Rrija fshehur ne bodrumin e shtepise, qe edhe sot u be streha ime sektete.
Ndryshe nga pjesa me e madhe e botes, nje bodrum do i falte frike nje vajze tjeter 10 vjecare, por per mua dhe shume femije hebre ishte bere nje vend mbjetese nga i cili luteshim qe kjo lufte e mallkuar te mbaronte.
Kisha me shume se dy ore qe prisja dhe e vetmja gje qe degjoja nuk ishin hapat e mamit ose te babit dhe as zeri i vellait te madhe, por ne vend te tyre mbizoteronin hapat e ndonje ushtuari qe kontrollonte rrugeve per ndonje hebre te mbjetuar, zhurma e topave dhe armeve qe nuk ndalonin nje sekond , ulerimat e friksuara te banoreve qe vriteshin pa meshire dhe avionet ushtarak qe sillnin municione.
Tashme Irani thuajse u shkaterrua , pasi shume familje hebre vdiqen ne duart e armikut dhe te paktet qe kane mbetur po largohen nga vendi dhe nga shtepia e tyre per nje jete me te mire.
Kur armet ndaluan dola nga bodrumi dhe ne sekond dera e shtepise u hap me furi.
- Mami!? Pse babi mori armen!?
- Ule koken Naiza! Do largohemi e dashur!
- Po vellai !?
- Ai do vije pas nesh meteori im i vogel!
Zeri i babit erdhi me i hidhur se helmi ne veshet e mi, por nuk bera ze.
E di se dicka e keqe kishte ndodhur, e dija qe prindrit e mi kishin me shume frike nga c'tregonin, e dija se tashme vendi ku u rrita do me perpinte si nje gjarper nga nentoka nese rrija me teper.
Babi me mblodhi me nje batanije te erret dhe sapo me mori ne krahe, filloje te vraponte me mamin qe e ndiqte nga pas.
Nxora koken nga kraharori i tij dhe syte me shkuan te trupat e gjakosur dhe pajete, disa prej te cileve i njihja qe kur isha e vogel.
Lotet me vershonim ne fytyre dhe zeri nuk me dilte. Me dukej sikur dicka me kishte mberthyer prej fyti dhe po me mbyste ngadal.
Ngasherimat e mia beheshin gjithmon e me torturuese, sikurse shqetesimi dhe hidherimi i prinderve te mi kur i degjonin.
Doja ti ulerisja me ze zotit dhe ti thoja nese kjo eshte e ardhmja qe enderronim, ky ishte fati qe prisnim me padurim, keto ishin endrrat tona te dashura!?
Pse kudo ne toke nuk duket kamelia e bardhe e paqes, por vetem lulezon kamelia e kuqe e gjakut dhe luftes!?
Lulja e bukur e zotit qe simbolizonte te ardhmen e vendit tone po lyen petalet e saj me gjakun qe po thithet nga toka, sikurse uji.
Zymtesia e qiellit do sillte shiun qe te lante trupat dhe token e mbuluar nga gjaku, por jo kujtimet dhe endrrat e atij vendi qe po merrej barbarisht nga origjina.
Ktheja syte nga cdo cep i rruges per silueten e vellait tim, kur ndjeva syte te me hapeshin nga trupi i pajete i djalit 18 vjecar.
Byrzykyku me fije qe i dhurova ishte ende ne doren e tij, pavarsisht se i mbuluar nga gjaku arrita ta dalloja. Syte e tij ngjyren e detit ishin zbehur dhe rrinin gjysem te hapur, buzet i ishin thare, por jo pa buzeqeshjen tipike qe e doja aq shume te ai.
Doja qe gjithcka te ishte nje enderr e keqe dhe te zgjohesha, por lotet e babit dhe ngasherimat e mamit ishin prova e realitetit tim.
Fillova te ulerisja te ndalonin, por sikurse lotet, edhe kembet e tyre vazhdonin rrugen drejte te ardhmes, sikurse nje meteor drejte qiellit.
Syte blu si qielli po mbylleshin te rraskapitur nga te qarat dhe lotet ,trupi im po rendohej gjithmon e me shume dhe i vetmi imazh qe me erdhi ne fund ishte nje makine ushtarake ne horizont.
****
Perplasja e nje dere te hekurt me zgjoje nga gjumi dhe ne sekond vura re se isha ne nje qeli.
Silueta e prinderve te mi u dallua e turbullt nga qelia perball.
- Naiza! U zgjove vogelushja ime!?
- Mami! Ku jemi ne!?
- Jemi ne nje kamp ushtarak ne Aushvic. Pasi na kapen, na derguan ne Poloni!
- Cfare duam ketu mami!?
