Wiele lat temu ludzie i potwory żyły w zgodzie. Sielankę przerwała niestety wielka wojna pomiędzy ludźmi a potworami. Po długiej bitwie wojnę wygrali ludzie zmuszając potwory do ucieczki pod ziemię. Wejście znajdujące się w górze Ebott zamknęli magiczną barierą. Ludzie odcięli się od się od świata potworów. Pewnego dnia do podziemia spadł człowiek...
-Hej! Co tu się stało? Usłyszałem trzask i...
-O! Cześć-powiedział głos z znikąd-Jak się nazywasz?
Jestem Chara. A ty kim jesteś?-zapytała dziewczyna.
-O! Przepraszam nie przedstawiłem się. Jestem Asriel. Moi rodzice mieszkają tam w ruinach. Może do nich pójdziemy to cię opatrzą. Asriel nie był człowiekiem. Był tak jakby kozą ubraną w zielony sweter z żółtym paskiem na środku.
-Pewnie ci zimno-powiedział- masz załóż mój sweter.
Po chwili byli już w ruinach. Była to wielka konstrukcja zbudowana z fioletowych cegieł. Potężna budowla była wysoka na pięćdziesiąt metrów i pełna była różnorakich wieżyczek i kopuł, niektóre cegły porastał mech - Chara uważaj!-krzyknął Asriel- Prawie weszłaś w kolce!
-Ale skąd tu się wzięły kolce?-zapytała Chara- przecież jeszcze chwilę temu ich tu nie było!
-To jest zagadka! One tu są na każdym kroku. Musisz się nauczyć je dezaktywować. A teraz pomóż mi przesunąć ten kamień. -Ale po co mamy przesunąć kamień?-zapytała zdziwiona Chara.
-By dezaktywować pułapkę. Popatrz tam –po czym pokazał jej dołek- Jest za głęboki by tam wejść ale można tam wrzucić kamień. Po tym pułapka się dezaktywuje.
Po chwili Asriel razem z charą przesunęli wielki kamień wprost do dziury dezaktywując pułapkę. Po spotkaniu rodziców Asriela- Toriel i Asgora z Charą ci postanowili ją zaadoptować. I żyli tak wiele lat. I żyliby tak do dziś gdyby człowiek pewnego dnia nie zachorował. -Chara musisz przeżyć!-płakał Asriel –Proszę nie umieraj- -Chara musisz zostać wśród nas-mówił Asgore –Jesteś jedyną nadzieją ludzi i potworów!
Lecz niestety człowiek umarł. Jego ostatnim życzeniem było zobaczenie złotych kwiatów ze swojej rodzinnej wioski. Nikt niestety nie mógł spełnić jej życzenia. Płaczący nad losem Chary Asriel przez przypadek wchłonął jej duszę. Obdarzony nadludzką siłą przeszedł przez barierę i zaniósł ciało Chary do jej rodzinnej wioski po czym położył je na kwiatach. Ludzie którzy nie wiedzieli co się naprawdę stało zaatakowali Asriela myśląc że to on zabił dziewczynkę. Asriel nie zamierzał z nimi walczyć. Po około godzinie podniósł ciało Chary i wrócił do podziemi gdzie zmarł na złotych kwiatach posadzonych przez Asgora. Królewska para po stracie syna załamała się ,a pałająca od tego czasu w królu Asgorze chęć zemsty spowodowała że chciał przełamać barierę i zemścić się na ludziach którzy zabili mu syna. Dlatego też powołał na królewskiego naukowca doktora W.D.Gastera-najlepszego naukowca w państwie by ten zbadał barierę i naturę duszy ludzkiej. Dusza człowieka różni się stosunkowo od duszy potwora tym że lepiej wykorzystuje determinację. Determinacja jak odkrył doktor Gaster jest składnikiem ludzkiej duszy. Jest wielką siłą przetrwania, tak silnym uczuciem że jest w stanie przezwyciężyć śmierć. Potwory dzięki determinacji tak jakby nie umierają, tworzą jakby drugie niemalże nieśmiertelne ciało. Ludzie za to nie tworzą nowego ciała lecz cofają czas, my to nazywamy ,,resetami''. Gaster skonstruował również tzw. Serce podziemia dające energię całemu naszemu światu. Powołał także dwóch pomocników Sansa i Papyrusa. Gaster pracował też nad czymś tajnym. Nikomu o tym nie mówił. Pewnego dnia gdy jak zwykle pracował przy swym tajnym projekcie niestety potknął się i wpadł do takowej maszyny która rozbiła go na części. Gaster żył lecz nie mógł ingerować w świat, nie mógł go zmieniać, nie mógł nic tworzyć. Został uwięziony w próżni na zawsze...
