Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🥀🌙Instagram Sayfamız: Mehsa Hikayeleri
🥀🌙 Kişisel Instagram Sayfam: _mehsaa_ 🥀🌙 Twitter: mehsahikayeleri
🥀🌙Takip edebilirsiniz. Özellikle duyurular ve alıntılarımız için çiçeklerim.🌺
🌌☀️🌌☀️🌌☀️
Zaman dolmak üzereydi. Anayasa mahkemesine taşınan davanın duruşması yaklaşıyordu. Vaktin en gece, sehere en yakın olduğu andalardı.
Tüm avukatlar ve davayı yürüten hakim gizlilik anlaşması imzalamışlardı. Yurt içinde değersiz bilinen ama yurt dışında büyük bir değeri olan mekanın sırrı, devletin kilitli kapıları ardında bile konuşulmuyordu.
Konuşulsa duyulacaktı. Duyulursa yüz yıldır süren esaretin üstüne kilit vurulacaktı.
Bu kilidin anahtarı küçük bir kızla birlikte kaybolacaktı.
Bu yüzden sustu herkes, bir adam kendini kurban etti. Sessiz kaldı herkes.
Yalnızca iki kişi; biri sevdiği, diğeri ise bilmediği. Onun haksız ölümüne dur diyebilecekti bu iki kişi.
Birincisi onunla evlendi ve ona sevgisini verdi. Işık oldu, anahtar oldu, kırk kat kapalı kapıların ardındaki yüreğinin açılması için yüreğini önüne serdi.
İkincisi, yani adamın asla bilmediği ise onu kurtarmak için yine ona meydan okudu çünkü bu genç adamı tanıyordu.
Kendine yenik düşmeden, ölüme giden yolundan döndürülmeden, vazgeçmeyecekti davasından. Bunu en iyi genç adamın hiç tanımadığı kişi biliyordu.
Bu yüzden en büyük düşmanıydı genç adamın çünkü bazen düşmanlar en iyi doğru yol gösterici olurlardı. Dostların söyleyemediklerini düşmanlar yüzüne vururdu.
Ve en sevdikleriyle vurulunca yanardı insan. Yanmadıkça doğruyu bulmazdı. Yanmadıkça Allah'ı anmazdı.
Genç adam, bilmediği tarafından sevdiği kadınla imtihan edilecek, kendi kurduğu oyunda başka bir oyunun içine düşecekti. Bu yolda düşmanının eline düşse bile acıma yoktu.
Bu yoldan dönmedikçe merhamet yoktu.
Yanlış adımlar atılsa da tek bir amaç vardı; genç adamın öldürüldüğü çocukluğunun kurtarılması.
Bunun için kurban da verilecekti, kurban da edilecekti.
Elif'ten:
Kalabalığın içerisinde elim Ali'nin elinde savrulurken, bir yandan dehşetle yere yığılan adama bakıyordum. Ali ağlamamıştı ama yüzü o kadar solgundu ki, bana sığınışındaki korkuyu iliklerime kadar hissediyordum.
