Courage To Let Go( On-going )

PROLOGUE

“During my five years in military service, I destined in that little town then I found a perfect place for us, for our baby. Don't worry I already bought it. Do you trust me, love?” Hindi makapaniwala si Priscille sa narinig mula sa kanyang boyfriend.  Sobrang pasalamat niya dahil napaka-matured nito mag-isip. Nakilala niya si Onyx noong magpunta siya sa Leyte bilqng isang volunteer nurse. Tapos siya nang nursing, sa edad na 23 years old ay natanggap siya sa malaking hospital, Medical City sa Ortigas.

Onyx Miranda was also a volunteer on that time. He is from Bulacan at taga Pasig naman si Priscille. They exchanged digits at doon nagsimula ang pag-iibigan nila. Halos apat na taon rin nanligaw si Onyx kay Priscille at naging sila hanggang sa mabuntis siya. Five years in service si Onyx pero napag-uusapan naman nila ang kasal at napagkasunduan nila na bago lumabas ang bata sa sinapupunan niya ay magpapakasal nila.

Almost perfect.

“I’m so lucky to have you, love.” Saad ni Onyx na nakayakap pa kay Priscille habang nagpapahinga sila ng gabing iyon sa bagong bahay nila.

“This house is yours. Everything here is yours. I bought a little land para sa mga magiging anak natin. We both hate city right?” Dagdag pa ni Onyx na parang nangangarap.

“Thank you, napaka responsible mo pero hindi ko alam bakit hindi maintindihan ng mga magulang ko ang naging desisyon ko sa pagsama saiyo dito.” Buntong-hininga na saad ni Priscille, nakatitig lang sa kanya si Onyx at naaawa dahil itinakwil si Priscille ng pamilya nito dahil nabuntis raw agad. Dapat inuna muna ang kasal at mas lalong sumama ang loob ng pamilya niya nang magdesisyon si Priscille na manirahan sa probinsiya kasama ang magiging ama ng kanyang anak.

“Heto na naman tayo. Nandito naman ako a’ hindi kita pababayaan.” Pag-aalo ni Onyx kay Priscille.

“I know at ang swerti ko dahil ikaw ang nakilala ko.” Paglalambing ni Priscille na agad naman nawala ang bigat na nararamdaman. Hindi niya na muna iisipin ang pamilya niya dahil kahit anong mangyari ay pamilya pa rin sila. Soon matatanggap rin nila ang naging desisyon ni Priscille lalo pa’t makikita nila na masaya siya sa piling ng lalaking pinili niya.

But after three months Onyx abandoned her. In the middle of stormy night someone knock on her door. Isang lalaki na hindi niya kilala, ibinigay sa kanya ang backpack ni Onyx na naiwan sa barracks nila, hindi maintindihan ni Priscille ang nangyayari dahil hilom sa luha ang kanyang mga mata. Isang linggo na raw wala sa duty si Onyx at may nakakita raw na may babaeng kasama nang lumuwas ng Maynila.

Isa lang ang ibig sabihin ng lahat. Niluko siya ng ama ng magiging anak niya. Six months na siyang buntis. Hindi niya alam kung anong gagawin. She’s very desperate that night. Halos mabaliw siya kakaisip kung anong dapat niyang gawin. Wala siyang trabaho at manganganak pa siya, halos ikamatay niya ang panluluko ni Onyx pero masyado nang malayo ang narating niya para sumuko agad-agad. She need to be strong for her baby. She need to accept the fact na iniwan na siya at mag-isa na lang siyang lalaban. She need to be calm and move. She must be.

How could Onyx abandoned her and his baby? How could he turn his back in the loved they had shared? How stupid she is to trust that man easily? At paano niya na haharapin ang mga magulang niya dahil sa mali pala ang naging desisyon niya?