It had to be YOU.

6

LOUISE was dumbfounded when she saw Rohann standing in front of the door. What is he doing here? tanong ng isang bahagi ng utak niya, wala naman siguro siyang anak sa mga estudyante ko, 'diba? The kids were around him, pulling him inside the room. Halatang nagulat ito sa mga bata ngunit nakangiti naman ito. Ilang minuto pa'y nasa tapat na niya si Rohann.

"The kids can get nasty," nakangiting sabi niya dito, sabay lingon sa mga bata. "Okay girls, water break muna tayo. You can get your snacks to Teacher Nica. She's at the other room." Pagkarinig sa pagkai'y nagsitakbuhan agad ang mga ito palabas ng kwarto, leaving her with Rohann alone.

"What brings you here, Mr. Madrigal? Mag.eenroll ka ba sa klase ko?"

"Kind of, if you are accepting students my age."

"We accept all ages in here. Wala namang pinipiling edad para sa mga incoming students dito." She saw him smile, "Seriously, Rohann. What are you doing here?"

She felt him stiffen, nabawasan ng kaunti ang mga ngiti sa labi. "Don't you want me here?" No! Of course not! Gusto sanang niyang isigaw ngunit pinigilan niya ang sarili. "Hindi naman sa ganon, but I thought you're busy. I mean, artista ka. You have a busy schedule."

"I'm on vacation. Indefinite. Hindi muna ako tumanggap ng projects after my last. I also deserve a break. Right?" Hindi niya mapigilang matunaw sa mga ngiting ibinibigay nito sa kanya. I'm having a meltdown! Masyado siyang kinikilig sa mga ngiti pa lang nito. "Y-yeah. Y-you really d-deserve a b-break." Oh my god! At nautal pa siya! Major kahihiyan moment! Napakunot ang noo nito habang mataman siyang tinitingnan, "Something wrong?"

"Nothing." This is really embarassing!

"Are you sure? Namutla kang bigla. Here, drink this first. Baka nadehydrate ka." Nadehydrate sa ngiti mo, pwede pa! Kinuha niya ang inaabot nitong milk tea at uminom mula dito. Ilang minuto din silang nagtitigan kaya naman nailang na siya at binawi ang tingin dito. She saw in the corner of her eye that he was grinning like there's no tomorrow. Inaasar yata ako nito ah.

Inaya niya itong lumabas at maupo sa isa sa mga benches sa tapat ng dance studio. It was a bright and sunny day and the birds are chirping. Mukhang maligaya ang mundo ngayon. They were sitting there for a few minutes already and one broke the silence, at si Rohann 'yon.

"So you teach ballet," anito, "you dance gracefully."

"Thanks. My mom's the owner, actually. And part time teacher lang ako. My sisters and I are teaching whenever there's a regular teacher absent. Hindi kasi pwedeng mawalan ng teachers ang mga bata."

"I see. Talented ka pala. I mean, others are trained to be dancers. You are born one." Gusto nang matunaw niyang matunaw sa mga papuri nito. This is serious! Whatever he's doing, achieve na achieve! Nginitian na lamang niya ito.

"Bolero ka talaga. Ganyan ka ba talaga sa mga nakikilala mong babae?"

"No. Only to you. And I'm not joking. Wala sa bokabularyo ko ang magbiro."

Kinabahan siya sa mga sinabi nito. This is Rohann who are saying lovely things to her. Noong makita pa nga lang niya ito sa Serendipitea ay hindi na siya makapaniwala, paano pa kaya ngayon na pinupuri siya nito?! He's Rohann Madrigal, for heaven's sake!

"Okay, point taken. I'm sorry. Hindi lang kasi ako sanay." Hindi niya alam kung paanong lumabas iyon sa bibig niya pero sana bumenta naman dito ang palusot niya. Tiningnan lang niya ito at nakita naman niyang nakangiti si Rohann. Hay. Akala ko hindi bebenta. But then he told her one of the biggest revelations she's ever heard.

"I like you, Louise. Can I ask you out on a date?"