ထိုအခါမှသာလျှင် ယွိဘွားဘွားသည်ကား မနှေးလွန်းမမြန်လွန်းသောလေသံဖြင့်ပြောလာသည်။
"ဧည့်သည်က စောင့်နေရတာကြာလှရောပေါ့....သူ့ကိုဝင်လာခိုင်းလိုက်ပါ"
အစေခံမိန်းကလေးက အမွှေးတိုင်အသစ်တစ်ချောင်းကိုလဲလှယ်၍ထွန်းညှိလိုက်ပြီးသော် ကိုယ်ကိုငုံ့ကိုင်း၍အရိုအသေပြုကာဆုတ်ခွာသွား၏။ သူမ၏ရုပ်ဆင်းအင်္ဂါမှာကြည့်ကောင်းရှုပျော်ရှိသော်ငြား မျက်နှာအမူအရာမှာမူ အနည်းငယ်တောင့်တင်းလို့နေကာ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိဘဲ တစ်ခုခုမူမမှန်သလိုခံစားရစေသည်။ သေသေချာချာကြည့်ရှုမည်ဆိုပါက သူမ၏ပါးစပ်ထောင့်စွန်းမှနေ၍ လည်တိုင်ဆီသို့ဒေါင်လိုက်သွယ်တန်းနေသော ပါးလျလျမျဉ်းကြောင်းလေးနှစ်ကြောင်းကိုတွေ့မြင်နိုင်သည်။ သူမ၏လှုပ်ရှားမှုများမှာလည်း အနည်းငယ်သဘာဝမကျပေ၊ ရင်ဘတ်အစုံမှာလည်း နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်မနေ၊ အသက်ရှူရန်မလိုအပ်သည့်နှယ်။
သူမ နောက်ကျောခိုင်းလိုက်သည်နှင့်တပြိုင်နက် သူ့လည်တိုင်ပေါ်တွင် စုတ်ပြဲထွက်နေသောအရေပြားတစ်ပိုင်းတစ်စကိုတွေ့မြင်ရလေသည်။ ထိုအရေပြားအောက်တွင်ရှိနေသောအရာမှာ အသွေးအသားများမဟုတ်ဘဲ သစ်သားစများသာဖြစ်သည်။
သူမသည်ကား လူသားစင်စစ်မဟုတ်သော ရုပ်သေးရုပ်တစ်ရုပ်ပင်တည်း!
ခေတ္တခဏကြာသော် အနှီထူးဆန်းသည့်ရုပ်သေးရုပ်မှာ မစ္စတာနျန်အား အခန်းတွင်းသို့လမ်းပြခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။
မစ္စတာနျန်မှာ ရှေးဦးစွာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုစေ့စေ့စပ်စပ်အကဲခတ်ကြည့်ရှုလိုက်ပြီးနောက်မှသာလျှင် သူ့ပါးစပ်ကိုဖွင့်ကာ နှုတ်ခွန်းဆက်စကားဆိုလိုက်သည်။
"ယွိဘွားဘွားကို အနှောင့်အယှက်ပေးမိပါပြီ"
"မတွေ့တာကြာပြီပဲ.... 'မစ္စတာနျန်' ဆိုတာ ဘယ်သူများလဲလို့မှတ်နေတာ ...လတ်စသတ်တော့ မင်းပဲကိုး....ကောင်လေး"
ယွိဘွားဘွားသည်ကား သူ့အား တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့်မှတ်မိသွားပြီး ရင်းနှီးဖော်ရွေစွာဖြင့် နွေးထွေးစွာပြုံးပြလိုက်သည်။
