Queen of Shadows and Monsters

Monster in de schaduw

Ik kon niet bij haar vandaan blijven... Er was iets aan haar, iets waardoor ik haar niet langer kon verdrijven uit mijn gedachten. Het was alsof ze haar stempel op mijn verdoemde ziel gedrukt had, als ik al een ziel had. Ik was gebrandmerkt en het verbazingwekkende was, dat het idee me niet eens tegenstond. Ik wilde haar zien, wilde haar aanraken en haar zachte stem horen. Maar dat verlangen en de obsessie die het inmiddels geworden was, zou nooit werkelijkheid mogen worden.

'Misschien ooit, mijn liefste...' fluisterde ik terwijl ik haar vanuit de duisternis van de schaduwen bewonderde. Ze zag er zo vredig uit in de nacht, wanneer ze beneveld werd door de slaap en de droomwereld bewandelde. Haar ogen waren gesloten, en heel af en toe leken haar lippen te bewegen. Ze sprak zonder geluid te maken, alsof er verboden woorden over haar lippen rolden die niet gehoord mochten woorden. Prachtige volle lippen die geliefkoosd zouden moeten worden. Net als haar porseleinen huid, die fluweelzacht en uiterst breekbaar leek in het maanlicht. Ik zou er alles voor over hebben om iedere centimeter van haar lichaam te kussen, om haar te mogen aanbidden.

Plotseling bewoog ze, ik zag haar worstelen met haar dekens, alsof ze vocht tegen monsters die ik niet kon zien. Ik wist dat ze tijdens haar dromen achtervolgd werd door het verleden, dat haar voorouders haar waarschuwden voor een dreigend gevaar dat dichterbij was dan ooit. Ze moest eens weten... Het was bijna alsof mijn aanwezigheid haar onrustig maakte, alsof ze kon voelen dat ik hier was.

Maar zelfs als ze zou ontwaken uit haar slaap, dan nog zou ze niet weten dat ik hier was. Want in haar ogen zou ik slechts een waas van duisternis zijn, zoals een schaduw die de muur beschilderde met de kleuren van de nacht. Ik zou de huiveringwekkende kou zijn die haar kort zou strelen, of een onverklaarbare vlaag wind die met haar zijdezachte haar zou spelen. Ik was onzichtbaar, onaantastbaar, tot zij me zou bevrijden.

Maar dat mocht nooit gebeuren, aangezien dat haar einde zou betekenen. Mijn liefde zou haar verwoesten, zou haar breken in duizenden stukjes, tot er niets meer van haar over was. Tot ze slechts een leeg omhulsel was, ontdaan van al het schitterende dat ze diep in haar hart met zich meedroeg.

Ik wist dat het onontkoombare uiteindelijk zou gebeuren, hoe graag ik het ook tegen zou willen houden, hoe erg ik ook mijn best deed om het te voorkomen. Want ik zou haar leven nemen, op de meest gruwelijke wijze die mogelijk was. Niet omdat het pijn zou doen of omdat ik haar op wat voor manier dan ook zou martelen of kwetsen, maar omdat zij me haar leven zou geven. Beetje bij beetje, tot er niets meer was, tot ik haar ziel de mijne kon noemen...

Haar einde zou mijn begin betekenen, ons lot was onherroepelijk verbonden. Zij was zowel de keten die mij gevangen hield, als de sleutel die me kon bevrijden. Haar kloppende hart, haar unieke persoonlijkheid, en alles wat haar maakte tot wie ze was, al die kleine dingen die haar definieerden...

Ik sloot mijn ogen en zuchtte. Het verlangen dat ik zo wanhopig probeerde te onderdrukken, schreeuwde het uit om vrijgelaten te worden. Het ging in tegen mijn natuur om er niet aan toe te geven, toch weerstond ik de verleiding.

Voor nu.
Voor haar.

IK HEB EEN MYSTERIE VOOR ALLE LIEFHEBBERS VAN WHEN ANGELS FALL... ALS JULLIE DAT VERHAAL GELEZEN HEBBEN, ZULLEN JULLIE ER MISSCHIEN ACHTER KUNNEN KOMEN WAT QUEEN OF SHADOWS AND MONSTERS, MET WHEN ANGELS FALL TE MAKEN HEEFT. WANNEER JULLIE HET ONTRAFELEN ZULLEN JULLIE WAARSCHIJNLIJK GESCHOKT OF VERBAASD ZIJN, DAT IS WAT IK JULLIE ALVAST KAN VERTELLEN. IK BEN BENIEUWD NAAR JULLIE COMPLOTTHEORIEËN! XOXO