"ငိုေနတာလားးဘာလို႔ငိုရတာလဲကြာ.."
"ဝမ္ေလး က်န္႔က်န္႔ကိုစိတ္ဆိုးေနလားဟင္...ဟင့္"
"အဲ့လိုဆိုဘာလို႔ဆူေနေသးလဲ အခုေတာ့ ကိုယ္ပဲစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာမလား"
"ေန႔လည္က ဟင့္...ဗိုက္ကို ရုတ္တရက္ကန္လိုက္ေတာ့ ေဒါသအရမ္းထြက္ျပီး ေအာ္လိုက္မိတာ...ဟင့္"
"စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကို ကားေပၚမွာတစ္လမ္းလံုး ဘာလို႔စကားမေျပာရတာလဲ"
"ဝမ္ေလးကို မ်က္နွာခ်င္းမဆိုင္ရဲလို႔.."
"က်န္႔က်န္႔က ကေလးလား ဝမ္ေလးရဲ႕အေဖေလ
ျပီးေတာ့ ဝမ္ေလးက ေနာက္တစ္ခါမငိုေတာ့ပါဘူး လိမ္မာပါ့မယ္ ပါးပါးေလးစိတ္မဆိုးပါနဲ႔တဲ့"
"ဝမ္ေလးက အဲ့လိုပဲေျပာလားဟင္.."
"အင္းးအဲ့တာမို႔ ဝမ္ေလးကိုျပန္ေခ်ာ့လိုက္ေနာ္ "
"အင္းးဝမ္ေလးအခန္းထဲမွာလား.."
"ဟင့္အင္း လူစီေလးတို႔ဆီပို႔လိုက္တယ္ ကေလးေတြေဆာ့ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ "
"ဂြီ~~~"
"ခ္ခ္...ဗိုက္ဆာေနျပီမလား လာ "
"ဟီးးး.."
...
ဝမ္ေလးအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့
ဧည့္ခန္းမွာ ေရွာင္က်န္႔ တီဗီျကည့္ေနတာျမင္တာနဲ႔ အေပါက္ဝကေန အခန္းထဲေျပးတာတန္းေနတာပဲ
"ဝမ္....ဝမ္ေလးး"
"ေျကာက္ျပီးေျပးတာတန္းေနတာပဲ.."
"က်န္႔က်န္႔မ်က္နွာအဲ့ေလာက္ ေျကာက္စရာေကာင္းေနလို႔လား"
"အင္းး"
"ဟမ္.."
"ျပြတ္စ္.."
"ေျကာက္စရာေတာ့မဟုတ္ဘူး ခ်စ္စရာ ခ်စ္စရာေကာင္းတာ.."
"ကိုိကုိရာလာေနာက္မေနနဲ႔...လာ ဝမ္ေလးဆီသြားမယ္"
"ကိုယ့္ဘာသာသြားေလ ကိုကိုကဘာလို႔လဲ"
"ကိုိကုိပါလိုက္ခဲ့ေလ ကူျပီးေခ်ာ့ေပးရမွာေပါ့"
"အင္းပါ လာ"
အခန္းထဲဝင္လာလိုက္ေတာ့
"ဝမ္ေလး အဲ့တာဘာလဲ"
YOU ARE READING
Room No.622 (Completed)(Season 1+2)
Fanfiction"ဝမ္ေကာေကာ က်န္႔က်န္႔ကို က်ိတ္ျကိုက္ေနတာလား.." "မဟုတ္ဘူးးးးးးမင္းကို ခ်စ္တာ.....သိျပီလားးးငတံုးေလးးး"
Final
Start from the beginning
