yalanci baharim

~~~12.sınıfım~~~

"IIII ben deniz meraba?!?"oldu ilk konusmamiz .beni cok seviyordu.biliyordum.ama iste ben asıl "yine" kendimi bilmiyordum.onunla okul ilk acildiginda pek birbirimizi bilmiyorduk.ama onun gamzeli gülüşleri,benim süzucu bakislarim,bir yerden sonra bakişmamiza neden olmuştu.aslinda ben hep şıpsevdi olmustum.hiçbir zaman sevdiğimin karsiligini alan biri değildim.öyle uzaktan uzağa bütün erkeklere bakardim.güzel miydim bilmiyordum.herhalde cok beni sevmemelerinin nedeni; okula saçlarımi maşalayıp gelmemem,rimel sürmeden disari cikmamamdandi.ben digerleri gibi değildim.neysem oydum.bi erkek için değisecek biri değildim.nerde kalmistik?!evet bakisiyorduk.ama o 12.sinifti.ben 10.siniftim.aramizda 2 yaş vardi.ama bu bakildiğinda cok mühim değildi.sonuçta şu yillardaki kizlarin butun ciktikleri nerdeyse en az 2 yaş olabilen cıftlerdi neyse ki biz "sen küçuksun,ben büyüğüm."olayina gircek biri degildik.ilk onla müzik sinifinda karsilastim.o bateri caliyordu.bende onun yaninda bahar şenliğinde şarki söylüyordum.orda sarki söylerken daha da bakiştik falan filan.o sakalar yapiyordu sinifa, bende gülüp geciyordum.derken zaman geçti.ama oyle "nasilsin, hangi siniftasin?"gibi sorular sormazdi.aslinda onla sevgili olmayi düsundüm.ama okulda dikkatleri çekmeyi başarmak isteyen kizlardan da olmak istemiyordum.okulda dedikodum çıksın istemiyordum.bi ara hiç hiç hiç konuşmak,sakalarina gülmek istemiyordum sirf bu fikirlerim yüzunden.arkadaslarimla da konusuyordum bu konulari.pelin cocukla konusmami istemiyodu.çünkü erkek fatma gibiydi.ama sözu güvenilir,nadir dostlardandi.ben de konusma önüne bak selin diyordum,kendime.ama söz geciremedim kendime.en sonunda ver numarani konusursan olur, konusmazsan da çocuğa yol verirsin dedim...