkemin geçmesinden yana değildim. Ki geçeceğinide pek sanmıyordum. Geçmemeside lazımdı.

"Sakinim, önce sakin olacağım." Kendimi uyardıktan sonra çantamın içinden şarj cihazımı çıkardım ve yatak odamın yolunu tuttum.

Telefonumu şarja takarak dolabımın karşısına geçtiğimde düşüncelerle kıvranarak ıslak kıyafetlerimi çıkarmaya başladım.

Kıyafetlerimi çıkarırken bakışlarım pencereye gittiğinde açık olduğunu gördüm.

İçimde ki korku gitgide katlandığında izleniyor olma düşüncesine kapılarak pencereye koştum ve kapatarak perdeleri sonuna kadar çektim.

Tabii içim biraz olsun bile rahatlamamıştı. Aklıma kapıyı sadece kapattığım ve kitlemediğim gelince korkudan delirmiş gibi odadan çıkıp kapıya koştum ve tüm kilitleri sonuna kadar kitleyip derin nefesler aldım.