Było dokładnie cztery minuty po trzeciej po południu, dokładnie w środku podpisywania płyt, gdy dotarło do Harry’ego, co się stanie, jeśli będą dalej podążać za aktualnym planem. Oboje, on i Louis będą musieli efektywnie ‘wyjść z ukrycia’. On, Harry, będzie musiał zdeklarować publicznie, jako gej, czy przynajmniej biseksualista albo ostatecznie, że jest bardzo niepewny swej orientacji. Nie było szans na ukrycie wspólnego wychowywania dziecka przed światem. Cały czas byliby w centrum uwagi, gdyby to zrobił bez oznajmiania, czy dziecko jest ich, czy jest adoptowane i czy oni są w związku. To by wyglądało, jakby go używali jako chwyt reklamowy przez co wybuchłaby afera o epickich wielkościach.
Harry na pewno nie był gejem, chociaż... Lubił kobiety; nigdy w tym temacie nie skłamał, więc ogłoszenie, że jest biseksualny byłoby prawdopodobnie bardziej rozsądne i prawdziwe, niż przyznanie, że jest gejem. Okej, pewnie będąc bardziej dokładnym mógłby określić się, jako ‘panseksualny’ – bo to z osobą się wiążesz, a nie z płcią – ale wyszukane pojęcia nie mają w takiej sytuacji znaczenia. Będzie musiał efektownie się ‘ujawnić’, chociaż wiele osób tego nie robiło. W mniemaniu większości opinii publicznej jesteś albo ‘hetero’, albo ‘homo’ albo ‘ukrywający się homo’. A bycie homoseksualistą, nawet teraz w bardziej tolerancyjnym środowisku, to wystawianie się na dużą ilość nienawiści od ludzi, którzy nawet cię nie znają. Harry nie znosił nienawiści zbyt dobrze. Wystarczy, że oglądniesz pierwszy film dokumentalny o nich, a dowiesz się, o czym mowa. Jak to wcześniej powiedział, nigdy nie myślał, przed incydentem w Red or Black, że będzie tym typem faceta, który przejmuje się tym, co ludzie o nim mówią, ale… on naprawdę taki był.
Ujawnienie się było czynem nieodwracalnym – nie mogłeś się już z tego wycofać, nawet gdybyś skończył żeniąc się z kobietą i miał z nią jedenaścioro dzieci. Więc cztery minuty po trzeciej Harry zaczął –włącznie z poceniem się, drżeniem rąk i nieprzyjemnym obracaniem żołądka – panikować. Dokładnie po środku, pełnego krzyczących nastolatek, centrum handlowego.
Trwało to, na szczęście, ledwo dwie minuty zanim Louis, nie domyślając się niczego, ocalił go. Żaden z nich nie szans na normalny atak paniki, gdy drugi był obok, rozpraszając go. Tak naprawdę, przed Harrym stały tylko trzy dziewczyny, czekając niecierpliwie na podpisaną płytę, pewnie zauważyły, że dziwnie się zachowywał, ale nie mając nawet dziesięciu lat miały gdzieś jego nadmierne pocenie się.
Jego myśli właśnie zaczęły się kumulować, w punkcie, gdzie zdał sobie sprawę, że wcześniejsze rozmowy, przeprowadzone z jego przyjaciółmi z rodzinnego miasta, z ojczymem, z biologicznym ojcem i z każdym innym facetem, którego w przyszłości spotkał dążyły do ujawnienia jego gejowskiej strony, gdy krzesło Louisa zostało hałaśliwie odsunięte do tyłu. Upokarzające myśli krążące w jego głowie zupełnie zniknęły, a jego cała uwaga została skupiona na przyjacielu, znajdującym się na drugim końcu stołu. W ułamku sekundy, serce podskoczyło mu do gardła i zamarł przestraszony.
Louis stał, jedną rękę trzymał na małym wybrzuszeniu znajdującym się pod jego śmiesznie luźnym podkoszulkiem. Jego oczy były szeroko otwarte i Harry z takiej odległości nie mógł stwierdzić, czy to z powodu zaskoczenia, czy paniki. Młodszy nie ruszył się, chociaż bardzo tego chciał, wolał nie wywoływać u fanów zmartwienia. To byłoby zbyt oczywiste, gdyby nagle zerwał się na nogi i podbiegł do niego. Ostatnią rzeczą, której potrzebowali były dziwne przypuszczenia. Jednak, cały czas uważnie obserwował, jak do chłopaka z Doncaster podchodzi dwóch ochroniarzy, a ten gwałtownie gestykuluje. Sekundę później, jeden z ochroniarzy odwrócił się i szybko zaczął iść w kierunku Harry’ego. Ten próbował zachować spokój, chociaż jego wnętrzności wywracały się w strachu. Nie mógł powstrzymać wspomnień tamtej nocy, gdy Louis zaczął krwawić i od razu najgorsze scenariusze zaczęły pojawiać się w jego głowie.
