The Love Project

Hoofdstuk 13: Weddenschap

Het is leuk om eens een serieus gesprek met hem te voeren. Ik had niet verwacht dat hij zo zou kunnen zijn, een normale jongen. Hij is toch minder bad boy dan ik verwacht had. Misschien zijn al die roddels wel gelogen. Of hij gedraagt zich gewoon anders omdat er geen andere mensen hier in de buurt zijn. Hij heeft nog altijd een reputatie en ik weet niet wat het is maar zulke jongens doen er alles aan om hun reputatie hoog te houden.

Ik knik. 'Bouw die tent maar op. Ik zal kijken of je het goed doet,' zeg ik geamuseerd terwijl ik me rustig op de grond neerleg. Als de zon zou schijnen en ik een cocktail zou hebben, zou dit een fastastische plaats zijn om een uurtje te zonnen.

Maar mijn zon zou snel weggehaald worden door de schaduw van Ethan die nu over me gebogen staat. 'Je denkt toch niet dat ik alleen die domme tent ga opzetten? Doe jij het maar.' Hij kijkt me dreigend aan en even denk ik dat hij me gaat vermoorden, maar dan klaart zijn blik op.

'Sorry,' mompelt hij terwijl hij haastig wegloopt. Wat was dat raar. Net alsof hij terug zijn bad boy modus heeft ingeschakeld, maar dan weer heeft uitgezet.

Ik sta twijfelend op en kijk naar de tent die Ethan heeft uitgehaald toen ik me had neergelegd. Ik neem de stof van de tent vast alsof het een vreemd verschijnsel is en kijk niet wetende wat ik moet doen om me heen. Wat moet ik in hemelsnaam doen en waar hangt Ethan uit?

Ik besluit om hem te zoeken, want zonder hem zal die tent toch nooit gebouwd kunnen worden. Ik pak mijn rugzak, die al wat minder weegt door het eten dat we allemaal in Ethans rugzak gestopt hebben. Dan had ik minder gewicht om te dragen, wat makkelijker is aangezien ik zo slap als een regenworm ben. Daarna pak ik Ethans rugzak vast die heel wat meer weegt en als laatste neem ik het zeil van de test vast en sleur ik het met mee mee.

Nadat ik nog maar een paar stappen gezet heb hoor ik geluid links van me. Ik draai me om en zie eerst alleen maar enkele reusachtige bomem en struiken. Dan zie ik Ethan tegen een boom geleund staan. Hij kijkt me strak aan en komt me dan helpen met het dragen van zijn rugzak en het zwart tentzeil.

'Aan je gesukkel te zien weet je vast niet hoe je een tent moet opzetten.' Hij grijnst en gooit het tentzeil op de grond. Hij blijft er enkele seconden naar kijken alsof het uit zichzelf gaat beginnen bouwen. 'Ik heb ook geen idee hoe je hier moet aan beginnen.'

Waarom doet hij alsof er niets aan de hand was? Daarjuist was er duidelijk iets wat hem dwars zat en nu gedraagt hij zich weer normaal, alsof hij niet even is weggelopen. Hij kan het toch ook gewoon zeggen? Maar waarschijnlijk doet een echte bad boy dat niet. Zo iemand praat niet over zijn gevoelens.

Vervolgens komt er een kleine regendruppeltje op mijn neus terecht, en al snel volgen nog meer regendruppels. Nu nog traag, maar aan de asgrauwe lucht te zien, zal het straks sneller regenen.

'Shit, het begint te regenen.' Hij kijkt naar de regendruppels op mijn gezicht, strekt zijn arm uit en laat enkele regendruppeltjes op zijn hand vallen. Hij veegt ze aan zijn broek en kijkt dan van mij naar de tent. 'Kom, we zetten hem gewoon in elkaar volgens ons gevoel.'

We beginnen elk gewoon wat aan het zeil te prutsen en geven het de vorm van hoe een tent er naar ons gevoel uitziet. Het begint steeds harder te regenen wat het er niet gemakkelijker op maakt. Het ziet er naar uit dat we toch onze reservekleding zullen moeten gebruiken. Het zeil dat bedoelt is om op te liggen is al helemaal doorweekt. Het wordt vast een ijskoude, slapeloze nacht. Ik had dat wel verwacht.

Wanneer ik even naar Ethan kijk, zie ik hoe hij geconcentreerd te werk gaat. Het topje van zijn tong steekt zelf een beetje uit zijn mond. Combineer dat samen met het feit dat hij helemaal doorweekt is en dat zijn shirt aan zijn borst kleeft. Je bekomt gewoon iets wat té aantrekkelijk is. Hoe kan je nu nog zo knap zijn als je helemaal doorweekt bent?

'Minder staren, harder werken,' beveelt Ethan me waardoor ik een lichte blos op mijn wangen krijg. 

Na een tijdje staat de tent toch grotendeels overeind. De vorm ervan lijkt wel niet precies op een tent, maar zolang dat hij blijft recht staan is alles goed. Al betwijfel ik of hij effectief lang zal blijven staan. We komen er zo meteen wel achter.

'Misschien zou je beter je kleding afdoen, anders word je slaapzak helemaal nat en morgen moet je hem ook nog gebruiken. Ik zal het ook doen.' Hij kijkt me twijfelend aan en ziet dan mijn verafschuwende blik. 'Ik bedoel dat je jouw reservekleding moet aandoen, niet dat je naakt in die tent moet kruipen. Al zou ik het niet erg vinden, liefje.'

'Oké, waar?'

'Wow, rustig aan. Ik ben al met veel meisjes naar bed gegaan, maar geen enkel vroeg waar we dat gingen doen hoor.' Hij trekt zijn wenkbrauw op en kijkt me speels aan. Te periode met serieuzere woorden in voorbij zo te horen.

Ik geef hem een duw, wat niet veel zin heeft want hij verroert geen vin. 'Je weet best wel wat ik bedoelde, dus doe niet zo flauw. Ik zal nooit met iemand als jou naar bed gaan, sukkel.'

'Kussen wel?' vraagt hij geamuseerd terwijl hij zijn hoofd omhoog houdt en zo de regendruppels op zijn gezicht vallen. 'Geen enkel meisje kan vluchten voor mijn aantrekkelijkheid.' Hij kijkt me weer aan en wacht totdat ik antwoord. Op zijn gezicht fonkelen meerdere regendruppels.

'Haal dat maar uit je hoofd, meneertje kinderachtig.' Ik rits ondertussen de tent open en werp mijn rugzak naar binnen. Ethan doet hetzelfde en kruipt dan al in de tent. Hij wil zich dus omkleden in de tent. Dat wordt een unieke ervaring. Denkend aan hoe ik me straks in zijn bijzijn moet omkleden, kruip ik ook de tent binnen.

'Wedden dat het me gaat lukken, het lukt me altijd. Trouwens daar draait dit hele project hier toch om?' Hij haalt zijn slaapzak uit zijn rugzak en begint met hem open te rollen. Ik doe hetzelfde en probeer de slaapzak zo ver mogelijk van Ethan te leggen. Aangezien dat de tent krap is, liggen onze slaapzakken maar een halve meter van elkaar.

'Het project draait niet gewoon om een speelgoedje bij te winnen. Het helpt je zoeken naar ware liefde. Dat is toch mooi? Niet iedereen is zoals jou. Er bestaan ook mensen die echte liefde willen meemaken.' Ik zucht en prop me in de slaapzak. Ik ga me toch niet omkleden met een jongen zoals Ethan naast me.

Ethan kruipt ook in zijn slaapzak en denkt na. Even dacht ik dat er zinvolle woorden uit zijn mond zouden vloeien, maar natuurlijk zijn het weer van die typische jongens woorden. 'Ik zie meisjes niet als speelgoed. Al die meisjes willen me gewoon en dat kan ik wel begrijpen. Wie wil me nou niet?'

'Ik.'

'Oh, wacht maar liefje. Wedden dat ik je om mijn vingers kan winden? Wedden dat mijn lippen de jouwe zullen aanraken? Je zal het allemaal vrijwillig doen.' Ethan gaat op zijn rug liggen en kijkt grijzend naar het dak van de tent. 

'Wat? Je zegt hier zonet dat je meisjes niet als speelgoed gebruikt, maar wat ben je nu dan aan het doen? Je wil me gewoon gebruiken zoals je elk meisje gebruikt.' Ik draai me om zodat ik met mijn rug naar Ethan gedraaid lig.

'Je bent echt irritant. Ik wed dat je nog voor me zal vallen Alyse Lewis. Dat doet elk meisje met gemak.' Ik hoor hoe hij zich naar mij toe draait, maar ik blijf vastberaden liggen. 'Dat is immers het doel van dit project.'

Het doel van je vader, ja.

'Weddenschap aangenomen.'