တဒီးဒီးျမည္ေနတဲ႔ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ႏိုးလာတဲ႔အခါ ညေနေစာင္းကို ေက်ာ္ျပီး အျပင္မွာအေမွာင္က အေတာ္ေလး ၾကီးဆိုးစျပဳေနေလာက္ျပီျဖစ္သည္…။
"ဟယ္လို…"
"…"
"ဟုတ္…အေမ…"
ဒီအေျခအေနနဲ႔ အိမ္မျပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဂ်ံဳအင္တို႔ အိမ္မွာ ညအိပ္ျဖစ္မယ္ေျပာျပီး ဂ်ံဳအင္ ဆီကို လွမ္းကာ ဖုန္းဆက္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အိပ္ရာေဘးကို ေသခ်ာ အာရံုစိုက္မိေတာ့တယ္…။အနည္းငယ္တြန္႔ေၾကေနတဲ႔ ေဘးဘက္ကေနရာမွာ သူ႔အေငြ႔အသက္ေတြ က်န္ခဲ႔ေလာက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ရွိမေနပါေတာ့ပါ။အေပၚမွာ ျခံဳထားတဲ႔ ေစာင္ပါးကို လွပ္ကာ အိပ္ရာမွထလိုက္သည္…။
သူျပန္ဝတ္ေပးထားပံုရတဲ႔ အက်ႋက ၾကယ္သီးမတပ္ရေသးေပမဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဂရုထားျပီး တပ္မေနေတာ့ဘူး…။ေလတိုက္လို႔ တလွပ္လွပ္လြင့္ေနတဲ႔ ခန္းစီစနဲ႔ကာထားတဲ႔ ဝရန္တာဘက္ကို ထြက္လာမိသည္…။
ဝရန္တာဘက္ေရာက္ေတာ့ နံရံကိုမွီကာ ေျခဆင္းထိုင္ျပီး စီးကရက္ေသာက္ေနတဲ႔သူ႔ကို ေတြ႔ရသည္…။
"အစ္ကို…"
ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေခၚေတာ့မွ သူလွည့္ၾကည့္သည္…။အေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္လံုးေရာက္ေနတာေတာင္ သတိမထားမိေလာက္သည့္ သူ႔အေတြးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လိုက္တာ…
"ႏိုးျပီလား…"
သူ႔ေဘးနား သြားထိုင္ေတာ့ ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို ထိုးေခ်လိုက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္တပ္ဖို႔ သတိမရေသးသည့္ ၾကယ္သီးေတြကို ဂရုတစိုက္တပ္ေပးေနသည္…။
ညကေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္ပါသည္…။လေရာင္မရွိ မရွိမဲ႔ရွိမဲ႔ၾကယ္ေလးေတြကလည္း တိမ္ေတြဖံုးထားတာ ခံေနရသည္…။
အေမွာင္ထဲမွာ မပီဝိုးတဝါးျမင္ရတာေတာင္ သတိလက္လြတ္ အသက္မရႈဘဲ ေငးေနမိေအာင္ သူက ျပည့္စံုႏိုင္ေသးသည္…။
အနီးကပ္ျမင္ေနရသည္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ညႈိးေလးနဲ႔ ထိေတြ႔မိေတာ့ သူျပံဳးျပီး ကြ်န္ေတာ့္လက္ဖ်ားေလးကို ဆြဲယူကာ ဖ်စ္ညစ္ထားသည္…။
ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ကိုယ္လံုးကို သိမ္းၾကံဳးျပီး ဖက္ထားတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလႊတ္ေတာ့ဘူး…။
YOU ARE READING
Darling~
Fanfictionကိုယ္က ေလ...ပဲ ကေလး... ကိုယ့္ကိုဖမ္းဖို႔ၾကိဳးစားတဲ႔အခါ ဟိုးအေဝးၾကီးကို လြင့္သြားမွာ...။
