Walk Towards Infinity · Itafushi

bölüm altı: belirsizliğin içinde kaybolmuş kelimeler

...

"Vay canına! araban çok güzelmiş." Itadori arabanın içini incelerken Fushiguro umursamaz şekilde genç adama bakıp konuştu. "Babamın on sekiz yaş hediyesi, pek kullandığımı söyleyemem."

"Neden ki? benim böyle bir arabam olsa markete bile bununla giderim." Itadori sırıtarak konuştuğunda lacivert saçlı çocuk Itadori'nin kemerine uzanıp onu takmıştı, "Çok konuşma arkana yaslan çünkü hızlı sürüyorum."

Itadori göz devirip Fushiguro'ya dil çıkartarak arkasına yaslandı, Fushiguro normalde arabasını kullanan bir insan değildi fakat Yuuji için zorluk çıkartmak istememişti. Bu yüzden tekerlekli sandalyesini bagaja koyup onu arabayla okuluna bırakmak istemişti.

Arabanın anahtarını takıp çevirerek çalıştırdı genç adam, sonra park halindeki aracı direksiyonu çevirerek çıkartıp okulun olduğu yere doğru sürmeye başladı. Yuuji başını cama yaslayıp bakışlarını dışarı çevirdiğinde burnunun içine dolan araba kokusuyla tekrardan eski kötü anıları gözünün önünden bir film şeridi gibi geçmişti.

...

2 sene önce...

"Evet Yuuji, bugün ilk seansın nasıl hissediyorsun?" Karşısındaki kahverengi saçlı genç kadın pembe saçlı çocuğa rahat bir ifadeyle bakıp konuştuğunda Yuuji gergince oturduğu koltukta kıpırdanıp bakışlarını kollarındaki kesiklere çevirmişti.

Ölüm bu kadar kolay mıydı? sevdiklerimizi alıp götüren bu şey... acısı hiçbir zaman dinmiyordu, fakat alışılıyordu. Yuuji için aynı şey söylenemezdi fakat araba kazasının üstünden tam tamına iki sene geçmişti. Ve Gojo'nun Yuuji'ye önerdiği psikologtan dedesiyle beraber randevu alıp bugün ilk seansını gerçekleştirme kararı alınmıştı.

Kollarındaki kesikler daha yeni yeni iyileşmişti, boynunun etrafındakiler de aynı şekilde iyileşme belirtileri gösteriyordu. Fakat bacakları...

Bacaklarını hissedememek o kadar tuhaf geliyordu ki genç adama, sanki doğarken daha önce bacakları hiç olmamış gibiydi. Ama bu insanın açıkçası sinirlerini bozuyordu, çünkü daha yeni oturduğu tekerlekli sandalyeye henüz alışamamış kullanırken etrafa çarparak küçük hasarlar görmeye başlamıştı ayrıca dışarıdayken gördüğü insanların 'engelli çocuğa yol verin' gibi tabirleri ve garip bakışları Yuuji'nin istemeden de olsa zoruna gitmişti.

"Pek iyi sayılmaz fakat fena değil." demekle yetindi Yuuji bal rengi gözlerini tekrardan kahverengi saçlı kadına dikerek, zaten ne kadar iyi olabilirdi ki? ailesini kaybetmişti... bacaklarını kaybetmişti. Hayatında yeterince felaket üst üste gelmişken hâlâ nasıl iyi hissedebilirdi?

"Bu arada ben Shoko , Gojo biraz da olsa sana benden bahsetmiştir." dedi genç kadın baş parmağına saçını dolayarak, bu Yuuji'nin dikkatini dağıtmış ve bakışlarını kadının eline çevirmesine sebep olmuştu. "Evet, buraya gelmeden önce Gojo sensei sizden bahsetmişti bana yardımcı olabileceğinizi söyledi."

Kahverengi saçlı kadın arkasına yaslanıp Yuuji'ye baktı, "Neler olduğunu kendisi bana anlatmıştı fakat senden de duymak isterim. Öncelikle yaşadığın şeyler zor ve yaşına göre bunlara karşı çok güçlü bir çocuksun." Bunun üzerine Yuuji bal rengi gözlerini genç kadının kahveleriyle buluşturmuştu. "Gerçekten göründüğü gibi değil."