Twelve Weeks: A KathNiel Short Story

Seven ~ Unang Buhos

MARCH 29, 2014

Isang linggo na naman.

Isang linggo na ang lumipas mula nang una kaming mag kita ni Daniel.

Isang linggo na.. Pitong araw.. Pero bakit ang fresh pa rin? Bakit parang kanina lang? Bakit nirereplay replay pa rin ng isip ko ang nangyari?

**** FLASH BACK ****

"Bakit ka nandito, Daniel?" Ramdam ko yung sakit at coldness ng pagkasabi ko. Hindi ko siya matignan sa mata. Kasi nanginginig na ako. Kasi any moment tutulo na ang luha ko.

 

Matagal siyang tahimik. Bigla niyang hinawakan ang kamay ko.

 

"Kath, I'm sorry."

Inalis ko ang kamay ko para hindi niya mahawakan.

"Kath, we need to talk."

"Ngayon mo talaga sasabihin yan, DJ?" Hindi ko pa rin siya tinitignan.

"Kath, please, kailangan natin 'to." Ano, sinapian ka na naman ba ng espirito ni Basha?!

"Ayan ka na naman sa kailangan kailangan mo."

"Kath----"

"Not now, Daniel. Not. Now."

At iniwan ko na siya doon mag-isa.

*********

Ganoon ang Kathryn na iniwan ko kay Daniel. Matapang. Galit. Malamig.

Pero dito, ngayong mag-isa ako, sino na ba si Kathryn?

Yung dati pa rin. Mahina. Iyakin.

At kay Daniel pa rin.

Yun naman ang puno't dulo nito e. Sa kanya pa rin ako. Babalik at babalik pa rin. Tumakbo man ako, lumayo man ako. Mag panggap man ako. Si Daniel pa rin.

Parang addiction lang. Na bumabalik at bumabalik pa rin ako sa kaniya.

Sabi nga doon sa nabasa ko, "When it comes to addiction, it’s always the little things that remind us. They remind us to refocus ourselves. They remind us of memories that frankly, we would rather not be reminded of. But most of all, they remind us that our addictions will always be with us, that we will never be completely free of them, no matter how much time has passed."

Like an addiction, I will never be free of him. I will never be free of Daniel.