အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္

အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ (အပိုင္း ၁)

မနက္မိုးလင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေတာ့မွာ ေႏွာင္းကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ ဝုတ္ ဝုတ္ ဝုတ္ ဝုတ္ ျမည္လာေသာဖုန္းသံေၾကာင့္ေႏွာင္းစိတ္႐ႈပ္သြားသလို ထ၍ မၾကည့္ဘဲကိုင္လိုက္ေတာ့
'မထေသးဘူးလား ဘယ္နနာရီ႐ွိေနၿပီလဲ '

........

'ေႏွာင္း...ေႏွာင္း'အသံျမင့္လိုက္မွ 'အင္းႏိႈးၿပီ ထၿပီ'ဆိုလာသူက မ်က္စိကိုပြတ္၍နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့
အမယ္ေလး သူလန္႔သြားသည္ ။

(၁၁)နာရီေတာင္ထိုးေတာ့မွာ ။ ခ်က္ခ်င္းထ၍ ဖုန္းကိုခ်ကာ အျမန္ျပင္ဆင္ရသည္ ။ ဘာလို႔ဆို သူ၏ခ်စ္ေမေမက လာမည္ဟုႀကိဳေျပာထားတာကို။
သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္၍ ေခါင္းေလ်ွာ္ေရခ်ိဳးတခါတည္းအၿပီးအျမန္လုပ္ရသည္။ ပါးစပ္ကလည္း

' ႐ူးေတာ့မွာဘဲ အမယ္ေလး ေႏွာင္းတခက္ေရ ေႏွာင္းတခက္ နင္ေတာ့ေလ နင္ေတာ့ေလ 'နဲ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာျပစ္တင္ေနမိသည္။ ႀကိဳေျပာထားတာက

လြန္ခဲ့တဲ့နစ္ရက္ကတည္းကသူေမ့ေနတာ။ က်ားလိုက္သလို လုပ္လို႔အၿပီးျခံထဲက ကားသံျကားေတာ့ေအာက္ဆင္းလာသည္။ ေတြ႔လိုက္ရသည္က သူ႔၏ခ်စ္မိခင္ ေဒၚနြဲ႔ရီနဲ႔ သူ႔၏ ခ်စ္ဖခင္ဦးတခက္သာ။

ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းေျပာလိုက္သည့္စကားက

'အခုမွႏိုးလာတာမလား'တဲ့ေလ ။

'မဟုပါဘူးၾကာၿပီ ႏိႈးေနတာ'လို႔ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။

ဟုတယ္ေလ သူညာတာမွမဟုတ္တာ သူႏိႈးတာလြန္ခဲ့တဲ့နာရီဝက္ကတည္းက။

ေဒၚနြဲ့ရီ္ကေတာ့မယံုပါဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္ျဖင့္ ဘာခ်က္ထားလဲျပန္ေမးေတာ့ ေႏွာင္းလဲ 'အမ်ားႀကီးေပါ့ အစံုဘဲ ခ်က္ထားတာ 'ဒါကေတာ့သူလိမ္လိုက္သည္။ သူမသိ သူေတာင္ဘားမမစားရေသးတာ ။

သူ႔မိခင္ကေတာ့ အင္း ထမင္းအရင္စားၾကမယ္ဟူ၍ ထမင္းစားခန္းထဲေႏွာင္းရင္တမမျဖင့္လိုက္ဝင္လိုက္ရသည္။

သို႔ေသာ္ခံုေပၚကိုၾကည့္မိေတာ့မွ သူစိတ္ေအးသြားသည္ ။ ဟင္းအစံု႐ွိေနသည္ေလ။ သူလည္းဟန္မပ်က္ေနကာ ေတြ႔လား ေႏွာင္းေျပာသားဘဲ ေမေမမွမယံုတာ ေျပာေတာ့ ေမေမက ညည္းကယံုခ်င္စရာကိုးဟူ၍သာ။