My Best friends' Brother

23

Kismet

Aalis ako mamayang gabi kasama ang mga barista ko kaya napagpasyahan ko na munang maghalf day ngayon sa pagpunta sa shop para makapaglinis ng unit ko.

Simula nang tumira rito si Dos, hindi ko na nalilinis ang unit ko dahil nagpapatawag siya ng maglilinis. Ayos lang naman pero iba pa rin kapag ako 'yung naglinis. Alam ko kung saan nakalagay ang mga bagay bagay.

Inumpisahan ko ang paglilinis sa kwarto. Nagpalit ng bed sheet, nagpunas, at nagpalit ng kurtina sa kwarto.

I will be partying later and I want to go home na walang makikitang kalat para super walwal later.

Habang nagpupunas ng ilang appliances, naisip ko 'yong mga panahong nasa Japan pa ako. I clean comfort rooms at nag totowel girl din ako just to survive.

Some of my friends are wondering kung bakit pa ako nagtatrabaho gayong naibenta ko naman ang bahay sa Morato sa malaking halaga. They said I could put up a business. Yes, I can but I want it with my hard earned money. It was my pride talking, it would have been easier for me if I just use the money I got when I sold the house in Morato. I sighed. I have no regrets on how I wanted to do things. Kung uulitin man ang panahon na iyon ay hindi ko babaguhin. All the hardships back then made me the person I am today.

After Japan, nagkaroon ako ng realization nanaman na lahat ng tao ay greedy. Of course, we are, in some ways. Malaki o maliit, may part ng buhay natin na greedy tayo. Naisip ko rin na ang love ay iba sa konsepto ng greediness pero parang mali ako dahil kapag may mahal ka gusto mo sa iyo lang siya di ba? Hello! Sinong tao naman ang gustong magshare ng mahal nila pero naisip ko rin na bakit hindi na lang isinama ang love sa deadly sins? Lahat naman ng tao nagkakasala.

Akala ko dati, wala na akong tiwala sa ibang tao and I am wrong again. Lahat ng sinasabi ng isip ko ay sinasalungat na ng puso ko and I think that is wrong. Ginawa ko ang isipang iyon sa utak ko para protektahan ang sarili ko sa disappointments pero ngayon, but slowly, nagiging iba ang perception. Nakakatakot. Nakakatakot masaktan.

Ang boring, so I decided to turn my phone on and connected it on my bluetooth speaker. I played Sam Smith's album on spotify then continued wiping. I looked at the picture frame beside the sofa. It's me and Alaily. We were giggling when that photo was taken. Parehas namin hindi alam ni Alailu na kinunan pala kami ni dad ng picture. It was pure happiness. Dad uploaded it on Facebook. It has a caption that goes "they are my sunshine mixed with a hurricane." My heart did a happy dance with that simple gesture of my dad. That moment, I know in my heart na wala na ang sama ng loob ko nang tangkain niyang kunin sa akin ang bahay at nang itira niya sa kasunod na street ang kabit niya but as usual, hindi ko nanaman nilike at ni-save ko lang agad sa phone ko tapos ay pinaprint.

Hinawakan ko ang picture frame at marahan itong pinunasan. I was looking at my baby's happy and innocent face.

"Alaily is perfect." A deep, passionate voice caught my attention. Sobra pala ang atensyong ibinigay ko sa pagpupunas ng picture frame at hindi ko na namalayan na nakapasok na Dos.

He is looking at the picture frame too.

I agree with him. Alaily is perfect. I never knew I could love this way until I saw her. The sight of her make my heart jump out of my rib cage due to happiness. I'm always excited with the thought of her pero hindi ko pinahahalata. Baka masanay at mauto ako. Magiging spoiled pa siya.