Samuel

10

Jammer van die kalkoen, maar je ziet wel duidelijk door wie Sander is uitgepoept.. Die man is net zo'n aparte vogel als zijn moeder. Maar toch is die gast mijn beste vriend.. Dat zegt wel veel over mij hè?

Nah, ik kan hem ook gewoon gemakkelijk verkopen op Marktplaats.

Maar wat voelt het toch heerlijk om hem eens een keer uit te lachen. Sander pest, vernedert en irriteert mij vrijwel op elke minuut van de dag. Ik blijf, als de goede vriend die ik ben, het telkens maar incasseren, maar nu is het mijn beurt!

En de momenten wanneer het mijn beurt is om hem eens een keer de grond in te trappen, zijn ook echt direct de beste momenten van mijn leven.

''Maar wat ga jij nu dan doen meneer de macho?'' Vraagt Sander met een opgetrokken wenkbrauw zodra ik een beetje ben uitgelachen en bijgekomen ben van deze chaos. Sander pakt zijn eigen autosleutels bij de hand terwijl we richting zijn auto lopen.

Wat ik ga doen? Naar iemand opzoek waar ik eigenlijk al de gehele dag bij wilde zijn..

De tintelingen gierden als een raket door mijn lichaam heen, ik kon het bloed voelen stromen langs mijn aderen dankzij mijn versnelde hartslagen en een redelijk onrustig gevoel kon me maar niet met rust zien te laten vandaag: en dat allemaal dankzij de extra energie en blijheid die ik in me had.

Misschien begin ik wel ziek te worden?

''Oh.. Gewoon.. Ik ga even wat benzine tanken bij het pompstation, moet ook gebeuren'' Antwoord ik uiteindelijk Sander zijn brandende vraag, wat niet geheel een leugen was.

Alleen dit keer, ging ik er niet alleen heen voor de benzine..

-

En dat is ook precies hoe ik beland ben voor de deuren van het pompstation. Met een gespannen blik staar ik voor me uit terwijl ik wat begin te friemelen aan mijn vingers, niet wetend waarom ik niet gewoon naar binnen ging.

Gelukkig was het rustig en was letterlijk niemand hier te bevinden, want ik leek wel op een idioot.

Na geen idee hoe lang hier te hebben gestaan in mijn eentje, haal ik diep adem en gooi ik mijn schouders naar achteren voordat ik naar binnen toe loop. Een onbewuste glimlach begint te dansen rondom mijn lippen zodra ik hem zie staan achter de toonbank.

Samuel kijkt met een verveelde blik naar de magazines en begint wat door de pagina's heen te bladeren. Zijn lichtbruine haren stuiteren mee met zijn bewegingen en zijn bril zit een klein beetje onderuitgezakt op zijn neus. De uitgesproken groene ogen, waar ik zo van hou, zijn gefixeerd op hetgeen dat hij bekijkt. Het is oprecht een geruststellend zicht als je ziet hoe geconcentreerd hij vervolgens aan het lezen is.

Wanneer hij mij opmerkt, kijkt hij eerst even met ietwat geschrokken ogen en wrijft zelfs in zijn ogen om te kijken of hij het daadwerkelijk goed ziet. Ik kan het niet laten om te lachen, het ziet er gewoon zo ongelofelijk aandoenlijk uit hoe hij met zijn ogen begint te knijpen. Mijn hart zit zowat in mijn keel met de oogcontact die we hebben.

Als hij opmerkt dat ik het écht ben, rent hij naar me toe en springt half op me om me een omhelzing te geven. ''Levi!'' Roept hij enthousiast en slaat zijn armen om mijn nek. ''Oh, je wil niet weten hoe blij ik ben om je te zien! Het is zo saai hier vandaag!'' Lacht hij mierzoet waardoor mijn hart nog sneller begint te kloppen, zijn wangen maken weer plaats voor de schattige kuiltjes die hij heeft. ''Hoe wist je dat ik werkte?!'' Vraagt hij verbaasd.

''Oh.. Gewoon.. Wat kan ik zeggen? Ik heb zo mijn bronnen..'' Knipoog ik speels en knuffel hem voorzichtig terug.

Het valt niet te beschrijven hoe blij ik ben om hem te zien en ik weet geeneens waarom. Het zien van de sprankelende blijheid in zijn groene ogen en de lach op zijn gezicht, maken mij automatisch net zo gelukkig. Altijd als ik in Samuel zijn bijzijn ben, weet ik gewoon dat het allemaal wel oké zit en hoef ik me nergens anders zorgen over te maken. Net alsof Samuel mijn veilige plek was.

''Je redt me zo erg Levi! Wil je met mij hier zitten? Hoeft niet de hele tijd natuurlijk, maar eventjes?'' Vraagt hij met grote onschuldige ogen, waar ik natuurlijk geen nee tegen kan zeggen.

Misschien blijf ik hier dan nog eventjes.. Of wel langer dan eventjes..

''Vooruit, ik blijf dan wel eventjes..'' Zeg ik als ik mijn hand expres door zijn haren heen haal en met hem achter de toonbank ga zitten om met hem te praten over koetjes en kalfjes. Na een tijdje begint hij over zijn moeder.

''Mam blijft maar naar je vragen wist je dat? Bijna iedere dag, ze is echt gek op je!'' Zegt hij met een lach. ''Het lijkt wel alsof ze je wil adopteren..''

''Je mam is echt te lief..'' Glimlach ik als ik mijn hoofd schud. ''Is ze echt zo gek op me?'' Vraag ik benieuwd.

Ik ben het nooit gewend om de echte liefde van een gezin te voelen: de warmte die je vanuit huis mee hoort te krijgen en de liefde van op z'n minst één van je ouders. Nee, ik heb mezelf grotendeels moeten opvoeden. Het voelde goed om te horen dat Samuel zijn moeder zo naar me vroeg, alhoewel dat misschien verkeerd was om te voelen. Het was de enige affectie die ik ooit van een moeder heb gehad.

Naast Sander zijn gestoorde moeder dan..

''Meer dan gek op je! Ze denkt zelfs dat je mijn vriendje bent..'' Fluistert hij zijn laatste zin zachtjes en kijkt snel weg naar zijn handen.

''Wow, wat?'' Zeg ik verward, maar op de een of andere manier vind ik het eigenlijk helemaal niet erg dat ze dat denkt. In tegendeel, ik kan het niet helpen om te glimlachen als ik oogcontact probeer te maken met Samuel. ''Hey, het is oké hè? Ik meen het..'' Praat ik zacht terwijl mijn hand zijn weg maakt naar de zijne.

Ik haal zijn friemelende handen uit elkaar als ik één van zijn handen stevig in de mijne houd. Mijn vingers verweven zich langzaamaan met zijn vingers en raken verstrengeld in elkaar. Met mijn duim wrijf ik cirkels over zijn hand en geniet van de warmte die zijn huid aan mij geeft. Zijn hand is bijna net zo zacht als de huid van een baby.

Vanbinnen voel ik warme tintelingen stromen, mijn adem verloopt onregelmatig en mijn lichaam verzwakt zich als een hoopje spaghetti.

Wat gebeurt er toch met me?

''Echt?'' Vraagt hij mij met hoop in zijn ogen en knijpt zachtjes in mijn hand.

''Echt Samuel..'' Zeg ik vanuit de grond van mijn hard en lach naar hem. ''Je hoeft het natuurlijk niet te beantwoorden, maar ik kan het niet helpen om het me toch af te vragen, val je op jongens?'' Vraag ik dan voorzichtig.

In tijden heb ik me niet zo nerveus en zenuwachtig gevoeld als nu, omdat ik hoopte op een bepaald specifiek antwoord dat hij zou kunnen geven, alhoewel ik niet zo goed begreep waarom.

''Ja.. Ik val op jongens..'' Beantwoord Samuel mijn vraag.