Amnesia (SPG Girls #1)

0000000

0000000

Palabas na ako ng simbahan mag-isa dahil naiwan sila Mommy sa loob dahil may kausap pa sila fpor their renewal of vows nila ni Dad. Hindi pa man ako nakakalayo sa last step ng stairs nang may pumigil na sa mga braso ko.

Nilingon ko kaagad kung sino ang may gawa nun at nagulat ako ng si CK ang makita ko. Bumaba ang tingin ko sa mga kamay niyang nakapalibot sa braso ko, "Anong kailangan mo?" saka ko siya tiningnan sa mga mata niyang walang emosyon. Binitawan niya ako bigla na para bang napaso sa pagkakahawak niya.

Nakatitig lang siya sakin. What's wrong with him?

"If you don't have anything to say, please excuse me." Tinalikuran ko siya saka nagpatuloy maglakad. Pero muli na naman niyang hinila ang aking mga braso. This time, nasa harap ko na siya, nakahawak siya sa parehong braso.

I'm an arm's length away from him and I don't know why my heart started to beat frantically. "Ano ba talagang kailangan mo? Kung wala kang magawang matino, wag kang manggulo ng ibang tao." Pilit kong binabawi ang mga braso ko mula sa kanyang pagkakahawak pero ayaw niyang tuminag.

"Lois..." napatigil ako. "I'm sorry." Mahina nyang sabi. I was taken aback. Bakit sya nagso-sorry. Kasalanan ba nya? Maybe.

"I hope you're happy." I told him habang pinipigilan kong tumulo ang mga luha ko.

"I am. Thank you." Monosyllabic yung tono nya at hindi sya makatingin sa aking mga mata. Alam kong nagsisinungaling sya. He can't look at me and he's standing stiffly.

"I know when you're - " pinutol niya ang sinabi ko ng "I am. Please don't make it harder for me." Ako pa ngayon yung nagpapahirap sa kanya? Gusto ko na lang matawa. I'm clenching my fists very hard that they feel numb and cold.

"If that floats your boat, then keep sailing." Saka ko pabalibag na tinanggal yung kamay nya sa akin. Nagsimula na akong humakbang ng malalaki at mabilis para maiwanan ko na siya kung saan man siya nakatayo ngayon.

Wala pang ilang segundo ay naramdaman ko na lang na basa na pala yung mga pisngi ko.

Damn you, tears.

I can't help but hold onto my chest - where my heart sits achingly. What are you even doing to me, CK?

"Damn you, CK. Damn you to hell." Inis kong bulong sa sarili.

"Loislane!" I stiffened, that's my Mom! Agad kong pinunasan ang mga luha ko at saka lumingon kung saan nanggaling ang boses. Sakto naman na nandun din pala si CK.

May kasamang babae.

Pareho silang nakatalikod dahil kausap sila ni Mom. No. No, this is not good.

Pero buti na lang hinayaan na sila ni Mommy na pumasok sa loob ng simbahan. Hindi din naman nakatakas sakin yung pagkapit ng mga braso nya sa bewang nung babae.

Ang swerte mo. Samantalang dati, sa akin sya nakaganyan.

Nakaestatwa lang ako dun hanggang sa tawagin ako ulit ni Mom. "Loislane! Halika dito. Hinahanap ka ng Daddy mo."

Huminga ako ng malalim saka lumapit.

"Loislane, nakita mo ba si CK?" pag-aalangang tanong ni Mom. "CK? He's here?" tiningnan naman ako ni Mom nang nagtataka. "You didn't... see him?"

I looked at her and smile. "Nope, Mom," tumingin ako kay Dad na papalapit na. "Huwag na po nating pag-usapan ang nakaraan." Please. Mom half hugged me offering me the comfort I don't really need. I don't think I really need.

"Let's go. Marami pa tayong dapat ayusin," Saad ni Dad na inakbayan lang si Mom at nauna nang maglakad.

How I wish to be just like them. How I wish to have a love so strong, they can hold onto one another no matter what happens.

Hanggang hiling na nga lang ba yun?