The Mystery of the Moongoddess - Dutch - Lopend

- 110 -

Deel 109:
'Hé, ga je nog mee?' roept Kai ineens als hij een stukje verderop in de gang staat. Ik schrik even hevig op van zijn woorden waardoor ik de gedachten uit mijn hoofd ban en ik mezelf snel in beweging breng. Onder het lopen frummel ik steeds aan mijn nieuwe ketting met het blauwe steentje. Ik voel me opgelucht en een stuk beter dan die tijd dat ik van mijn amulet was gescheiden.

Met een blije glimlach laat ik mijn hand in Kai's warme en grote hand glijden en lopen we met onze vingers verstrengeld, naar de woonkamer.

----------------------------------------------------------------------------------------

Eenmaal aangekomen in de woonkamer trekken we meteen de aandacht van iedereen die er zit. Licht verrast zie ik dat vrijwel al onze vrienden er al zitten, alsof ze om de een of andere reden op ons aan het wachten zijn, niet wetend wat ze moeten doen in de tijd dat we weg waren. Bij de tafel zitten alle jongens onderuit gezakt met een biertje in hun handen.

Zodra we naar voren naderen, gooit Jordi ineens vanuit het niets een blikje bier naar ons toe waarna Kai hem behendig opvangt. Ik kijk hem aan met licht verschrikte ogen en ben ik even dankbaar dat hij hem ving, want hij had ook zo tegen mijn hoofd aan kunnen komen.

Dan wendt hij zich tot mij en trekt hij me in een omhelzing terwijl hij me ook een kus op mijn voorhoofd geeft. 'Ik ben blij dat je oké bent,' fluistert hij zacht in mijn oor waardoor ik een warm gevoel gemixt met het ongewone energie door mijn lichaam voel trekken. 'Wil je lekker chillen met je vriendinnen?' fluistert hij weer in mijn oor waardoor ik opkijk en hem glimlachend aankijk. 'Ja, ga jij maar lekker je biertje drinken.' plaag ik hem, geef ik hem een knipoog en een kusje op de wang voordat ik hem speels van me weg duw.

Grinnikend en hoofdschuddend zie ik hoe hij overdreven achteruit strompelt en doet alsof hij al stomdronken is. Geloof me, die gozer kan goed toneelspelen. Gniffelend loop ik naar de banken toe en tref ik mijn vriendinnen nieuwsgierig kijkend aan.

Meteen ziet Nora dat er iets aan de hand is. Ze wijst verlegen naar mijn kleine kettinkje waar het prachtige blauwe steentje aan bungelt. 'Wat is dat?' vraagt ze een beetje onzeker en nieuwsgierig. Automatisch reik ik naar mijn amulet en laat ik hem in mijn vingers draaien. Alsof ik op dat moment het meteen wist, heb ik zo mijn leugentje klaar; 'Ik heb het van Kai gekregen.' fluister ik trots en zie ik Nora's ogen ondeugend schitteren.

'Die kleur past perfect bij je ogen, Myra.' zegt ze hardop en wendt ze zich daarna tot de twee zussen. 'We zouden eigenlijk echt weer wat sieraden moeten kopen.' roept ze opeens waardoor ik haar vragend aankijk. 'Waarvoor?' vraag ik verrast.

Dat is het moment waarbij ze haar verlegenheid en onzekerheid verliest tegenover mij sinds dat gebeurtenis, buiten op het grasveld. 'Voor het aankomend verjaardagsfeest van Kai en Kane natuurlijk!' roept ze blij en kijkt ze ons speels aan. 'We moeten echt eens met zijn allen gaan shoppen! Dus Isa en Jas, jullie móeten mee! Wanneer gaan we!?' roept ze overdreven luid.

Meteen begin ik te lachen en kijk ik haar hoofdschuddend aan, waardoor ze zich naar mij omdraait met haar handen in haar zij gestoken. 'Wat nou?' sist ze bijna verontwaardigd waardoor ik nog harder lach.

'We hebben pas nog jurken gekocht!' roep ik verontwaardigd terug als ik opnieuw lach. 'Of ben je dat alweer vergeten!?' schaterlach ik.

Opeens verandert haar beledigde gezicht naar een verraste blik naar een enge grijns waardoor ik mijn lach meteen omtover tot een beangstigende uitdrukking. O jee, wat gebeurt er hier? Dit voorspelt niet veel goeds!

'Wat goed dat je het zegt Myra! Kom!' gilt Nora en springt ze overeind. Van schrik slaak ik een kreetje waardoor ik in mijn ooghoek de jongens naar ons zie kijken.