Can't See the End [Seventeen Series 1]

Chapter 3

Chapter 3

He did not confirmed nor denied. He just led our way papasok sa ospital. I was still surprised and I didn't have the guts to ask Steven. Ang iniisip ko lang ay kung bakit may nagtanong ng ganoon? Will the reporter ask something without evidences?

Tiningnan ko ang kanang kamay ko na hawak ni Steven ngayon habang nakangiti siyang bumabati sa mga guest. It looks like he's not even affected by that question, ako lang talaga itong nabother. Habang tumatagal, narealize ko na sanay na talaga siyang maka-encounter ng mga ganun kaya siguro wala lang sa kanya iyon. Maybe he just shrugged that rumor off.

Sabay kaming napalingon sa kaliwa ng makitang naglalakad papalapit si Mama. She's wearing a black dress na may laced long sleeves. The First wife knows about fashion and it's pretty obvious sa lahat ng sinusuot nya.

"Look at you. Bagay na bagay sayo ang dress na pinagawa ko for you. You look nice." This time I know totoo ang ngiti niya. Ganyan siya everytime she's satisfied of what I'm wearing, lalong-lalo na kapag siya ang pumili nito.

"Thank you, Ma." Bumeso ako dito, ganun din si Steven pagkatapos nitong magpaalam sa mga kausap niya.

"Mabuti at hindi kayo na-late."

"Of course Mama, we won't. Sinundo ko si Yna at sinamahan sa make-up artist niya."sagot ni Steven.

Mas lumapit pa si Mama sa aming dalawa at may sinabi sa amin sa medyo mahinang boses. "I've heard what happened earlier sa labas. I know that's not true anak, pero ayoko ng makakarinig pa ng mga ganoong klaseng tanong sa susunod."

Umiling si Steven. "I'm sorry, Ma. It won't happened again."

"And if it happens again next time, make sure you answer too." Sa akin niya iyon sinasabi. "Kung hindi ka magsasalita, pinapakita mong may katotohanan ang rumors na 'yon. As his wife, you should know how to defend your husband, pati na rin ang sarili mo sa kanila. You're the wife, so you should let them know that he'll never do things like that because he's happy with you. Naiintindihan mo ba ako, Zcarina?"

"Yes, Ma."

Tinapik ng bahagya ni Steven ang balikat ng kanyang ina. "Stop the lecture Mama. The program is about to start so you better get ready."

"Alright. But we still have to talk at home." sagot nito at tuluyang lumayo papunta sa stage.

Tinawag si Papa para magbigay ng kanyang opening remarks ng programa. Kasama niya ang ilang kasama niya sa gobyerno at si Mama. Nakaupo naman kami ni Steven sa mga upuan na nasa baba lamang ng stage. Pagtapos ng pagsasalita ni Papa ay tumabi sa kanya si Mama malapit sa podium, hudyat na ito para sa mga press na maari na silang magtanong.

"I will make sure na ang ospital na ito ay makatutulong sa mga kababayan natin na hikahos sa buhay. People who needs assistance with their health. We want to focus on patients with cancer dahil iyon ang mahirap tustusan. We hired the best doctors inside and outside the country just to make sure na matututukan ang mga pasyente. With the help of other organizations who's willing to assist in finance, mas mapapadali na magamot sila ng libre."

-

"Steven..." bulong ko sa aking sarili. Iyon lang ang nasabi ko ng makita ko siya sa may pintuan. He still looks the same as before, except for the build of his body na mas naging manly. He was looking at me with those shining eyes, pero ngayon I can feel sadness and I don't know why. Namumungay parin as if kinakausap ka nito.

"Good afternoon everyone. I'm Choi Seung Cheol. Kayo na po ang bahala sa akin. I hope everything will work out fine sa ating lahat." Bati niya sa lahat ng tao sa silid.

"Why don't you take a sit dito sa harap ng ating CEO, at ng magiging Co-CEO mo na rin." Mrs. Lee suggested that. Agad naman siyang umupo doon sa kabilang dako ng mahabang lamesa. Ginawa ng iyon nang hindi inaalis ang tingin sa akin, like he's watching every reaction na gagawin ko.

I took a deep breath before I fake-smiled. "So, what made you decide to buy their shares?" I asked.

Ngumiti siya pabalik. "As you know, I'm an engineer. Is it weird na interested ako sa isang architectural firm? I want to expand my connections."

"Why us? Bakit itong kumpanya ko pa?"

"Why not?"

"Anong why not? Alam mong palugi na ang kumpanyang ito noon at naisalba ko lang. Tinapon ng nanay mo ang firm na ito when it's about to fall, remember?"

"But I want to invest to something na alam kong may patutunguhan. Gusto ko yung mapagkakatiwalaan ko, and I know tama ang pinili ko because I trust you..." he paused. "...all of you here."

Trust? Who the hell is he to say those words? He is the last man on earth who has the right to use the word trust.

"Bakit ba ayaw mong mag-invest ako dito?" pahabol ulit niya.

"Because I don't trust you, and hindi kahit kailan." I said as I left the room.

Habang naglalakad ako papunta sa elevator pabalik sa aking opisina ay kasunod ko rin si Luna. Narinig kong tinatawag ako ni Steven.

Nang maabutan ako nito bago pa ako makapasok sa bumukas na lift ay hinawakan ako nito sa braso at hinarap sa kanya. "Yna, sandali. Let's talk."

"Luna, you go ahead." Utos ko sa kasama ko na agad naman niyang sinunod. "Ano pa ba ang pag-uusapan natin? Nakapagdecide ka hindi ba? Nakapasok ka sa kumpanya ko nang hindi ko alam."

"I'm sorry."

"Two years na ang nakalipas, yan parin ba talaga ang alam mong sabihin? Do you even know kung para saan ka nag-sosorry?" I'm used to his sorry's pero ang gusto ko lang naman ay mag-sorry siya sa mga kahihiyan na natatanggap ko matapos ang divorce naming dalawa.

Nanatili siyang tahimik at nakatungo. "See? Alam mo lang bigkasin ang mga salitang 'yan, pero hindi alam ang tunay na kahulugan."

"I swear that I'm doing this for the better. One day maiintindihan mo rin ako someday. I am protecting you."

"You have already stopped protecting from the day na sinabi mong gusto mo ng divorce. You're too late. I'm wrecked already." I replied before I walked out.