My Life

My Life , hoofdstuk 2

2.

Lief Dagboek,

De eerste schooldag was even wennen, maar er zitten leuke kinderen in mn klas. Ik heb de hele dag naast Bo gezeten. Ze is echt heel aardig en heeft me rond geleid enzo. :) Ik denk dat ik zo weer even naar die plek ga waar ik gister Bruno tegen kwam. Mijn eerste gedachte was toen ik hem zag: omg. wat een player. Maar dat is echt veranderd.. Hij is schattig! hihi.. Ik denk dat ik dus maar ga lopen, dan ben ik er om dezelfde tijd als gisteren.. hoop dat hij er ook is! 

X Luna

Ik stop mijn dagboek weer weg en loop naar beneden. Mam en pap zitten aan de keukentafel. "ik ga een stukje wandelen" mijn moeder staart naar de tafel en knikt. "ja is goed lieverd" "hoelaat moet ik thuis zijn voor het eten?" mijn moeder draait zich om naar mij. "ehm, maakt niet uit, je mag zelf wel iets maken als je trek hebt. Je vader en ik gaan uit eten" Ik trek mijn wenkbrauwen op. Leuk dat ze dat nu pas melden! Ik houd mijn mond en knik. "oke, doei" "doei Luna" roept mijn vader nog net voor ik de deur achter me dicht trek. Ik draai met mijn ogen en begin dezelfde kant op te lopen als gisteren. Hopelijk heeft Bruno hetzelfde idee... 

Na 10 minuten lopen zie ik het bankje in de verte. Ik loop langzamer dan gisteren. Ik zie dat er iemand op het bankje zit. Ik glimlach, doe mijn muziek nog iets harder en versnel mijn pas. Als ik duidelijk zie wie er op het bankje zit, kan ik mijn teleurstelling niet verbergen. Een oude man zit daar te genieten van de zonsondergang. Ik laat mijn hoofd hangen en struin een beetje door het gras. Ga ik naast die man zitten, loop ik gewoon er langs heen alsof ik dat van plan was, of ga ik terug? Net op het moment dat ik wil beslissen om terug te gaan, hoor ik gekraak naast me. Ik kijk op en voor me staat Bruno. Ik kijk in zijn grote, zachte, bruin ogen. "hoi.." zegt hij zacht. Hij pakt mijn hand. Ik kijk naar onze handen en ik zwijg. Zijn hand gaat onder mijn kin en hij drukt zachtjes mijn hoofd naar boven. "hoi.." zeg ik dan maar zacht. Hij glimlacht en laat zijn hand weer hangen. "Sorry, ik ben laat" zegt hij. Hij knikt naar de man op het bankje. "Maar ik wist zeker dat jij dat niet was" hij knipoogt en ik barst in lachen uit. Dan stop ik mijn handen in mijn zak en kijk naar mijn voeten. "Zullen we en stukje lopen?" stel ik dan maar voor. Hoopvol kijk ik hem aan. Hij glimlacht lief naar me en knikt. "is goed, kom ik laat je de omgeving zien" Naast elkaar lopen we richting de boerderijen. Hij laat me van alles zien. Ik aai een paard, en een koe. Ik lig bijna in de koeienvlaai, maar Bruno kan me nog net opvangen. Hij is super lief voor me. Na een kwartier lopen staat Bruno stil. "Dit is mijn huis" Hij wijst naar een boerderij. "wauw... super mooi!" Roep ik uit. Hij glimlacht nerveus. "we gaan een andere keer wel naar binnen, goed? mijn moeder is ziek en wil liever geen bezoek nu" ik knik en draai me om. "gaan we terug?" vraag ik. Hij knikt. "oh, wacht. Jij mag wel hier blijven! Jij woont hier natuurlijk" roep ik dan ineens uit. Hij schud lachend zijn hoofd. "nee, ik breng je wel thuis joh" "heel zeker?" "jaa, heel zeker" ik haal mijn schouders op. "oke dan" samen lopen we terug. Als we bij het bankje zijn wil blijf ik stil staan. "ik kan het wel alleen af hoor" "ik loop wel mee" "hoeft niet" "maar mag wel" hij knipoogt en loopt door. Ik blijf staan. "wat doe je nou gekkie?" roept hij achteruitlopend naar mij. "je hoeft niet mee! dan moet jij straks een halfuur alleen terug lopen!" "Nee niet alleen! jij loopt toch weer mee terug!?" hij steekt zijn tong uit en rent terug naar mij. Het is inmiddels als bijna helemaal donker en we staan onder een lantaarnpaal. Ik lach. Hij tilt me op en loopt richting mijn huis. "Wat doe je nou?!" roep ik verbaasd. "ik eet een komkommer, duidelijk toch?" Ik lach en laat me neer zetten. "ga je nou nog mee of moet ik zelf je huis zoeken?" Hij grijnst. Ik draai lachend met mijn ogen en sprint naar hem toe. Ik krijg het koud en begin te klappertanden. Hij kijkt me aan, denkt een seconde na en slaat dan een arm om me  heen. Ik kruip tegen hem aan en samen lopen we zo door. "Hoe was je schooldag?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "'t ging wel" hij knikt en zwijgend lopen we door.

"Wil je wat drinken? eten?" vraag ik Bruno als we binnen zijn. Hij schud zijn hoofd. "nee dankje" ik haal mijn schouders op en pak een pak pannekoekenmix. "heb je er problemen mee als ik pannekoeken bak? ik moet nog eten" "nee hoor, ga je gang" Ik zet muziek op en gebaar dat hij mag gaan zitten. Verlegen gaat hij zitten en hij kijkt rond. Na een halfuur heb ik genoeg pannekoeken voor mezelf. Ik zet het vuur uit en berg alles weer op. dan ga ik naast hem zitten en eet. "Weet je zeker dat je niks wil?" Hij knikt. Ik haal mijn schouders op. We praten over onzin. Maar het is super gezellig. Als mijn ouders thuis komen zitten we op de bank tv te kijken. "hoi!" roep ik naar ze en ik spring op. Bruno gaat ook staan en geeft allebei mijn ouders een hand. Ze kijken verbaasd van Bruno naar mij en weer van mij naar Bruno. "Dit is Bruno, Hij woont in 1 van de boerderijen verderop, ik heb hem ontmoet tijdens het wandelen" Mijn moeder glimlacht en knikt. Mijn vader kijkt is goed naar Bruno en loopt dan de keuken in. "eh.. ik moet.. eh.. maar is gaan.." zegt Bruno dan. Ik knik. Ik loop met hem naar de deur. "het was gezellig" zeg ik dan maar. Hij knikt en kijk naar zijn voeten. "moet ik nog een stukje mee lopen ofzo?" vraag ik dan. Hij schud zijn hoofd. "nee bedankt" Ik knik. Dan geeft hij mij een zoen op mn wang en loopt zonder nog iets te zeggen weg. Blozend doe ik de deur dicht en leun ik er tegen aan. Dan ren ik naar boven en bel meteen Leanne en Rachel om ze te vertellen wat er allemaal is gebeurd...