Karanlık kalan odada birbirlerinin nefes sesinden başka bir ses gelmiyordu.
Canı yanıyordu ama sustu. Onlar birlikte olamazlardı. Öyle güzel bir aile, böyle kirli bir adamı istemezlerdi.
Ecmel Ertek.
Halbuki o, bu hikayenin en masumuydu...
***
Küfü...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yüreği acıyla burkuldu Ecmel'in. Düğüm düğüm oldu boğazı bir anda. Yutkunamadı, nefes alamadı.
Ne olur dedi yüreği haykırırcasına, ne olur yapmamış ol! Bu kadarını kaldıramam. 'Ne olur Allah'ım.' dedi. 'Senden gelecek her şeye kabulüm ama ne olur beni şu adamın yanında daha fazla mahcup durumuna düşürme.' diye de yalvardı.
O an aklına gelenlerle gözleri parladı sevinçle. Tabii ya! Bunu ne çabuk unutmuştu. Alp karısını tanıştırmaya getirmiş olmalıydı. Rahat bir nefes bıraktı. Düşen omuzlarını düzeltip dik bir görünüm kazandı. O güzel ve içten gülümsemesini suratına ekleyip, 4-5 adımda yanına geldi. Elini uzattı kendini takdim etmek için;
"Ecmel ben Halide Hanım, düğününüzü kaçırdığım için umarım affedersiniz beni."
Halide anlamayarak kaşlarını çattı. Ecmel o an kendisine sandığından daha dargın olduğunu düşünse de durum farklıydı.
"Yok efendim, siz yanlış anladınız. Ben Alp'in eşi değilim. Buraya-" dedi ve devamını getiremeden sustu. Belli ki aralarında konuşmaları gereken bir konuydu. İlk o söyleyerek pot kırmış olmak istemiyordu. Belli ki arada ailevi konular vardı. Utanarak başını eğdi. Az daha hiç yapmaması gereken bir şey yapıyordu. Nasıl böyle konuşurdu?
Alp'e baktı mahcup gözlerle. Lafı onun devralmasını istiyordu, kendisi daha fazla saygısızlaşmadan.
"Ecmel-" dedi oradan babası Rasim Bey. Ecmel'in daha babasının sesini duyduğu an sertleşen çehresini gören Alp durumu ele almak istemişti.
"Müsade ederseniz ben konuşayım Rasim Amca." Rasim Bey, Alparslan'ın sözü üzerine bir adım geri çekilmişti ben aradan çekiliyorum dercesine.
"Kardeşim." dedi sıkıntıyla Alparslan, merakla kendisine bakan arkadaşına. Arkadaşının, can ve kan yoldaşının bu hallerde olması onu da yaralıyordu kalbi çürümemiş her insan gibi.
"Benim eşimin adı Berceste. Halide benim üniversiteden arkadaşım. Şey için burada; -sıkıntıyla ensesini kaşıyıp nefes vererek devam etti- sana ders verip seni üniversite sınavına hazırlamak için." dedi yana yana yüreği.
Yıkıldı dünya başına Ecmel'in o an. Babasına baktı direkt. O zaten bir iş bulup ondan kazandığı para ile okulunu tamamlayacaktı. Onun yüzünden hapse girdikten sonra, onun evinde kalmak, onun sofrasında oturmak yeterince gururunu zedelemiyormuş gibi birde bu çıkmıştı başına. Babası ona olan bakışlarını fark etmiş gibi içini rahatlamak adına küçük bir konuşma yapmak istedi.
"Takma kafana Ecmel. Onca yıl baktık zaten sana. Bir, 3-4 seneyi mi kafana takıyorsun?"
Hemen doldu gözleri Ecmel'in minik minik. Çok zordu çünkü değil mi? Bir kerecik olsun 'Bunu kafaya niye takıyorsun? Oğlumsun sen benim.' demek çok zordu.
