LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XIV TIME

I said defeated. Tatay reached for something inside the drawer and pulled a piece of photograph . He handed it to me with his deep breath.

"Leonore..I remember how she acted like you. You remind me of her so much that I'm afraid you would do same mistake that she did..."

He looked at me touching my hair. I sit up straight and waited for him to continue.

"Hindi kami yong tipong pinagtagpo ng tadhana. Hindi kami yong na love at first at sight. We didn't marry for love though mahal ko siya ng nagpakasal kami, we got married because she was running from something she thought was wrong. She was running from her feelings. She was running away from her love. Siguro na timing lang lahat. Na timing lang na nagkita kami sa pagkakataong takot na takot siya. Sabi nya noon I saved her from her mess, from her stupidity na hindi na daw dapat nag eexist. Wala akong pakialam non kung hindi niya ako mahal dahil para sa akin ang makasama siya ay sapat na. We got married at nagkaroon ng dalawang anak. It's almost perfect until one day I saw her crying in our room holding something in her hand and putting it in her heart. She was crying na para bang hindi siya naging masaya kailan man. Parang dinudurog ang puso kong makita siyang nasasaktan. Inisip ko kung ano ba ang mali ko, kung ano ba ang pagkukulang ko hanggang bumalik lahat ng alaala ko sa mga mata niya since the day na hinarap ko siya sa altar. She was not happy from the start, she never been happy. Maliban na lang sa part na kasama niya ang dalawang anak namin. Though she tried to showed me na mahal niya ako, na masaya siya sa pagsasama namin. Then I hated myself. I hated myself for being so selfish without acknowledging what she really feels. I always thought about my happiness but ignored her. That night I made a decision even though that decision killed me inside. But before I said it to her tinanong ko siya kung ano ba gusto niyang negosyo para pagkaabalahan, sa isip ko baka sasaya pa siya o kakayanin ko pang isaved siya ulit. The she chose a Cafe and when she told me na gusto niya malapit sa Seminaryo doon ko na inihanda ang sarili ko na baka nga walang kahit anong magpapasaya sa kanya..hindi ako..hindi ang Cafe. After the Cafe was built I let her go and what hurt most is she refused it because he don't want to hurt me. So instead I became someone she never like. A stupid worthless husband. She spent her entire life in this Cafe and went home with misery looking at me bathing with alcohol. Gusto ko lang ang maging masaya siya at ayokong isipin niya pa rin na masasaktan niya ako. Then one day she begged for me to stop being not I am. "Ano ang gagawin ko para tigilan mo na to ." sabi niya non. Doon na ako umiyak kasi alam ko yon na yon.Yon na ang katapusan.

"Gusto ko maging masaya ka".

sabi ko sa kanya. She hugged me for the last time and kissed me for the last time.The next day I woke up she's gone. "

Gusto kong pagpapaluin ang sarili ko kung bakit hinayaan kong alalahanin ni Tatay lahat. Hindi ko alam ang lahat ng pinagdaanan niya. Nakatingin ako sa larawan na yon, she's so beautiful but he's right her eyes was sad. I hold Tatay arm as he stopping himself not to outburst his emotion . My tears already dropping in my face continually.

"Tay. Im so sorry. Hindi mo na dapat sinabi sa akin Hindi mo na dapat inalala pa. "

Tatay chuckles seeing me in tears.

"Hindi pa nga ako tapos umiyak ka na.."

Napatingin ulit ako sa kanya. Kinuha niya ang picture sa kamay ko at tinitigan yon ng mabuti.

"One month passed hinanap ko siya. She's with him already at nakita sa unang pagkakataon ang ningning ng mata niya. Sa malayo tinitigan ko kung paano kumikislap yon sa tuwing magkahawak ang kamay nila. They love each other from the start at hinayaan kong pigilan yon. She was happy but not totally. Then dinala ko ang mga bata sa kanya at sa pagkakataong yon alam ko at nakikita ko na yon ang kukumpleto sa buhay niya . When she died with a Cancer hindi ko inakala na hahanapin ako ng mga anak ko para pasalamatan. Ako daw ang pinaka the best na Tatay sa mundo dahil minahal ko ang Mama nila ng higit pa sa buhay ko. Ang totoo hiyang hiya ako sa sarili ko kasi kung noon pa hinayaan ko na siyang piliin ang magpapasaya sa kanya sana mas matagal siyang naging masaya. Sana hindi siya nabuhay sa lungkot ng matagal. I did a mistake as she did. She chose to run away without fighting her feelings. She chose to be scared . To acknowledged what other people would say . She made herself miserable and she made Edward wait for how many years..Hindi niya rin inaasahan non na hinintay siya nito. Na umalis pa rin ito sa Seminaryo para hintayin siya. Siguro yon ang mas lalong pinagsisisihan niya kasi hindi niya alam na ang pagmamahal nito sa kanya ay higit pa sa inaasahan niya.. "

I feel my world stopped as he mentioned it. I understand it now. So this is why he wanted me to know. So this is why he wanted to share this story .

"Hindi ako ang bida sa love story namin..sila.."

Napahagulhol na ako. Hindi lang dahil ang sakit isipin na lahat ng pinagdaanan ni Tatay kundi dahil mas lalong naging mahirap. Lalong naging kumplikdo.

"Naging masaya ka pa ng nawala siya?"

pilit kong tanong kay Tatay habang pinapahid ang luha ko.

He smiled touching my hair to comfort me.

"Hindi siya nawala.."

putting his hand on his chest.

"andito siya...at kailanman hindi siya nawala rito.."

Mas lalo lang akong naiyak. Paano niya nakayanan na pakawalan ang babaeng mahal niya para maging masaya ito. Kung ganun kalakas ang pag ibig paano ko ba mahahandle yon?

"Sinasabi mo ba to sa akin kasi gusto mong ipaglaban ko ang nararamdaman ko?"

He shook his head smiling. Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil ng kaunti.

"No..I want you to choose for what makes you happy. I want you to ask yourself ano ba talaga ang ikakaligaya mo..sundin mo yon..gawin mo."

Gawin mo. Sundin mo. Paano.?

Una, alam ni Leonore na mahal siya ni Edward. Pangalawa, alam ni Edward na mahal din siya ni Leonore. Pangatlo, alam ni  Tatay na ang tunay na nararamdaman ni Leonore. At ako, wala akong alam . Puro akala at baka. Kaya paano ko gagawin yon?

"That thing.. she was holding in her hand when she was crying.. anu yon?"

Ngumiti siya ulit crumpling the paper tightly. He breathed hard and put it back on the drawer.

Tumingin siya sa akin at ngumiti.

"The ring..our wedding ring. Ang totoo niyan umiiyak siya hindi dahil hindi siya masaya sa akin. Umiiyak

siya dahil galit siya sa sarili niya dahil kahit anong gawin niya hindi niya kayang pantayan ang pagmamahal na binibigay ko. Gusto niya akong mahalin pero hindi niya magawa kasi si Edward pa rin ang mahal niya. That night, she gave up. Hated herself for being unfair to me. Kaya sabay sa pagkuha niya ng singsing sa kamay niya ay pagdurog ng puso kong bakit hindi ko pa nakita noon yon. Ang lungkot niya, ang pagpilit niya sa sarili niya. Huli na ng nakita ko yon. "

"I don't know what to say.."

"you don't need to say anything.."

Tumayo si Tatay at ginulo kunwari ang buhok ko. Tumawa ng pilit bago pa man pumasok ng kusina.

Ang totoo hindi ito dahil sa huli ginawa nila ang tama. Hindi ito dahil ninais ni Tatay na ibigay ang kaligayahan ni Leonore. Hindi ito dahil nakuhang hintayin ni Edward si Leonore ng napakatagal. Hindi ito dahil sa huling pagkakataon naging matapang si Leonore. Hindi dahil don.Kasi ang totoo lahat sila hindi nagkaroon ng happy ending. Lahat sila naging mag isa.

It's about time. It's about the time they have wasted. Because after all, when it's too late....

it's too late.