အမေက သူ့ကို မရိုက်လောက်သော်လည်း ၊ သူ့အား မျက်နှာမသာမယာဖြင့် ဆူပူနေမည်ကိုတော့ သူတကယ်ရင်မဆိုင်ချင်ပေ။
"ဆီဝယ်မလို့?"
ယမ့်ဟန်က သူ့ကို ကြည့်လာကာ
"ဘယ် supermarket မှာမဆို ရှိတယ်မလား?"
"စျေးကြီးလို့"
ချူးယိက ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"စျေးထိ သွားဝယ်ရမှာလား?"
ယမ့်ဟန်က မေးလိုက်သည်။
ချူးယိက ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
"ဒါဆိုလည်း သွားလေ"
ယမ့်ဟန်က နာရီကို ကြည့်လိုက်ကာ ပြောလာသည်။
ချူးယိက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။စကားနှစ်ခွန်းလောက် ပြောချင်သော်လည်း အတန်ကြာအောင် ယမ့်ဟန်အား စိုက်ကြည့်နေမိကာ ပြောစရာ စကားတစ်ခွန်းမှ ရှာမတွေ့ပေ။
"ဟင်?"
ချူးယိက သူ့အား စ်ိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် ယမ့်ဟန်မှာ အထူးအဆန်း ဖြစ်သွားကာ
"မြစ်ကမ်းစပ်ထဲမှာ ဘောပင်နောက်တစ်ချောင်း ရှိသေးတယ်လို့တော့ ငါ့ကို မပြောနဲ့နော်"
"မရှ်ိပါဘူး"
ချူးယ်ိက ရယ်လိုက်ပြီး လှည့်ကာ ပြေးထွက်သွားခဲ့သည်။
ထိုဘောပင်က အရင်က အန်တီလေး သူ့ကို ပေးထားသည့် ဘောပင်ကလေးဖြစ်ပြီး သူ မသုံးရဲခဲ့ပေ။အမေက ရေပေးဝေရေးရုံးမှ ထိပ်ချွန်ဘောပင်များ အမြဲတမ်းယူလာခဲ့ရာ အပြာရောင် ၊ အနီရောင် ၊ အမဲရောင် စသဖြင့် အရောင်စုံရှိပြီး သူလည်း ထိုဘောပင်တွေထဲက ယူသုံး၍ ရသည်။
ထိုဘောပင်အား သူတစ်ချိန်လုံး သိမ်းထားခဲ့ပြီး ၊ ယမ့်ဟန်အား ကျေးဇူးတင်သည့်အနေဖြင့် ပေးရန် မတွေးမိပါက သူထိုဘောပင်ကို သတိပင် ရမည်မဟုတ်လောက်ပေ။ဟိုဖုန်း(အန်တီလေးပေးထားတဲ့ဖုန်း)ကိုလည်း နောက်ကျရင် သူမေ့သွားကောင်း မေ့သွားနိုင်သည်ပင်။
မပိုင်ဆိုင်နိုင်သည့် အရာကို မေ့ပစ်လိုက်ခြင်းက အကောင်းဆုံးပင်။မဟုတ်ပါက သတိရမိတ်ိုင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရလိမ့်မည်။ဤသည်မှာ သူ၏ ကိုယ်တွေ့ အတွေ့အကြုံဖြစ်သည်။
အပိုင်း၇[U]
Start from the beginning
![အကြွေစေ့လေးတစ်စေ့ [Completed]](https://img.wattpad.com/cover/273544582-64-k78175.jpg)