Roommates ft. MainStreet

Deel 1 • Luna

"Ga je echt weg?" Vraagt mijn zusje. "Ja, ik ga je missen" zeg ik met een verdrietig gezicht. Na dat ik mijn laatste koffer in de auto heb gezet stap ik in de auto. Ik ga zitten en doe mijn riem om. "Heb je er zin in?" Vraagt mijn moeder. "Ja hoor, maar ik heb het gevoel dat ik dalijk toch wel even moet uithuilen op een schouder." Mijn moeder draait zich om naar mij en lacht. Ze legt haar hand op mijn been en aait er overheen. Ik lach terug en ik voel al een traan opkomen. Dalijk pas huilen, denk ik in mezelf. Papa stapt de auto in en we vertrekken naar de Music University. Het is een anderhalf uur rijden dus ik kan nog wel eventjes goed afscheid nemen. "Ik heb gelezen dat je ook veel kunt sporten op de Music University" zegt mijn moeder. "Echt? Dus ik hoef voetbal niet te laten liggen?" zeg ik terug. "Nee, om de week houden ze kwalificatie wedstrijden, de beste spelers zitten in het nationale team" zegt mijn moeder. "Serieus? Wow! Dat is echt vet!" "Ik weet dat jij dat kunt Luna, beloof je me dat je het voor ons doet?" "Niet alleen voor jullie, maar ook voor mezelf!" Antwoord ik. "Ik ben trots op je lieverd, vergeet dat nooit" zegt mjn moeder. "Ik ben ook trots op je" Zegt mn vader. "Jullie zijn de beste" Zeg ik tegen mijn moeder. Mijn zusje had een spelletje voor in de auto meegenomen en vroeg of ik dat met haar wilde spelen. "Tuurlijk!" Antwoordde ik. Ondertussen dat ik 3 potjes met mijn zusje gespeeld had, stopten we opeens. "Zijn we er al?" Vraag ik. "Ja" antwoordden mijn ouders. "Wow dat ging snel" zeg ik. Ik maak mijn zusje haar riem los en mijn eigen riem. We stappen allemaal uit de auto en ik laad mijn koffers en tassen uit. Mama loopt naar me toe en ik knuffel haar meteen al. Ik voel meteen een traan opkomen en nu laat ik hem vallen. "Ik ga je missen" zeg ik snikkend. "Ik jou ook lieverd" antwoord mijn moeder snikkend. We kijken elkaar aan en moeten lachen om elkaars gezichten. Mijn vader loopt naar me toe en geeft me ook een knuffel. Ik hoor hem sniffen en ik voel een traan op mijn arm. "Pap?" Zeg ik snikkend. "Ja?" Antwoord hij. "Huil je?" Vraag ik. "Ja" Antwoord hij. Ik begin nog erger te huilen, sinds dat ik 3 was heb ik mijn vader al niet meer zien huilen, en nu huilt hij om mij. "Je kunt het" fluisterd hij in mijn oren. "geen verkeerde dingen doen he lieverd?" Zegt hij. Ik lach en zeg: "Tuurlijk niet" Dan komt mijn zusje aangelopen en barst meteen in huilen. Ik til haar op en ze kijkt me verdrietig aan. "Je komt toch wel nog eens langs he?" Vraagt ze aan me. "Tuurlijk! Met pasen, in de vakanties, met kerst en nieuwjaar en met carnaval!" Zeg ik. "Oh gelukkig! Ik dacht dat je voor altijd weg ging" zegt mjn zusje. "Tuurlijk niet gekkie!" Antwoord ik. Ik zet haar neer en dan zegt ze: "Wacht nog heel eventjes" Ze rent naar de auto en pakt een cadeautje. ze komt weer terug en geeft het aan mij. "Is dit voor mij?" Vraag ik. "Ja" antwoord mijn zusje lief en ik geef haar een knuffel en zeg: "bedankt!" "Doei pap, doei Lianne! ik ga jullie missen" zeg ik en ik geef ze ng een laatste knuffel en kus. Mama loopt met me mee naar binnen om me in te checken en me te helpen met mijn koffers. Terwijl we naar binnen lopen zwaai ik nog snel naar mijn vader en zusje.

Eenmaal binnen kijk ik meteen rond en begin te lachen, alles is alles zo anders als op andere scholen! Het is zo vet! Denk ik in mezelf. Mam kijkt me lachend aan en zegt: "Je gaat het hier vast leuk hebben, en vrienden maak jij zo" "We gaan wel bellen of skypen he?" Vraag ik aan mijn moeder. "Zeker, denk je dat ik een dag zonder jou gesproken te hebben kan?" zegt ze en we lachen. Als we na een kwartier aan de beurt zijn gaat alles heel snel. Bijnen 5 minuten heb ik mijn sleutel voor mijn kamer en lopen we samen met een vrouw naar mijn kamer. We stappen in een lift die best groot is. Er staan veel mensen in de lift en als ik om me heen kijk schrik ik als ik een jongen recht in zijn ogen aankijk. Het is een junk gemixt met een gothic met overal tattoos op zich, veel piercings en hij draagt alleen maar zwart. Op etage 2 loop ik de lift uit en de junk ook. Hopelijk word dit mijn kamergenootje niet, denk ik in mezelf. We lopen een gang in en bij nummer 95 stoppen we. "Dit is je kamer" zegt de vrouw vriendelijk. Ik geef mama een laatste knuffel en kus en dan loopt ze met de vrouw terug naar de lift. Ik blijt zwaaien tot ze om te hoek zijn. Ik zucht diep en pak mijn sleutels. Ik maak de deur open en opeens zit iemand me aan te kijken. Ik laat mijn tassen vallen en begin te gillen.