Mensen laten zich al eeuwen lang fascineren door het idee dat er iets grootsers is dan zij, iets dat de grenzen der realiteit overstijgt. Dat kan een God zijn, een leven na de dood of zoiets magisch als een sprookje. Hele paleizen kunnen gevuld word...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
'Hoor je de bomen fluisteren mijn kind?' vroeg de vrouw met een stem die net zo kraakte als de dode takken van de spookachtige bomen. Haar huid – die inmiddels was getekend door ouderdom – had een vreemde glans, als zilverachtige schubben die zonlicht reflecteerden.
Het kind dat het gezicht droeg van een menselijk meisje, hield zich verscholen in de schaduwen en keek afwachtend toe. De schepsels die ze in de gaten hield, hadden de vrouw vastgebonden aan de brandstapel. De vlammen van een wild vuur dansten om haar lichaam en streelden haar huid bijna liefkozend. Het verbrandingsritueel was één van de pijnlijkste kwellingen die uiteindelijk zou leiden tot een onverbiddelijke dood.
De mensen schreeuwden vreselijke dingen naar haar in hun primitieve taal, alsof ze haar uitdaagden iets te doen tijdens haar laatste seconden. Maar de vrouw weigerde ze die genoegdoening te geven. Met geheven kin keek ze op de schepsels neer met haar nachtzwarte ogen die fonkelden van trots. Je kon jezelf weerspiegeld zien in die doodse poelen vol duisternis en het kind zou zweren dat zelfs Medusa erdoor zou verstenen.
'Ze zingen een klaaglied.'
Het meisje in de schaduwen was de enige die de woorden kon verstaan. Stilletjes kwam ze naar voren, zodat ze de stervende heks recht aan kon kijken.
'Maar wat zijn ze verloren?' Ze kon de fluisterende woorden van de bomen niet horen, die gave was helaas niet voor haar weggelegd.
'Ze rouwen, maar niet om wat ze verloren zijn. Het woud is bedroefd om wat nog zal komen...' Het vuur herrees en de oude vrouw werd verzwolgen in de woeste vlammen die haar aan stukken leken te scheuren als een roedel uitgehongerde wolven.
Al zolang ik me kon herinneren droomde ik over de legendarische vrouwen en duistere gebeurtenissen van onze geschiedenis en ontdekte ik geheimen die anders voor eeuwig verloren zouden zijn gegaan in het verleden. Het was een gave die ik niemand zou toewensen, een gave die ik iedere dag weer vervloekte. Het voelde alsof ik een onzichtbare toeschouwer was, gedwongen om getuige te zijn van dingen die niet gezien zouden mogen worden. Maar wat me het meest beangstigde, was dat ik het besef van heden en verleden verloor, waardoor ik langzaam onderdeel begon te worden van een tijd die allang niet meer bestond.
Ik wist dat mijn dromen belangrijk waren, dat ze een betekenis hadden en dat er een reden was voor het feit dat uitgerekend ik - Katrina Romanov - ze kreeg. Als dochter van de machtige verhalenverteller Alexei Romanov en hogepriesteres Emelia Von Tassel, was ik geboren met de belofte een krachtige erfgenaam te worden. Opperheksen uit verschillende kringen fluisterden over mijn bloedlijn alsof het door de Goden zelf heilig was verklaard, alsof ik een wandelend wonder was dat aanbeden hoorde te worden.
Ik wist dat het een illusie was, een beeld vormgegeven door de vele leugens die mijn familie verspreidde. Want hoewel er binnen in mij misschien een storm wervelde van goddelijke kracht en ik het gezicht droeg van een onschuldige engel, was de huid die het omhulde nog altijd even kwetsbaar als dat van een sterveling. Ik was niet onverwoestbaar of heilig, ik was gewoon het zoveelste kind dat begiftigd was met een gave. Het was een wanhopige poging om mijn moeders verraad te verdoezelen, wat als een onvergeeflijke schande aan de familienaam kleefde.
