Queen of Shadows and Monsters

Varð-lokkur

Ik was opgegroeid met het besef dat monsters niet alleen voorkwamen in duistere sprookjes, maar dat ze bestonden en net zo echt waren als al het andere in onze wereld. En hoewel de meeste wezens onschuldig waren, betekende dat nog niet dat je ze niet hoefde te vrezen. Want zelfs het lieflijkste wezen, kon uiteindelijk toegeven aan de verleidelijke roep van de duisternis.

Vriendschappen met de monsters waren onmogelijk, niet omdat we elkaar verafschuwden, maar omdat ze niet te vertrouwen waren. Alles draaide om manipulatieve machtsspelletjes en cryptische beloftes waar je niet veel wijzer van werd. Zo kon je een elf om een gunst vragen, maar wat je kreeg was niet altijd datgene wat je vroeg en meestal pakte het nadelig uit. Het effect terugdraaien of het "ruilen" voor iets anders, was onmogelijk. De prijs voor magie was hoog en schulden werden altijd vereffend. Ik had genoeg treurige verhalen gehoord over liefdeselixers die niet werkten en schoonheidsbetoveringen die niet het gewenste resultaat opleverden, waardoor ik wel geleerd had om ver uit de buurt te blijven bij alle magische wezens.

Mijn hele leven lang had ik ze ontlopen, weigerde ik met ze te spreken als ze verschenen en zorgde ik er wel voor dat ik ze nooit hoefde te helpen. Mijn grootmoeder had me al meerdere malen gevraagd waarom ik bang voor ze was en ik had haar iedere keer hetzelfde antwoord gegeven: 'omdat monsters verantwoordelijk waren voor mijn vaders dood.' Die reden had me altijd beschermd tegen ongewenste ontmoetingen en Diana had er zelfs persoonlijk voor gezorgd dat ik nooit opgescheept werd met rottige klusjes die me in aanraking zouden brengen met de wezens die ik nog altijd zo erg vreesde.

Dus hoe had het schaduwmonster me gevonden? En hoe had het langs de beschermende spreuken van het huis weten te komen?

'Ik denk dat we een klopgeest hebben', zei ik tegen mijn grootmoeder toen ik haar in één van de gangen aantrof. Ze staarde strak naar het schilderij aan de muur en liet haar aandacht geen moment verslappen. 'Dat is onmogelijk.' Het klonk alsof ze geen behoefte had aan mijn "problemen" en aan de toon te horen nam ze het ook niet echt serieus. 'Maar als je werkelijk gelooft dat er iets rondspookt, kun je natuurlijk altijd een ritueel uitvoeren om het voorgoed uit te bannen.' Ze keek me nog altijd niet aan, maar ik zou zweren dat haar mondhoeken een klein beetje bewogen, alsof ze haar best deed om niet te glimlachen. 'Misschien kun je Andor om hulp vragen?'

Andor was een Varð-lokkur - een krijger begiftigd met een Goddelijke kracht - en één van de weinige jongens in onze Coven. Hij was ook de meest arrogante en vervelende persoon die ik kende en zelfs als mijn leven ervan afhing, zou ik hem nog niet om hulp vragen. 'Ik denk dat het me zelf ook wel gaat lukken', mompelde ik tussen opeengeklemde kaken door.

Ik wist waarom ze over hem begon, haar "subtiele" hint was onmisbaar. 'Samhain is al over een paar dagen Katrina en het zou een schande zijn als je alleen op het bal zou verschijnen, je zou het op zijn minst kunnen overwegen.' Samhain... Ik was het jaarlijkse feest van de belangrijkste seizoenswisseling bijna vergeten, het was een eeuwenoude Keltische traditie die in onze Coven altijd groots gevierd werd en zoals altijd zou er een bal worden georganiseerd waar andere heksenkringen voor werden uitgenodigd. Ik was benieuwd wie er dit jaar zouden komen.

Vorig jaar was het uitgelopen op een fiasco en als Andor mijn date zou zijn, zou het dit jaar niet zoveel beter worden. Ik gruwelde nu al bij het idee, ik zou nog liever voor een trein springen. 'Ik zou Azure ook kunnen vragen om me te vergezellen.' Ik zag mijn grootmoeder ineenkrimpen en kon wel raden wat er nu door haar heen ging. Azure was de tweelingzus van Andor, en hoewel ze qua uiterlijk sprekend op elkaar leken, waren ze wat betreft persoonlijkheid tegenpolen van elkaar. Mijn grootmoeder kon haar niet uitstaan, wat eerder met Azure's seksuele geaardheid te maken had dan met haar bijzondere karakter, maar dat was natuurlijk iets dat ze nooit zou toegeven.

'We gaan deze discussie nu niet voeren.'  Het politiek correcte antwoord verbaasde me niets, mijn grootmoeder was tenslotte expert op het gebied van "gevoelige onderwerpen" vermijden. 'Natuurlijk niet', fluisterde ik terwijl ik met mijn ogen rolde. 'Ik ga mijn ritueel voorbereiden.' Ik had haar niets meer te zeggen en zij mij duidelijk ook niet, aangezien ze zwijgend naar het schilderij bleef staren en zich niet verroerde toen ik geïrriteerd bij haar vandaan liep.

In gedachten verzonken dwaalde ik door het huis, speurend naar alle dingen die ik nodig zou kunnen hebben. Het meeste had ik snel gevonden, maar andere dingen hadden iets meer aandacht en tijd nodig. Als laatste ging ik op zoek naar één van de vele grimoire's die de Coven rijk was. De eeuwenoude boeken werden van generatie op generatie doorgegeven en werden als heilig beschouwd. Om die reden werden ze veilig opgeborgen in mijn grootmoeders kantoor, die was verzegeld met tientallen spreuken. Enkel leden van de Coven en directe bloedverwanten hadden toegang tot de schat aan kennis die daar verborgen lag. 

'Kun je vinden wat je zoekt?' Ik verstijfde van schrik en liet het boek in mijn handen bijna vallen toen ik Andors stem hoorde. Had mijn grootmoeder hem soms gestuurd? 'Ik hoorde dat je hulp nodig had.' Hij leunde nonchalant tegen één van de kasten aan en bestudeerde me met een doordringende blik. Ik huiverde en deed een poging om mijn ongenoegen verborgen te houden, wat waarschijnlijk op een dramatische manier mislukte. 

Ik vond het al niet fijn om door de kwetsbare grimoire's te bladeren - wat altijd voelde alsof je iets deed dat absoluut niet mocht - en door zijn aanwezigheid werd het alleen maar ongemakkelijker. 'Ik heb je hulp niet nodig, ik kan de klopgeest met gemak in mijn eentje uitbannen.' Of dat echt zo was, was nog maar de vraag... 

Ondertussen had ik het boek gevonden dat ik zocht en vanuit mijn ooghoek zag ik dat Andor zijn wenkbrauw had opgetrokken en me een veelzeggende blik schonk: hij dacht zo te zien dat ik niet goed bij mijn hoofd was. 'Je weet toch dat het onmogelijk is om langs de bezweringen van het huis te komen? Je hebt vast gewoon de wind gehoord.' Het neerbuigende toontje waarmee hij sprak stond me totaal niet aan. Ik knarste met mijn tanden van frustratie en schudde mijn hoofd, 'ik weet wat ik gezien en gehoord heb en ik zal je bewijzen dat het een klopgeest was', snauwde ik naar hem zonder hem ook maar een blik waardig te keuren. 

Zo snel ik kon beende ik het kantoor van mijn grootmoeder uit, nog altijd boos om het feit dat niemand me leek te geloven. Ik zou ze eens wat laten zien... Verstandig was mijn plan misschien niet, helemaal niet als ik het zonder hulp zou proberen, maar ik wist dat het mogelijk was om een geest te vangen. Alleen op die manier zou ik bewijs hebben en alleen dan zouden ze me geloven. Ik had alles al wat ik nodig had, maar nu moest ik er nog voor zorgen dat mijn angst me niet in de weg zou staan. 

ZAL HET KATRINA GAAN LUKKEN OM HET "SCHADUWMONSTER" WEG TE JAGEN... OF ZAL HET UITLOPEN OP EEN FIASCO? EN OM WELKE REDEN HEEFT ZE WERKELIJK ZO'N HEKEL AAN ANDOR? IK BEN BENIEUWD WAT JULLIE DENKEN EN OF JULLIE HET KUNNEN RADEN, DUS LAAT HET ME WETEN! XOXO