α'Kαçαk Bαhαrım

Artık Yaşamak İstemiyorum

Artık yaşamak istemiyorum,
Onların istediği gibi, yaşamak istemiyorum.
Normal bir insan olmaya zorladılar,
Bana boş yere vakit kaybettirdiler.
Olmayınca da "Anormal." dediler.
Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım, mürekkeple yazmışlar.
Oysa ben kurşun kalem silgisiydim.
Azaldığımla kaldım.
Kötü bir resim asarım korkusuyla, hiç resim asmadım.
Kötü yaşarım korkusuyla, hiç yaşayamadım.
En kötüsü, "Hayır." demeyi öğrenemedim.
"Yemeğe kal." dediler, kaldım.
Oysa, kalınmaz.
Onlar biraz ısrar ederler, sen biraz nazlanırsın, sonunda kalkıp gidilir.
Şu "sözünün eri" olmak yok mu.
Bitirdi, yıktı beni.
Yaşamaktan yoruldum.
İnsanın, kendisi gibi olmak istemediği zamanlarda varmış.
Hafiftim, güzeldim, rüya gibiydim...Bakmasını bilemediler.
Neyse, ben yalnız kalmalıyım başka çarem yok.
Korkuyoruz:düşünmekten ve sevmekten korkuyoruz!
İnsan olmaktan korkuyoruz!
Benimde ölümüm bu dünyada başladı.
"Ölmeden ölmek zormuş. " öyle söylüyor şair.
Büyük bi'yorgunluk duyuyorum,yılların yorgunluğu.
Okuyamıyorum, düşünemiyorum.
Beynimi yıllık izne çıkartmak istiyorum.
Gülümseyeceksin, bekleyeceksin ve hiçbir zaman ümide kapılmayacaksın.
Hayır, buldum.
Yalnız kalmaktan korkunca, yalnızlığım artıyor.
Yok hayır.
Aslında her şeyin birden unutulmasına çok ihtiyacımız var.
Bizde unutmuş gibi yaparız.
Hiç kırılmamış , ağlamamış gibi.
Oysa ilk yalanı söyledikten sonra hiçbir şekilde konuşmamalı insan.
Artık bende iç dünyama dönüyorum, orada hayal kırıklığına yer yok.
Vazgeçiyorum.
Bütün insanlığın önünde eğilerek özür diliyorum.
Beni yanlışlıkla çıkardılar sahneye.
Kalbimin atışının yavaşlamasını istiyorum.
Yavaş yavaş atsın ki vurulup durmasın.
Kalbimde ağrı büyük, taşıyorum.
Ben artık hiç gülmiycem.
Her nefes alışımda kalbim ağrıyor.

Ne işim var benim bu dünyada?!

Beklenen geç geliyo', geldiği sırada insan başka yerlerde oluyor.
O yüzden beni hemen anlamalısın!
Çünkü ben bi'kitap değilim,
Çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz,
Ben yaşarken anlaşılmaya mecburum!!
Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen "Boşuna yorma." derdim.
Boş yere mağaramdan çıkarma beni, alışkanlıklarımı özellikle.
Yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna tedirgin etme beni!!
Bu sefer geride bi'şeyi bırakmadım, tasımı tarağımı topladım geldim.
Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm,
Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim, bak döndüm!!
Olur ya belki bir gün tam senin gibi hissederim,
Senin heyecanların benim heyecanlarım olur.
O zaman seni bütünüyle eşerim, kim bilir.
Ama ben seni görür görmez anlamıştım.
Bütün kaygısız görünüşünün altında; duygulu, içine kapanık biri olduğunu.
Bunu beğendim işte.
Bak kendimle konuşurken bile, senin hoşuna gitmeye çalışıyorum.
Neyse, yaz bakalım :
Suçumuz sevmek.
Ama şimdi, şimdi yanımda olsaydın böyle üşümezdim.